ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3872
หลี่เสี่ยวเฟินอธิบายว่า:"ทางนี้เรียกว่า Day Care ซึ่งจริง ๆ แล้วคล้ายกับโรงเรียนอนุบาลในประเทศของเรา ครอบครัวชาวจีนจำนวนมากของที่นี่ ทั้งพ่อและแม่ต่างก็ต้องทำงาน และพ่อแม่ส่วนใหญ่เป็นผู้อพยพรุ่นแรกที่เพิ่งเข้ามาดิ้นรน ผู้สูงอายุจึงไม่สามารถมาช่วยได้ชั่วคราว ดังนั้น กลางวันจึงส่งเด็กให้โรงเรียนรับเลี้ยงเด็กดูแล"
"ไชน่าทาวน์ได้จัดตั้งโรงเรียนรับเลี้ยงเด็กกึ่งสาธารณะขึ้นเพื่อช่วยให้พ่อแม่เหล่านี้ดูแลลูก ๆ ของพวกเขาในช่วงวันทำงาน ป้าหลี่ทำงานอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาหลายปี จึงมีวิธีการดูแลเด็กที่ดีที่สุด แล้วแกก็ชอบเด็ก และรู้ว่าโรงเรียนรับเลี้ยงเด็กขาดคน จึงอาสาช่วยเหลืออย่างสมัครใจ และตอนนี้แกเป็นป้าที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในโรงเรียนรับเลี้ยงเด็ก!"
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะพูดถอดใจ:"คนอย่างป้าหลี่ก็เหมือนกับเทียนไข ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็จะจุดตัวเอง และส่องแสงแก่ผู้อื่น……"
"นั่นน่ะสิ"หลี่เสี่ยวเฟินหัวเราะฮิฮิ แล้วพูดว่า:"พี่เย่เฉิน ป้าหลี่มักจะพูดถึงพี่ แกคิดถึงพี่มาก…...และฉันก็…...ฉันก็คิดถึงพี่มากเหมือนกัน…...ถ้าพี่มีเวลาล่ะก็ อย่าลืมมาหาเรานะ!"
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เสี่ยวเฟิน เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจเล็กน้อย
ป้าหลี่และหลี่เสี่ยวเฟินไปแคนาดานานแล้ว ตนไม่เคยไปเยี่ยมพวกเธอมาโดยตลอด และไม่รู้ด้วยซ้ำว่า สภาพความเป็นอยู่ช่วงนี้ของพวกเธอในแคนาดาเป็นอย่างไร
เมื่อคิดถึงนี้ เขาก็รีบพูดขึ้นว่า:"เสี่ยวเฟิน อีกไม่กี่วันฉันจะพาพี่สะใภ้เธอไปเรียนที่สหรัฐอเมริกาพอดี ถึงเวลานั้นก็จะใกล้กับพวกเธอมากขึ้น หลังจากรอหล่อนเรียนจบ ฉันจะพาหล่อนไปหาเธอกับป้าหลี่!"
"จริงเหรอ? ! "หลี่เสี่ยวเฟินพูดด้วยความประหลาดใจ:"พี่เย่เฉิน พี่จะมาสหรัฐอเมริกากับพี่ชูหรันงั้นเหรอ? มาที่ไหนในสหรัฐอเมริกาเหรอ? ถ้าเวลาสะดวก ฉันไปหาพวกพี่ก็ได้!"
เย่เฉินพูดว่า:"ฉันไปพรอวิเดนซ์ อยู่ชายฝั่งตะวันออก มันน่าจะค่อนข้างไกลจากแวนคูเวอร์"
หลี่เสี่ยวเฟินพูดด้วยความเศร้าเล็กน้อย:"นั่นมันไกลมาก…...จากฉันถึงชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐอเมริกา ใช้เวลาอย่างน้อยสามพันเกือบสี่พันกิโลเมตร"
"ฮั่วหย่วนเจิง?"ซ่งหวั่นถิงตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่เย่เฉิน และพูดว่า:"อาจารย์เย่คะ หมายเลข 099นั้น ไม่นึกเลยว่าจะมาหาฉันถึงที่นี่"
เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า:"คงมาเพื่อยาอายุวัฒนะแน่นอน"
ซ่งหวั่นถิงรีบพูดว่า:"งั้นเดี๋ยวฉันจะให้คนไล่เขาไป"
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัว พูดว่า:"ช่างเถอะ เขามาไกลจากอเมริกาเหนือ ดังนั้นเราอย่าทำตัวเหมือนคนไม่มีเหตุผลเกินไป"
เมื่อพูดอย่างนั้น เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง:"เอางี้ เดี๋ยวเธอให้คนพาเขาเข้ามา ถ้าเขาต้องการยาอายุวัฒนะ เธอก็บอกเขาว่า เธอแค่ช่วยเจ้าของยาอายุวัฒนะช่วยขายยาอายุวัฒนะ นอกจากนี้ จะไม่มีส่วนตัดสินใจ ยอดขายที่แท้จริงของอายุวัฒนะ อีกอย่างบอกเขาด้วยว่า เมื่อวานคนที่สั่งให้ไล่เขาออกไปก็คือฉัน และยาอายุวัฒนะไม่ได้อยู่ในมือของเธอ คุณก็ช่วยไม่ได้ ถ้าใครในครอบครัวของเขาต้องการยาอายุวัฒนะจริงๆ งานประมูลยาอายุวัฒนะในปีหน้า ให้ผู้ที่ต้องการยาอายุวัฒนะมาสมัครด้วยตนเอง"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...