ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3880

หลังจากเซียวชูหรันฟังแล้ว ก็พูดอย่างมีความสุขว่า:"ฟังคุณพูดแบบนี้แล้ว รู้สึกว่าตอนนี้ป้าหลี่ใช้ชีวิตมีความสุขมาก มีเสี่ยวเฟินอยู่ข้างๆ ไม่มีปัญหาทางการเงินเลย และเธอสามารถดูแลเด็กๆ ในโรงเรียนรับเลี้ยงเด็กได้ คงไม่เหนื่อยเหมือนอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแน่นอน"

"ใช่"เย่เฉินพยักหน้า และพูดถอดใจ:"ป้าหลี่มีพระคุณกับผมมาก ตั้งแต่แกไปแคนาดา ผมก็ยังไม่เคยไปหาแกเลย ผมรู้สึกละอายที่จะคิดถึงเรื่องนี้"

เซียวชูหลันรีบพูดว่า:"ถ้าคุณอยากเจอป้าหลี่และเสี่ยวเฟินเร็วขึ้น งั้นก็รอหลังจากที่ปักหลักในสหรัฐอเมริกาแล้ว คุณก็หาเวลาไปเยี่ยมพวกเธอก่อน แล้วหลังจากที่ฉันเรียนจบ เราค่อยไปด้วยกัน!"

เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า:"รอไปถึงสหรัฐอเมริกาแล้วค่อยว่ากัน ถ้าปล่อยให้คุณอยู่ที่นั่นคนเดียว ผมก็ไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่"

ตอนเที่ยงวันของวันต่อมา เย่เฉินกับเซียวชูหรันนั่งโดยสารเที่ยวบินข้ามมหาสมุทรของAir Chinaไปยังนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา

ทั้งเที่ยวบินใช้เวลา 16 ชั่วโมง และเมื่อทั้งสองมาถึงนิวยอร์ก ก็เป็นเวลา 14.00 น. ตามเวลาท้องถิ่นแล้ว

เย่เฉินเคยชินกับเครื่องบินโดยสารคองคอร์ด ซึ่งเร็วกว่าสายการบินพลเรือนถึง 3 เท่า พอนั่งเครื่องบินธรรมดาแบบนี้แล้ว รู้สึกเหมือนจากรถไฟความเร็วสูงลดลงไปยังรถร้อนรุ่นแรกโดยตรง

โชคดีที่เขาซื้อห้องโดยสารระดับเฟิร์สคลาส ที่มีสภาพแวดล้อมที่หรูหรา และสามารถนอนราบได้ มิฉะนั้น การเดินทางนี้จะต้องทรมานอย่างมาก

หลังจากบินสิบหกชั่วโมง สภาพเซียวชูหรันยังดีมาก ดูไม่เหนื่อยอะไร และยังมีความคาดหวัง และความตื่นเต้นอยู่บ้าง

หลังจากลงจากเครื่องบิน ทั้งคู่ก็ใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง กว่าจะผ่านขั้นตอนเข้าสู่ด่านศุลกากรและรับสัมภาระ

เย่เฉินขึ้นรถที่เขาเช่าไว้ล่วงหน้า ใส่กระเป๋าเดินทางทั้งหมดไว้ในท้ายรถ แล้วพาเซียวชูหรันไปยังจุดหมายปลายทางสุดท้ายของพวกเขา เมืองพรอวิเดนซ์

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวชูหรันมาสหรัฐอเมริกา จึงมีความอยากรู้อยากเห็นต่างประเทศ ทำให้เธอตื่นเต้นตลอดทาง และมองซ้ายมองขวาไม่หยุด