ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3831
ในตอนที่เขาลังเลและดิ้นรน ซ่งหวั่นถิงก็ถามอีกครั้ง:"หมายเลข 099 คุณจะจ่ายหรือไม่?"
ฮั่วหย่วนเจิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมด และอ้อนวอนว่า:"ผมขอร้องล่ะ ช่วยยกเว้นให้ผมสักครั้งหน่อยเถอะ! ถ้า 100,000 ล้านเหรียญสหรัฐยังไม่พอ ผมยินดีเพิ่มอีก 5 หมื่นล้าน!"
เพิ่มอีก 50 หมื่นล้าน นั่นก็คือ 370 พันล้าน!
ผู้คนนับไม่ถ้วนในงานตกตะลึง และไม่เคยคิดฝันเลยว่า จะมีคนรวยแอบอยู่ที่สามารถเอาเงินสดมูลค่า370พันล้านดอลลาร์มาในงานได้!
ผู้ชายคนนี้มีที่มาจากไหนกันแน่? !
และฮั่วหย่วนเจิงรู้ดีแก่ใจว่า ยาอายุวัฒนะนั้นเขาคงจะไม่มีทางกินแน่นอน หลังจากกินแล้ว จะต้องกลายเป็นเป้าหมายที่ประชาชนโจมตีอย่างแน่นอน
ดังนั้นเขาจึงมีเพียงสองทางเลือก
ไม่เอายาอายุวัฒนะไป
ไม่ก็เดินจากไปมือเปล่า
ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น
ถ้าเอาไปได้ ทุกคนก็ดีอกดีใจกัน!
หากเอาไปไม่ได้ ขอแค่เขาไม่ได้ใช้เงินซื้อยาอายุวัฒนะและกินเอง งั้นก็ถือว่าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว
เมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงตนจะไม่ได้สร้างประโยชน์ แต่ก็ได้พยายามอย่างเต็มที่
แต่ว่า เย่เฉินไม่ได้ถูกเงินล่อเลยสักนิด
เขาใช้เครื่องส่งรับวิทยุพูดว่า:"หวั่นถิง จัดการตามกฎ ให้คนไล่เขาออกจากงาน!"
ซ่งหวั่นถิงไม่กล้าขัดขืน และพูดทันทีว่า:"เนื่องจากหมายเลข099ท้าทายกฎของเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า และการเตือนหลายรอบไม่เป็นผล ตอนนี้เราจึงขอให้พนักงานของเรา ไล่ 099ออกจากงาน!"
ในงานแตกตื่นอีกครั้ง!
ไม่มีใครคิดเลยว่าผู้จัดจะยอมมอบเงินสด150,000ล้านเหรียญสหรัฐ เพียงเพื่อรักษาหลักการของตนเอง
เมื่อเป็นเช่นนั้น เขาแค่ต้องเสนอราคาเพียง 1 แสนล้านดอลลาร์ ก็สามารถเอาชนะเบอร์นาร์ด อาร์โนลต์ได้
แต่ว่า หลังจากได้รับคำสั่งโดยละเอียดจากเย่เฉินแล้ว ซ่งหวั่นถิงก็พูดขึ้นทันทีว่า:"เนื่องจากหมายเลข 099 ถูกไล่ออกจากงานเนื่องจากละเมิดกฎ ตอนนี้ยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ จะให้ผู้เสนอราคาแต่ละรายได้รับโอกาสในการยืนยันการซื้อ ตามลำดับราคาที่คนอื่นๆ เสนอเมื่อกี้"
หลังจากนั้น เธอมองไปที่เฟ่ยเจี้ยนจง และพูดว่า:"หมายเลข035 เมื่อกี้คุณเสนอราคาสูงสุดถึง210,000 ล้านดอลลาร์ ดังนั้นคุณอยู่ในอันดับที่หนึ่งของการซื้อยาอายุวัฒนะนี้ ไม่ทราบว่าคุณยินดีจ่ายราคานี้เพื่อตกลงการค้ายาอายุวัฒนะนี้หรือไม่?"
เฟ่ยเจี้ยนจงรู้สึกดีใจทันที แต่ธรรมชาติของนักธุรกิจก็สั่งให้เขา ลองถามดูว่า:"แม้ว่าเมื่อกี้หมายเลข099ออกจากงานไปแล้ว งั้นยาอายุวัฒนะนี้สามารถประมูลใหม่ได้หรือไม่?"
เฟ่ยเจี้ยนจงรู้สึกว่า ในเมื่อฮั่วหย่วนเจิงไปแล้ว ในงานก็ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาแล้ว
เขารอคำตอบของซ่งหวั่นถิงอย่างใจจดใจจ่อ แต่ซ่งหวั่นถิงกลับพูดอย่างเด็ดขาดว่า:"ไม่ได้! ถ้าคุณยอมเสียแพ้ในการซื้อยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ด้วยเงิน 210,000 ล้านดอลลาร์ ถ้างั้นโอกาสในการซื้อจะถูกส่งต่อไปยังหมายเลข 016"
พูดจบ เธอจึงมองไปที่เบอร์นาร์ด อาร์โนลต์อีกครั้ง และพูดว่า:"หมายเลข 016 การเสนอราคาสูงสุดของคุณเมื่อกี้คือ 72พันล้านเหรียญสหรัฐ อยู่ในอันดับที่สองในการซื้อยาอายุวัฒนะ หากหมายเลข 035 ยอมแพ้ คุณจะมีโอกาสซื้อยาอายุวัฒนะนี้ด้วยเงิน 72 พันล้าน!"
เมื่อพูดถึงนี้ สีหน้าของซ่งหวั่นถิงก็จริงจังทันที และพูดกับทุกคนว่า:"อย่างที่ฉันได้เน้นย้ำมาตลอด สำหรับพวกเรา เงิน ไม่ใช่อันดับแรกมาตลอด! กฎเกณฑ์และความยุติธรรมถึงจะใช่!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...