ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3830
สามแสนล้านเหรียญ......
ทุกคนในสถานที่แทบจะเป็นลมไปเลย
หลายคนต่างสงสัยว่า คนคนนี้เป็นใครกันแน่ และทำไมเขาถึงนำเงินมากมายขนาดนี้ออกมาได้!
อีกอย่าง บนพื้นฐานของราคาซื้อขาย ตัวเองก็ได้ยกระดมเงินไปอีกแปดหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ เพียงเพื่อจะนำยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ออกไป.......
หรือว่า เขาจะซื้อยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ให้กับคนอื่น?!
ซ่งหวั่นถิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยในทันใด
เพราะเธอรู้ว่า ยาอายุวัฒนะจะต้องกลืนลงไปทันทีคือกฎข้อที่เย่เฉินกำหนดขึ้นมาเอง
อย่างไรก็ตาม คราวนี้เป็นเงินพิเศษที่เพิ่มขึ้นอีกแปดหมื่นล้านดอลลาร์
เพียงแค่รายได้เสริมก้อนนี้อย่างเดียว มันก็มากกว่าทรัพย์สินของตระกูลซ่งทั้งหมดแล้ว
ดังนั้น เธอจึงไม่กล้าที่จะตัดสินใจด้วยตัวเอง
ในขณะนี้ เฉินจื๋อข่ายก็ตะลึงไปเลยเช่นกัน
เขามองดูเย่เฉินโดยจิตสำนึก กลืนน้ำลาย แล้วเอ่ยปากถามว่า “คุณชาย....... นี่....... ควรจะทำอย่างไร.......”
เย่เฉินมองไปที่ฮั่วหย่วนเจิงบนจอมอนิเตอร์ในเวลานี้ ยิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “อยากจะนำยาอายุวัฒนะออกไป มีวัตถุประสงค์เพียงสองประการ หรือไม่ก็จะนำออกไปให้คนอื่นทาน หรือไม่ก็นำออกไปพยายามเลียนแบบ”
หลังจากพูดแล้ว เย่เฉินก็พูดอีกครั้งว่า “ผมรู้สึกว่า เขาจะมีโอกาสเป็นแบบที่หนึ่งมากกว่า”
ทันทีหลังจากนั้น เขาก็หยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา และพูดว่า “หวั่นถิง ปฏิเสธเขา! และบอกเขาไปอีกว่า ในการประมูลครั้งนี้ กฎและความเป็นธรรมอยู่เหนือสิ่งอื่นใด! ให้สองทางเลือกแก่เขา หรือไม่ก็จ่ายสองแสนสองหมื่นล้านเหรียญดอลลาร์ทันที และก็กินยาอายุวัฒนะลงไปทันที ตามกฎระเบียบ หรือไม่ก็ล้มเลิกประมูลไป!”
เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำพูดนี้ เธอก็ตกตะลึงไปเลยทั้งคน
เธอไม่ได้คาดคิดว่า การปฏิเสธของเย่เฉินจะตรงไปตรงมาเช่นนี้
มันคือเงินแปดหมื่นล้านดอลลาร์เลยทีเดียวนะ!
อย่างไรก็ตาม เธอก็รู้ด้วยว่า ในเมื่อเย่เฉินได้ตัดสินใจไปแล้ว แน่นอนว่าตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรอีกต่อไป
ดังนั้น เธอจึงมองไปที่ฮั่วหย่วนเจิงทันที และพูดอย่างเย็นชาว่า “หมายเลข 099 กฎของเรามีความชัดเจนมาก ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่ชนะการประมูลยาอายุวัฒนะได้ ก็จะต้องกินลงไปด้วยตัวเองทันที และกฎข้อนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเด็ดขาด! ในการประมูลของเรา กฎและความเป็นธรรม อยู่เหนือกว่าสิ่งอื่นใด!”
และหัวใจของเขาก็ทำงานรวดเร็วขึ้นเช่นกัน
“ที่ผมมาที่นี่ในครั้งนี้ เพื่อสำรวจความจเป็นริงของยาอายุวัฒนะ”
“ถ้าสิ่งนี้เกินจริงเกินไป งั้นหลังจากที่ดูจบแล้ว ผมก็จะกลับไปตอบคำสั่งในทันที”
“ถ้าสิ่งนี้วิเศษอย่างที่พูดจริง งั้นผมก็ต้องซื้อมันกลับไปให้ได้ด้วยทุกวิถีทาง”
“ประเด็นคือ ต้องซื้อมันกลับไป!”
“ถ้าซื้อกลับไปไม่ได้ เงินสองแสนสองหมื่นล้านดอลลาร์ ผมนำมาใช้แล้วก็กินมันก่อน กลับไปแล้วผมจะตอบคำถามกับคนในครอบครัวของผมได้อย่างไร?”
“อีกอย่าง ในตอนนี้ผมยังอ่อนอยู่ขนาดนี้ การใช้จ่ายเงินจำนวนมากขนาดนี้ และกินยาอายุวัฒนะเต็มเม็ดเช่นนี้ มันก็จะกระตุ้นความไม่พอใจและความริษยาจากคนอื่นๆ ในครอบครัวอย่างแน่นอน และในเวลานั้นมันก็จะกลายเป็นปัญหาเพราะมันขึ้นมา”
“ดังนั้น ถ้าคืนนี้ผมไม่สามารถนำยาอายุวัฒนะออกไปได้ ผมก็ไม่สามารถซื้อมันมากินเองได้อย่างแน่นอน........”
“อย่างไรก็ตาม ผมชนะมันได้อย่างยากลำบาก และยังทำให้ลุงเฟ่ยขุ่นเคืองเพราะเรื่องนี้ด้วย ถ้าสุดท้ายไม่ได้อะไรเลย ในใจของผม....... จะรู้สึกไม่เต็มใจมากจริงๆ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...