เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3870

แม้ว่าเย่เฉินจะไม่ใช่คนจินหลิง แต่เขาก็ถือว่าจินหลิงเป็นบ้านเกิดหลังที่สองของเขามานานแล้ว

เขาอาศัยอยู่ที่จินหลิงมาเกือบ 20 ปีแล้ว ตอนนี้เขามีกำลังบ้างแล้ว และต้องการทำอะไรให้กับจินหลิงบ้างจริงๆ

โดยเฉพาะสำหรับเด็กกำพร้าในจินหลิงและเมืองโดยรอบ

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและโรงเรียนการศึกษาต่อเนื่อง12 ปีเป็นความฝันที่เย่เฉินต้องการทำให้เป็นจริง

อันที่จริง เขามักจะนึกถึงชีวิตของตนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและเพื่อนตัวน้อยของเขาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหล่านั้น

เขามักจะคิดถึงตัวเองในอดีต น้องสาวของเขาหลี่เสี่ยวเฟินซึ่งก่อนหน้านี้เคยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พี่น้องที่ดีของเขาเห้าจื่อยังมีจ้าวโจ๋วเยว่ที่ทั้งน่าเศร้าและน่าโมโห รวมถึงเจี่ยงหมิงที่เดินหลงทางและถูกตนฆ่ากับมือ

ก่อนที่ถังซื่อไห่จะพบตัวเอง ทุกคนล้วนไม่ได้มีความโดดเด่นอะไร

ในหมู่พวกเขา เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือ ทุกคนล้วนไม่เคยได้รับการศึกษาระดับอุดมศึกษาที่ดี

แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่โทษสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและไม่โทษถังซื่อไห่

ท้ายที่สุดแล้ว การที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสามารถให้ที่พักพิงแก่เด็กๆ เหล่านี้จากลมและฝน ให้พวกเขากินอิ่มตัวอุ่น ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงแล้ว ไม่มีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใดที่ยังคงจัดการให้เด็กเหล่านี้ไปเรียนที่วิทยาลัยเมื่อโตขึ้น

แม้ว่าถังซื่อไห่จะมีความสามารถในการจัดการ แต่เขาก็ทำงานทุกอย่างอย่างเงียบๆ ไม่กล้าทำให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าออกนอกหน้าจนเกินไป

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน