ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3749

ตอนนี้ เขารู้สึกกลัวแทบตาย อดคิดไม่ได้ว่า “อาจารย์เย่ กำลังทำอะไรกันนี่.........ไอ้ของสับปะรังเคซื้อมายังไม่ถึงแปดหยวนด้วยซ้ำ แล้วเขาจะขายสิบแปดล้าน.....นี่.....นี่ไม่ใช่การหลอกลวงคน นี่มันเป็นการฆ่าให้ตายแล้ว..... ”

เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์รู้สึกโมโห เขาโบกมืออย่างหงุดหงิดแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ ผมขอร้องคุณอย่าดูถูกไอคิวของผมอีกต่อไปแล้ว พวกคุณออกไปจากห้องผม และโปรดนำขยะพวกนี้ออกไปด้วย ผมไม่ต้องการอะไรสักอย่าง!”

“ไม่ต้องการ?” การแสดงออกของเย่เฉินเคร่งขรึมทันที และกล่าวเยาะเย้ยว่า “ต้องขอโทษคุณอาร์โนลต์ด้วย ถ้าคุณไม่ซื้อสินค้าจากพวกเรา คุณจะสูญเสียสิทธิ์ในการเข้าร่วมการประมูลครั้งนี้”

“อะไรนะ?!” เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ถามด้วยความโมโห “ผมผ่านการตรวจสอบการลงทะเบียนของพวกคุณแล้ว ผมได้ชำระค่าลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว และผมก็จ่ายค่าห้องพักไปหกล้านแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมายกเลิกไม่ให้ผมเข้าร่วมการประมูล?”

เย่เฉินกล่าวด้วยท่าทางแน่วแน่ว่า “เพราะคุณไม่ได้ซื้อพ่วงสินค้า!”

“ซื้อพ่วงสินค้า?!” เมื่อเบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ได้ยินประโยคนี้ ร่างกายแข็งทื่อทันที ผ่านไปครู่หนึ่งเขาถึงกลับมารู้สึกตัวและกล่าวโพล่งออกมาว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินว่าการเข้างานประมูลนั้นต้องซื้อพ่วงสินค้า ช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระจริง ๆ!”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “การไปซื้อกระเป๋าที่ร้านของพวกคุณยังต้องซื้อพ่วงสินค้าเลย คุณมาซื้อยาอายุวัฒนะกับพวกเราแล้วไม่ต้องหรือ?”

หลังจากนั้น เขาหยิบใบเสร็จของตนเองออกมาแล้วกล่าวเยาะเย้ยว่า “คุณดูสิ การไปซื้อกระเป๋าราคาหนึ่งแสนกว่าหยวนที่ร้านของพวกคุณ ถูกบังคับให้ซื้อพ่วงสินค้าเป็นเงินจำนวนหนึ่งล้านหยวน และสินค้าที่ซื้อพ่วงทั้งหมดคือสินค้าขยะที่ไม่สามารถขายได้เป็นเวลาหลายปีแล้ว เจ้านายของพวกเราเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ แล้วนำไปใช้ทันที โดยเรียนรู้จากกลยุทธ์ทางธุรกิจของคุณอาร์โนลต์”