ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3892

หลังจากพูดแล้ว หลี่เสี่ยวเฟินก็กล่าวขึ้นอีกครั้งว่า “หลังจากเกิดอุบัติเหตุที่บ้านของคลอเดีย เธอก็ได้หายตัวไปเกือบครึ่งเดือน และป้าหลี่ก็ได้ตามหาเธออยู่ตลอดมา หลังจากที่เธอกลับมาแล้ว ป้าหลี่ก็ได้ให้เธออยู่ที่บ้าน”

“ในช่วงเวลานั้น คลอเดียไม่กล้าออกมาพบปะกับผู้คน และก็ไม่ไปโรงเรียนแล้ว ต่อมาเธอไม่อยากจะกินอยู่ฟรีอยู่ที่บ้านทุกวัน เธอจึงยืนกรานที่จะมาช่วยที่ร้าน ป้าหลี่รู้สึกว่าสิ่งนี้จะช่วยให้เธอเดินออกจากเงามืดโดยเร็วที่สุด ดังนั้นจึงปล่อยให้เธอมาช่วย”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

ในเวลานี้ คลอเดียออกมาพร้อมกับกองขนมปังที่หั่นเป็นชิ้น และหลี่เสี่ยวเฟินก็รีบก้าวไปข้างหน้าช่วยเธอ

เมื่อเห็นว่างานมีไม่มาก เย่เฉินเลยไม่ได้ลุกขึ้นไปช่วย แต่หันกลับมาและเดินไปที่ประตูร้านสะดวกซื้อ

เย่เฉินยืนอยู่ที่หน้าประตู หยิบหมากฝรั่งที่เขาเพิ่งหยิบไปเมื่อกี้ออกมา หยิบออกมาหนึ่งแผ่นอย่างเบาๆ ลอกกระดาษออกแล้วใส่เข้าไปในปากของเขา เคี้ยวมันไปด้วย หันมองซ้ายมองขวาไปด้วย

การใช้ชีวิตของถนนเฮสติงส์นั้นมีบรรยากาศที่เข้มแข็งมาก

มีร้านค้าต่างๆ ที่มีป้ายชื่อเป็นภาษาจีนอยู่ทั่วไป ส่วนใหญ่เป็นร้านอาหารจีนและร้านเหล้าแบบกวางตุ้ง

ในบริเวณทางเท้าทั้งสองข้างของถนน ยังมีรถขายอาหารเคลื่อนที่จำนวนมาก บางคนขายเครปจีน และบางคนก็ขายรูเจียโมฝั่งทางตะวันตกเฉียงเหนือของจีน

แม้ว่าจะเลยเวลาอาหารกลางวันไปแล้ว แต่การค้าขายของร้านค้าก็ยังคงดีอยู่เช่นเดิม

เย่เฉินหยุดเดินและเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่ง ความรู้สึกเดียวคือชีวิตที่นี่สบายและสงบสุข และมองไม่เห็นว่ามีอันตรายอยู่ที่ไหนเลย

ในเวลานี้ ชายหญิงอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีหลายคน ที่ดูเหมือนนักเรียนมัธยมต้นมาที่ประตูร้านสะดวกซื้อ พวกเขาเดินผ่านเย่เฉิน และผลักประตูแล้วเดินเข้าไป

เย่เฉินหันกลับไปมอง และเห็นหญิงสาวชาวเอเชียที่มีผมสีบลอนด์ยาวที่เป็นผู้นำ ตามด้วยเด็กชายเอเชีย ที่แต่งตัวตามแฟชั่น ทั้งสองคนควงแขนกันเหมือนเป็นแฟนกัน