ยาอายุวัฒนะเต็มเม็ดสุดท้าย เป็นตอนจบของการประมูลทั้งหมด
ทุกคนต่างตั้งตารอคอย
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะไม่มีคุณสมบัติในการแข่งขันสำหรับยายาอายุวัฒนะเม็ดนี้เลย แต่พวกเขาก็ยังอยากจะดูว่า ตกลงใครกันแน่ที่จะมีความแข็งแกร่งนี้ และชนะยาอายุวัฒนะเข้ากระเป๋าตัวเอง
อีกอย่าง พวกเขาก็อยากจะลองดูว่า คนเดียวกินยาอายุวัฒนะเต็มเม็ดลงไปต่อหน้าผู้คนมากมาย มันจะนำผลลัพธ์มหัศจรรย์แบบไหนมาบ้าง
ไม่นาน พนักงานก็ได้ถือยาอายุวัฒนะขึ้นมาทั้งเม็ด ซ่งหวั่นถิงชี้ไปที่ยาอายุวัฒนะ แล้วยิ้มและกล่าวว่า “ยาอายุวัฒนะเม็ดสุดท้าย ราคาเริ่มต้นอยู่ที่หนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์ และราคาขั้นต่ำเพิ่มขึ้นแต่ละครั้งในการเสนอราคาคือหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ ขอความกรุณาผู้สนใจร่วมประมูลเริ่มประมูลราคาได้!”
ทันทีที่พูดจบ เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ก็ยกมือขึ้นโดยตรงและพูดว่า “ผมให้ห้าหมื่นล้าน!”
เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ก็รู้ดีอยู่ในใจเช่นกันว่า หนึ่งส่วนสี่เม็ดราคาขายยังไปถึงสามหมื่นแปดพันสองร้อยล้าน และราคาขายตอนสุดท้ายของทั้งเม็ดนี้ต้องอยู่ที่หลายหมื่นล้านแน่นอน ดังนั้นเขาจึงเรียกราคาโดยตรงว่าห้าหมื่นล้านเพื่อวอร์มอัพก่อน
หลังจากการรอคอยมาทั้งคืน ในที่สุดเฟ่ยเจี้ยนจงก็รอจนมาถึงเวลายาอายุวัฒนะทั้งเม็ดนี้แล้วเขาเอ่ยพูดโดยตรงว่า “ผมให้หกหมื่นล้าน!”
เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์หันกลับมา และเหลือบมองไปตามเสียง เขาเป็นเศรษฐีชั้นนำด้านสินค้าฟุ่มเฟือย ไปไหนมาไหนอยู่ในยุโรปมาโดยตลอด และทรัพย์สินและธุรกิจของเขาก็กระจุกตัวอยู่ในยุโรป ไม่เคยรู้จักเฟ่ยเจี้ยนจงชายชาวอเมริกาเหนือเศรษฐีไม่เปิดเผยชื่อคนนี้ เมื่อเห็นว่าชายชราคนนี้เรียกราคาเป็นหกหมื่นล้าน เขาก็พูดอย่างไม่ยอมแพ้ทันทีว่า “ผมให้หกหมื่นสองพันล้าน!”
เฟ่ยเจี้ยนจงยังคิดว่าเด็กชราคนนี้จะสามารถแข่งขันกับเขาได้สักสองสามรอบด้วยราคาที่เพิ่มขึ้นครั้งละหมื่นล้าน แต่ไม่ได้คาดคิดเลยว่า ทันทีที่เริ่มต้นเขาก็เริ่มอ่อนลงเล็กน้อยดังนั้นเขาจึงยิ้มเล็กน้อย ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ชดให้เต็มจำนวน เจ็ดหมื่นล้าน!”
เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์กัดฟัน กำหมัดในมือข้างหนึ่ง แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นสูง “เจ็ดหมื่นสองพันล้าน!”
เฟ่ยเจี้ยนจงก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอ และพูดโดยตรงว่า “ชดให้เต็มจำนวน แปดหมื่นล้านล้าน!”
เฟ่ยเจี้ยนจงเสนอราคาไปสามครั้ง แทบจะผลักเบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ไปสู่ขอบเขตของการหมดบัญชี
เนื่องจาก ขีดจำกัดที่เขาสามารถแบกรับได้นั้น อยู่ในช่วงระหว่างแปดหมื่นล้านกว่าจนถึงเก้าหมื่นล้าน
และการเสนอราคาของชายชราคนนี้แรงมากขนาดนี้ ถ้าเขาประกาศอีกครั้งว่าเก้าหมื่นล้าน ตัวเองก็จะหมดตัวโดยพื้นฐานแล้ว!
สิ่งนี้ทำให้เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ประหม่าและประหลาดใจ
ฮั่วหย่วนเจิงก็เห็นสายตาการจ้องมองของเฟ่ยเจี้ยนจงในเวลานี้ ดวงตาสบเข้าหากัน เขาพับมือ และพยักหน้าเล็กน้อย
เฟ่ยเจี้ยนจงรู้ว่า สิ่งที่อีกฝ่ายหมายถึง จริงๆ แล้วคือการขอโทษกับตัวเอง ความหมายหลักๆ ก็คือ ขออภัย ที่ผมรุกราน
เฟ่ยเจี้ยนจงรู้สึกผิดหวังในขณะนี้
เขารู้ดีว่า หากชายผู้นี้เริ่มประมูล ตัวเองก็จะไม่มีโอกาสชนะเลย
ดังนั้น ในฐานะที่เป็นผู้อาวุโส เขาก็กุมมือให้ฮั่วหย่วนเจิง และแม้กระทั่งมีความขอร้อง อยู่ในสายด้วย
ความหมายนั้นก็ชัดเจนมากเช่นกัน ยังไงตัวเองก็อายุเกือบเก้าสิบปีแล้ว และกำลังจะตาย โปรดเห็นแก่ว่าทุกคนเคยรู้จักกันมา หวังว่าคุณจะปล่อยมือบ้าง และมอบโอกาสนี้ให้กับผมด้วย
จากนั้น เขาก็ยกมือขึ้น และพูดว่า “ผมให้หนึ่งแสนล้าน!”
ทันทีที่คำพูดจบลง ฮั่วหย่วนเจิงก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “หนึ่งแสนหนึ่งหมื่นล้าน!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...