ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3739

ขณะที่พูด เย่เฉินก็ตบหลังมือของเธอไปด้วย เอ่ยพูดว่า “ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง”

จากนั้น เย่เฉินก็มองมาที่พนักงานขาย ยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ก็ได้ เห็นแก่ที่เจ้านายของพวกนายกำลังจะมาเป็นลูกค้าของฉัน ฉันก็ควรที่จะอุดหนุนเขาให้ดีๆหน่อย”

เจ้านายที่เย่เฉินพูดถึง คือเบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ที่เพิ่งนำแบรนด์เข้ามาเมื่อไม่นานมานี้

เจ้าพ่อแบรนด์เนมคนนี้ ตอนนี้ได้กลายมาเป็นเจ้าของแบรนด์หลากหลายทั่วโลก มีมูลค่าทะลุล้านล้าน

หรือพูดง่ายๆว่า เขาเพิ่งมาถึงเมืองจินหลิงวันนี้ และคนที่จองห้องเพรสซิเด้นท์สูทของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง ก็คือเขานั่นเอง

แต่ว่า พนักงานขายกลับไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้น เขาคิดว่าคำว่าเจ้านายที่เย่เฉินพูดออกมา คือหัวหน้าในร้าน

เมื่อได้ยินเย่เฉินพูดคำนี้ออกมา เขาก็เดาว่าเย่เฉินน่าจะกำลังขู่ให้กลัว ก่อนหน้านี้เคยเจอมาเยอะเวลาคนมาซื้อของ เอะอะก็บอกว่ารู้จักกับหัวหน้าในร้าน หรือไม่ก็ผู้จัดการสาขา เพียงเพราะอยากกระจายซื้อน้อยๆ แต่ว่าส่วนใหญ่ที่พูดออกมาแบบนี้ก็มีแต่โกหกทั้งนั้น

ดังนั้น เขาจึงเอ่ยพูดอย่างไม่แยแสว่า “ต้องขอโทษด้วยครับ หัวหน้าร้านของเราบอกว่า วิธีพูดชื่อของเขาใช้ไปก็ไม่ได้ผลหรอก นอกเสียจากเขาจะออกมาต้อนรับเอง คุณบอกว่าคุณรู้จักหัวหน้าร้านงั้นเหรอ ให้ผมเรียกเขาออกมาให้ไหม พวกคุณจะได้คุยกันต่อหน้า?”

เย่เฉินฟังจบ ก็หลุดหัวเราะออกมา

ดูเหมือนว่า คนระดับต่ำนี้ ต่อให้พยายามทำตัวเป็นผู้ดีขนาดไหน ก็คงอยู่ได้แค่ในระดับต่ำๆเท่านั้น

ดูอย่างพนักงานขายคนนี้ที่คิดว่าเจ้าหน้าที่เขาพูดถึงหมายถึงหัวหน้าร้านของพวกเขาเอาก็แล้ว แค่นี้ก็พอจะมองออกแล้วว่าโลกแคบจนน่าสงสารขนาดไหน

เย่เฉินโบกมือ แล้วพูดยิ้มๆว่า “ไม่ต้องๆ ฉันไม่ได้หมายถึงหัวหน้าร้านของพวกนาย”

เย่เฉินขี้เกียจพูดอะไรเยอะแยะ จึงสะบัดมือแล้วพูดลอยๆว่า “เอาเป็นว่า ฉันจะกระจายซื้อหนึ่งล้าน เอาทุกอย่างที่ร้านพวกนายขายไม่ออก”