ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3847
ไม่กี่นาทีต่อมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนยกเปลหามด้วยความตื่นตระหนก ยกเฟ่ยเจี้ยนจงออกจากห้องวีไอพี เดินผ่านห้องโถงของการประมูลโดยตรง และออกจากห้องจัดเลี้ยงต่อหน้าต่อตาทุกคนอย่างรวดเร็ว
รปภ.รีบวิ่งไป และตะโกนไปด้วย:"รีบหลีกไป คนไข้ไม่ไหวแล้ว ต้องถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาฉุกเฉินเดี๋ยวนี้!"
เฟ่ยเข่อซินรีบวิ่งตามข้างๆ ร้องไห้หนักมากตั้งนานแล้ว
ทุกคนที่งานประมูล จ้องมองพนักงานพาเฟ่ยเจี้ยนจงออกไปอย่างงงงัน และอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ
เมื่อกี้เนื่องจากเฟ่ยเจี้ยนจงหมดสติกะทันหัน การประมูลทั้งหมดจึงหยุดชั่วคราว ไม่นึกเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
หลังจากนั้น ขบวนรถที่เฉินจื๋อข่ายจัดไว้ ก็สั่งเฟ่ยเจี้ยนจงไปโรงพยาบาลทันที
สองปู่หลานเฟ่ยเจี้ยนจงไปแล้ว และเย่เฉินซึ่งอยู่ในห้อง VIP พูดกับล่ายชิงหวาว่า:"ท่านล่าย ถ้าลูกคนโตของตระกูลเฟ่ยพบว่าคุณท่านเฟ่ยและเฟ่ยเข่อซินหายตัวไป ไม่แน่พวกเขาอาจจะกดดันถามรายละเอียดกับท่าน ถึงตอนนั้นท่านคงต้องทนต่อแรงกดดัน"
ลายชิงหวาพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"คุณชายเย่ไม่ต้องกังวล ไอ้สารเลวตระกูลเฟ่ยนั้นไม่กล้าทำอะไรกับฉันหรอก อีกอย่างฉันไม่ได้ตามไปโรงพยาบาล หลังจากที่พวกเขาไปโรงพยาบาลแล้วหายไป ถามฉันไปจะมีประโยชน์อะไร? ฉันไม่รู้อะไรเลย"
เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า พูดว่า:"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นกระผมก็โล่งใจแล้วครับ"
ล่ายชิงหวายิ้ม และถามเขาว่า:"จริงสิ คุณชายเย่ ไม่รู้ว่าที่คุณไปสหรัฐอเมริกาครั้งนี้ จะไปไหนเหรอครับ?"
เย่เฉินตอบว่า:"ผมต้องพาภรรยาไปเรียนเพิ่มเติมที่พรอวิเดนซ์"
ล่ายชิงหวาร้องอุทานว่า:"พรอวิเดนซ์อยู่ฝั่งตะวันออก ฉันอยู่บนชายฝั่งตะวันตก และมีระยะทางมากกว่า 4,000 กิโลเมตร แต่ถ้าคุณชายเย่มีเวลา ยินดีต้อนรับมาเที่ยวลอสแองเจลิส และฉันจะดูแลอย่างดีแน่นอน!"
เย่เฉินส่ายหัว และพูดว่า:"ช่างเถอะ ไม่มีอะไรให้ดู แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าตระกูลอานเป็นศัตรูหรือมิตร แต่ผมรู้ว่าทั้งตระกูลอานค่อนข้างดูถูกพ่อของผมมาก ตอนแรกแม่ของผมไม่ลังเลที่จะตัดขาดกับตระกูล เพื่อแต่งงานกับเขา และหลายปีหลังจากนั้น ก็ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลอานมาก ดังนั้น ผมเดาว่าพวกเขาคงจะไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ จะหาเรื่องให้ลำบากใจทำไม?"
ล่ายชิงหวาพูดอย่างจริงจังว่า:"ถ้าตระกูลอานรู้ความสำเร็จในปัจจุบันของคุณ คงจะไม่ได้ไม่ชอบคุณอย่างที่คุณพูดอย่างแน่นอน"
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"หากเป็นเพราะยาอายุวัฒนะ หรือเหตุผลอื่นๆ ที่ทำให้พวกเขาเปลี่ยนมุมมองผมใหม่ และห่วงใยผม งั้นก็ไม่เจอเลยดีกว่า คำโบราณกล่าวว่า"ลำบากยากจนท่ามกลางความเจริญย่อมไร้คนถามถึง ร่ำรวยสูงศักดิ์ในป่าลึกย่อมมีมิตรสหาย" ผมไม่อยากให้สิ่งนี้เกิดขึ้นกับผม"
ล่ายชิงหวาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า:"อานโฉงชิวมาเข้าร่วมการประมูลแบบไม่ปกปิดตัวตน คาดว่าคงจะมีใครในตระกูลอานมีปัญหาทางร่างกาย อาจเป็นคุณตาของคุณ ฉันกังวลว่าถ้าคุณไม่ยื่นมือ เผื่อคุณตาของคุณหรือคนอื่นๆ เกิดอะไรขึ้นมา คุณจะรู้สึกไม่สบายใจ……"
เย่เฉินโบกมือ:"ไม่มีอยู่จริงหรอก ตอนนั้นพวกเขาไม่เกรงใจพ่อของผมเลย และทำให้แม่ของผมลำบากในทุกวิถีทาง แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาจริงๆ ผมก็จะไม่รู้สึกไม่สบายใจ"
พูดไป เย่เฉินก็พูดนิ่งๆว่า:"นอกจากนี้ ถ้าคนใดคนหนึ่งในนั้น เกิดเหตุฉุกเฉินจริงๆ งั้นเขาจะมาด้วยตัวเองแน่นอน แทนที่จะขอให้น้าชายใหญ่ของผมมาซื้อยาอายุวัฒนะไป คิดๆ แล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ สถานการณ์คงไม่วิกฤติเกินไป!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...