ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3813

ในเวลานี้ ต็อดที่อยู่บนเวที หลังจากที่ยืนนิ่งอยู่นานในความเงียบ จู่ๆ ก็หันหลังกลับมา มองไปที่ซ่งหวั่นถิง และกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “คุณซ่ง ขอบคุณคุณ และจี๋ชิ่งถังของคุณ ที่มอบชีวิตใหม่ให้แก่ผม!”

หลังพูดจบ เขาก็โค้งคำนับให้กับซ่งหวั่นถิงอย่างสุดซึ้ง และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาก็ได้ไหลลงมาอาบใบหน้าของเขาแล้ว

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างจริงจังว่า “หมายเลข 027 คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน หรือจี๋ชิ่งถัง สิ่งที่มอบชีวิตใหม่ให้แก่คุณนั้น คือยาอายุวัฒนะ”

ต็อดกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “ใช่! ที่ผมสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง มันต้องขอบคุณยาอายุวัฒนะทั้งหมด.......”

ซ่งหวั่นถิงยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “เอาล่ะหมายเลข 027 เชิญคุณกลับไปที่ที่นั่งของคุณเถอะ การประมูลของเรายังคงจะดำเนินต่อไป”

ต็อดพยักหน้าอย่างเร่งรีบ ปาดน้ำตา แล้วก็เดินลงจากเวที

ทุกคนที่มองเห็นต็อดเดินกลับไปที่ที่นั่งด้วยท่าเดินที่คล่องแคล่วด้วยตาของตัวเอง แต่ละคนต่างรู้สึกว่าเหมือนข้ามชาติไปเลยทีเดียว

เพราะว่า เมื่อกี้นี้ผู้ชายคนนี้ถูกคนอุ้มขึ้นไป และเป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์ ยกเว้นปากเหนือคอของเขา ดวงตาของเขาที่ยังสามารถขยับได้ และส้วนอื่นๆ ของเขาก็ได้เป็นอัมพาตไปอย่างสมบูรณ์

แต่ในพริบตา คนคนนี้ก็สามารถเดินลงจากเวทีด้วยตัวเขาเองได้แล้ว ซึ่งความเปรียบต่างอย่างใหญ่หลวงระหว่างก่อนและหลังเช่นนี้ ช่างมีแรงกระทบใจจริงๆ

ในเวลานี้ ผู้คนจำนวนมากขึ้นเริ่มรู้สึกเสียใจ พวกเขาเสียใจที่พวกเขาไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อชิงยาอายุวัฒนะส่วนที่สองมาให้ได้

และซ่งหวั่นถิงที่อยู่บนเวที ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ในคืนนี้ยาอายุวัฒนะสี่ส่วนนั้น ได้ขายออกสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง และต่อไปนี้ยังมียาอายุวัฒนะที่แยกเป็นสองส่วน และยาอายุวัฒนะเต็มเม็ดอีกหนึ่ง หากพลาดครั้งนี้ไป ครั้งต่อไปก็อาจจะต้องรอเป็นเวลาหนึ่งปีขึ้นไป ดังนั้นขอความกรุณาคนที่อยู่ในที่นั่ง และคนที่ยังไม่ได้ชนะการประมูลยาอายุวัฒนะ ก็คว้าโอกาสสามครั้งสุดท้ายไว้ให้ดี”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา บรรดาผู้ที่จับจ้องยาอายุวัฒนะที่อยู่ในสถานที่นั้น ต่างคนก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะผู้ที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะแข่งขันเพื่อชิงยาอายุวัฒนะเม็ดสุดท้ายนั้น ในเวลานี้พวกเขารู้อยู่แก่ใจอย่างมากว่า โอกาสที่แท้จริงของตัวเอง เหลือเพียงสองครั้งแล้วเท่านั้น!