ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3896

ในเวลานี้ ความเย่อหยิ่งของหวงซินหยู่ถูกตบจนหายไปทั้งหมดแล้ว

พ่อรวยก็จริง แต่เงินที่อยู่ห่างไกลก็ช่วยการถูกตบหน้าที่อยู่ใกล้ตัวไม่ได้เลย

แม้ว่าหลี่ห้าวหยางจะขี้ขลาดเล็กน้อยก่อนหน้านี้ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นชายหนุ่มที่ตัวสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร และสมรรถภาพทางกายของเขามีข้อได้เปรียบเหนือหวงซินหยู่ ดังนั้นการที่จะ ตบเธอหลายสิบครั้งติดต่อกันมันก็เหมือนเป็นการเล่น ตบจนหวงซินหยู่ไม่มีแรงต่อต้านเลยแม้แต่น้อย

ทุกคนเห็นด้วยตาของพวกเขาเองว่าใบหน้าของหวงซินหยู่ถูกทุบตีจนกลายเป็นหัวหมู และผู้ติดตามทั้งสองคนก็กังวลใจราวกับมดที่อยู่บนกระทะร้อน จะยืนดูก็ไม่ใช่ จะเข้าไปห้ามก็ไม่ใช่

เพราะยังไงพวกเขาก็กลัวว่าหลี่ห้าวหยางจะเสียสติและบ้าคลั่งขึ้นมา แล้วก็คว้าตัวทั้งสองคนและทุบตีไปด้วยกัน

เมื่อเห็นว่าหวงซินหยู่เกือบจะเป็นลมจากการถูกทุบตี เย่เฉินก็หยุดการถ่ายทำ แล้วก็คลิกที่อัปโหลด

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็ตบไหล่หลี่ห้าวหยาง และพูดด้วยท่าทางประชดประชันว่า “เฮ้ เจ้าหนู เจ้านี่ช่างไม่รู้จักทะนุถนอมคนสวยจริงๆ จะตบตีผู้หญิงคนหนึ่งจนจะเป็นจะตายแบบนี้ได้อย่างไร?”

หลี่ห้าวหยางหยุดเคลื่อนไหวอย่างไม่เต็มใจ และตะโกนด่าอย่างโกรธเคืองว่า “ถุ้ย! อีนังบ้านี่ หน้าตาดูน่าเกลียดยังไม่ว่า ที่สำคัญคือยังแม่งเลวทรามมากอีกด้วย อาศัยที่บ้านมีเงินเล็กน้อย ก็ทำตัวหยิ่งผยองไปวันๆ ยังแม่งสั่งกูทำนุ้นทำนี่อยู่ตลอด ผมทนเธอมานานแล้ว! ตบเธอให้ตายยังไม่คุ้มค่าเลย!”

เย่เฉินถ่ายรูปใบหน้าของหลี่ห้าวหยางด้วยโทรศัพท์มือถือของหวงซินหยู่ จากนั้นก้าวไปข้างหน้าและยัดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเป้ LV ของหวงซินหยู่ จากนั้นก็ตบไหล่หลี่ห้าวหยางอีกครั้ง และพูดอย่างจริงจังว่า “โอ๊ย แม้ว่าคุณจะโกรธแค่ไหน ก็ไม่ควรลงมืออย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้เลย ดูสิคุณตบตีจนสาวน้อยคนอื่นเค้า พ่อตัวเองก็แทบจะจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ซึ่งมันเกินแล้วไปจริงๆ คุณไม่กลัวพ่อเขาจะมาหาเรื่องคุณถึงแคนาดาเหรอ?”

ในขณะนี้ สติทั้งหมดของหลี่ห้าวหยางก็กลับมาชัดเจนในทันที

เมื่อเขากลับมารู้สึกตัว และเห็นหวงซินหยู่ผู้ซึ่งถูกตัวเองทุบตีจนกลายเป็นหัวหมู และอยู่ในอาการโคม่า เขาก็ตกใจกลัวมากจนจิตตกไปเลย

สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดในตอนนี้ คือว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร ถ้าหวงซินหยู่ไม่ยอมปล่อยตัวเองไป หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา งั้นตัวเองก็คงจะซวยแล้วจริงๆ

เย่เฉินถอนหายใจในเวลานี้ และพูดกับหลี่ห้าวหยางคนนั้นว่า “เอาละ ไม่ต้องมัวแต่มาร้องไห้อยู่ที่นี่หรอก สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือรีบส่งคนไปโรงพยาบาลโดยเร็ว มิฉะนั้นถ้าเธอเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ทั้งชีวิของคุณก็จะอยู่ไม่สุขอีกต่อไปแล้ว!”

หลี่ห้าวหยางกลับมารู้สึกตัว และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “ใช่! ใช่! รีบส่งโรงพยาบาล! ต้องรีบส่งโรงพยาบาล! รีบโทรเรียกรถพยาบาลโดยเร็ว!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว และพูดกับตัวเองว่า “ไม่ได้! รถพยาบาลมาช้าเกินไป ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็จะลำบาก…… โรงพยาบาลกลางอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ผมจะหาแท็กซี่ไปส่งเธอ!”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็รีบอุ้มตัวหวงซินหยู่ และวิ่งออกไปด้วยความสิ้นหวัง