ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3725

ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าตัวเองไม่มีความสามารถนั้น มีอย่างที่ไหนมาถูกสองมนุษย์ป้าใจหยาบสองคนด่าทอต่อหน้าคนอื่นอย่างนี้? นี่เขาแทบจะไม่มีโอกาสชนะเลย

ดังนั้น เขาจึงเอ่ยพูดอย่างฟึดฟัดว่า “ก็จริงที่ลูกเขยผมเป็นคนให้เงิน หม่าหลันจะไม่ทำกับข้าวให้ผมกินก็ไม่มีปัญหา แต่ว่าคุณไม่ทำให้ลูกเขยกินด้วยนี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

หม่าหลันเบ้ปาก “ถ้าลูกเขยคิดอย่างนั้น เขาคงพูดกับฉันไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาพูดปากเปียกปากแฉะอยู่นี่หรอก เป็นเดือดเป็นร้อนแทนคุณอื่นอยู่ได้！”

เซียวฉางควานกระหืดกระหอบ “หม่าหลัน ทำไมพูดหมาๆแบบนี้? ผมกับเย่เฉินเป็นพ่อตาลูกเขย ถ้าเป็นสมัยโบราณ ผมเป็นถึงพ่อตาฮ่องเต้เลยนะ ทำไมใช้คำว่าเป็นเดือดเป็นร้อนแทนคนอื่นมาเปรียบเปรยอย่างนี้ล่ะ?”

หม่าหลันมองมาที่เฉียนหงเย่น ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ เห็นหรือยัง พูดได้ไม่ทันไรก็ร้อนตัวแล้ว！”

เฉียนหงเย่นเบ้ปาก เอ่ยพูดอย่างดูแคลนว่า “พวกผู้ชายตระกูลเซียวนี่นิสัยแบบนี้กันหมดเลยหรือไง！ทั้งเอื่อยเฉื่อย อารมณ์ร้อน ความสามารถน้อย ขี้โวยวาย！”

หม่าหลันตบมือ เอ่ยพูดอย่างฮึกเหิม “พี่สะใภ้พูดถูก！พูดได้สวย แต่ละคำช่างโดนใจจริงๆ！”

หน้าของเซียวฉางควานร้อนปุดๆ เขาลุกพรวดขึ้นมา แล้วพูดกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน พวกแกสั่งเดลิเวอรี่กินกันได้เลยนะ ไม่ต้องสั่งเผื่อฉัน”

เซียวชูหรันเอ่ยถาม “”พ่อ แล้วพ่อจะไปไหน?”

เซียวฉางควานทำหน้าเกรี้ยวกราดแล้วพูดอย่างฟึดฟัด “ฉันอิ่มน้ำโห จะกลับไปนอนย่อยที่ห้องสักหน่อย”

เซียวชูหรันจนใจ ทำได้เพียงหันไปพูดกับหม่าหลันว่า “แม่ แม่ก็หยุดพูดได้แล้ว”

เมื่อเฉียนหงเย่นเห็นว่าเซียวชูหรันเริ่มทนดูไม่ได้ จึงรีบพูดกับหม่าหลันอย่างรู้งานว่า “ใช่ๆหม่าหลัน ชูหรันพูดถูก เอาแค่พอเหมาะพอควร ไม่ต้องพูดเยอะ ให้ทางหนีทีไล่กับเขาบ้าง”

หม่าหลันรู้จักใช้สถานการณ์ข่มขู่ จึงเอ่ยพูดเสียงสูงว่า “ได้เลยพี่สะใภ้ ฉันจะถือว่าเห็นแก่หน้าพี่แล้วกัน!”