ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3872

หลี่เสี่ยวเฟินอธิบายว่า:"ทางนี้เรียกว่า Day Care ซึ่งจริง ๆ แล้วคล้ายกับโรงเรียนอนุบาลในประเทศของเรา ครอบครัวชาวจีนจำนวนมากของที่นี่ ทั้งพ่อและแม่ต่างก็ต้องทำงาน และพ่อแม่ส่วนใหญ่เป็นผู้อพยพรุ่นแรกที่เพิ่งเข้ามาดิ้นรน ผู้สูงอายุจึงไม่สามารถมาช่วยได้ชั่วคราว ดังนั้น กลางวันจึงส่งเด็กให้โรงเรียนรับเลี้ยงเด็กดูแล"

"ไชน่าทาวน์ได้จัดตั้งโรงเรียนรับเลี้ยงเด็กกึ่งสาธารณะขึ้นเพื่อช่วยให้พ่อแม่เหล่านี้ดูแลลูก ๆ ของพวกเขาในช่วงวันทำงาน ป้าหลี่ทำงานอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาหลายปี จึงมีวิธีการดูแลเด็กที่ดีที่สุด แล้วแกก็ชอบเด็ก และรู้ว่าโรงเรียนรับเลี้ยงเด็กขาดคน จึงอาสาช่วยเหลืออย่างสมัครใจ และตอนนี้แกเป็นป้าที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในโรงเรียนรับเลี้ยงเด็ก!"

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะพูดถอดใจ:"คนอย่างป้าหลี่ก็เหมือนกับเทียนไข ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็จะจุดตัวเอง และส่องแสงแก่ผู้อื่น……"

"นั่นน่ะสิ"หลี่เสี่ยวเฟินหัวเราะฮิฮิ แล้วพูดว่า:"พี่เย่เฉิน ป้าหลี่มักจะพูดถึงพี่ แกคิดถึงพี่มาก…...และฉันก็…...ฉันก็คิดถึงพี่มากเหมือนกัน…...ถ้าพี่มีเวลาล่ะก็ อย่าลืมมาหาเรานะ!"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เสี่ยวเฟิน เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

ป้าหลี่และหลี่เสี่ยวเฟินไปแคนาดานานแล้ว ตนไม่เคยไปเยี่ยมพวกเธอมาโดยตลอด และไม่รู้ด้วยซ้ำว่า สภาพความเป็นอยู่ช่วงนี้ของพวกเธอในแคนาดาเป็นอย่างไร

เมื่อคิดถึงนี้ เขาก็รีบพูดขึ้นว่า:"เสี่ยวเฟิน อีกไม่กี่วันฉันจะพาพี่สะใภ้เธอไปเรียนที่สหรัฐอเมริกาพอดี ถึงเวลานั้นก็จะใกล้กับพวกเธอมากขึ้น หลังจากรอหล่อนเรียนจบ ฉันจะพาหล่อนไปหาเธอกับป้าหลี่!"

"จริงเหรอ? ! "หลี่เสี่ยวเฟินพูดด้วยความประหลาดใจ:"พี่เย่เฉิน พี่จะมาสหรัฐอเมริกากับพี่ชูหรันงั้นเหรอ? มาที่ไหนในสหรัฐอเมริกาเหรอ? ถ้าเวลาสะดวก ฉันไปหาพวกพี่ก็ได้!"

เย่เฉินพูดว่า:"ฉันไปพรอวิเดนซ์ อยู่ชายฝั่งตะวันออก มันน่าจะค่อนข้างไกลจากแวนคูเวอร์"

หลี่เสี่ยวเฟินพูดด้วยความเศร้าเล็กน้อย:"นั่นมันไกลมาก…...จากฉันถึงชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐอเมริกา ใช้เวลาอย่างน้อยสามพันเกือบสี่พันกิโลเมตร"