ในขณะนี้ เฟ่ยเจี้ยนจงรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ในใจมาก
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมอีกฝ่ายทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ใกล้ตายแล้ว แต่ก็ยังคงกดดันเข้ามาทีละขั้นต่อหน้าโอกาสสุดท้ายของตัวเอง
และทั้งสองฝ่ายก็เป็นคนที่รู้จักกันมานาน แม้มิตรภาพจะไม่ลึกซึ้ง ก็ไม่จำเป็นต้องแย่งชิงกันขนาดนั้น จริงไหม?
ตัวเองอาจจะอยู่ห่างจากความตายเพียงไม่กี่สิบวันเท่านั้น หากไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ ชีวิตของเขาจะต้องถึงจุดจบ
แต่อีกฝ่ายหนึ่งอายุแค่ห้าสิบปี ทำไมต้องต่อสู้กับตัวเองด้วยละ?
หากต้องการยาอายุวัฒนะจริงๆ และก็สามารถรอจนถึงปีหน้าได้อย่างแน่นอน
ในช่วงเวลาหนึ่ง แม้กระทั่งเฟ่ยเจี้ยนจงก็รู้สึกว่า อีกฝ่ายต้องการจะฆ่าเขาให้ได้
ฮั่วหย่วนเจิงก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน แน่นอนว่าเขารู้สถานการณ์ของเฟ่ยเจี้ยนจง แต่ว่า เขาก็มีจุดยืนและความยากลำบากของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงต้องแข่งขันกับเฟ่ยเจี้ยนจงต่อไปเท่านั้น
เฟ่ยเจี้ยนจงรู้ว่า ตัวเองอยู่ไม่ไกลจากการหมดบัญชีแล้ว และความคิดของเขาก็เริ่มพังทลายลงแล้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า “หนึ่ง….. หนึ่งแสนเจ็ดหมื่นล้าน…….”
ล่ายชิงหวาอาจารย์ดูโหงวเฮ้งที่นั่งอยู่ในแถวแรกและไม่ค่อยได้พูด ก็เริ่มมีอารมณ์เล็กน้อยในขณะนี้
เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ “อันที่จริงความยากลำบากของเจี้ยนจงอยู่ที่นี่นั่นเอง…… เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของคนๆ นั้นได้อย่างไร…….”
ฮั่วหย่วนเจิงกำลังจะเสนอราคา และคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ เขาก็กระซิบเบาๆ ว่า “คุณชายใหญ่ ท่านต้องยืนยันปัญหานั้นก่อนค่อยเสนอราคาหรือไม่? มิฉะนั้นมันจะไม่……”
ฮั่วหย่วนเจิงโบกมือ และพูดอย่างจริงจังว่า “ก่อนที่จะถามคำถามนั้น ผมจะต้องเกทับคุณท่านเฟ่ยลงไปก่อน ไม่เช่นนั้น เงื่อนไขจะยากต่อการทำให้เจ้าของที่อยู่เบื้องหลังยาอายุวัฒนะในครั้งนี้สนใจได้”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถอนหายใจ ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ช่างมัน ก็ทำให้คุณท่านเฟ่ย ตายใจให้เร็วกว่านี้หน่อยเถอะ”
หลังจากพูดเช่นนี้แล้ว เขาก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง เขย่าสองนิ้ว แล้วพูดอย่างสงบว่า “สองแสนล้าน!”
คำพูดเบาๆ สามคำที่เขาเปล่งออกมา ดังก้องในหูของทุกคนเหมือนฟ้าร้อง
ใครจะคิดล่ะว่า ราคาของยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ด จะสามารถประมูลได้ถึงสองแสนล้านเหรียญ!
เรื่องนี้แม่ง ทำให้ทุกคนเกิดภาพหลอนที่ไม่จริงต่อในโลกนี้เลยทีเดียว
เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ที่นี่ในวันนี้ หลังเดินออกจากประตูนี้ไป ไปเล่าให้ใครฟัง อีกฝ่ายก็จะไม่มีวันเชื่ออย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงนั้นวิเศษมากขนาดนี้แหละ
ยาเม็ดที่ชื่อว่ายาอายุวัฒนะ ถูกทุบจนสูงถึงสองแสนล้านเหรียญสหรัฐ โดยกลุ่มเศรษฐีที่ใกล้เสียชีวิตในไม่ช้า
หลังจากพูดจบ สายตาของเธอก็มองไปที่เฟ่ยเจี้ยนจงโดยจิตสำนึก
เพราะยังไง หลังจากที่ราคาทะลุถึงหนึ่งแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ มันก็แทบจะเป็นการต่อสู้ระหว่างพวกเขาทั้งสองไปแล้ว
เฟ่ยเจี้ยนจงรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก สำหรับเขาแล้ว เงินสอง แสนล้านเหรียญนั้น เป็นเพียงหนึ่งส่วนห้าของทรัพย์สินของครอบครัวเขา
อย่างไรก็ตาม มันกลับถึงขีดจำกัดเงินสดที่เขาจะสามารถจ่ายได้แล้ว
อีกอย่าง เดิมทีตระกูลเฟ่ยก็จะไม่ได้สำรองเงินสดไว้มากขนาดนั้น
ในครั้งนี้เพื่อให้แน่ใจว่าการประมูลยาอายุวัฒนะจะเป็นไปได้อย่างราบรื่น จึงตั้งใจสำรองเงินสองแสนล้านเหรียญสหรัฐในธนาคารสวิส
อีกอย่างเฟ่ยเจี้ยนจงก็รู้สึกว่า เงินสำรองสองแสนล้านเหรียญสหรัฐ เพียงพอที่ตัวเองจะเอาชนะยาอายุวัฒนะได้แล้ว
และการชำระเงินในสกุลดอลลาร์สหรัฐฯทั่วโลกก็ไม่จำเป็นต้องได้รับการตรวจสอบ ด้วยคำสั่งเดียว ธนาคารสวิสก็สามารถชำระเงินได้ทันที
อย่างไรก็ตาม คำพูดเบาๆ สามคำของฮัวหย่วนเจิงนั้น มันก็เทียบเท่ากับเงินสดทั้งหมดที่เขาเตรียมไว้
นั่นก็หมายความว่า เฟ่ยเจี้ยนจงหมดบัญชีแล้ว และก็ไม่สามารถเล่นเกมต่อไปได้อีกแล้ว

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...