กัวเหล่ยจากไป และหลี่เสี่ยวเฟินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เย่เฉินถามเธอว่า “เสี่ยวเฟิน กัวเหล่ยคนนี้มารังควานคุณเป็นประจำเลยเหรอ?”
หลี่เสี่ยวเฟินยักไหล่ และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ไอ้คนนั้น เป็นเสือยิ้มผู้โด่งดังอยู่ในไชน่าทาวน์ คุณอย่าดูว่าเวลาที่เขาพูดนั้นมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และสุภาพกับทุกคน แต่จริงๆ แล้วในไขกระดูกเขาเลวทรามกว่าใครๆ อีกด้วยซ้ำ”
เย่เฉินขมวดคิ้ว และถามว่า “สามารถพูดให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม?”
“อันนี้.....” หลี่เสี่ยวเฟินเหลือบมองไปทางโกดัง แล้วกระซิบด้วยเสียงเบาว่า “ไว้มีโอกาสค่อยบอกคุณช้าๆ ดีกว่า”
ทันทีที่คำพูดจบลง คลอเดียก็ได้เดินออกมาแล้ว เธอมองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างจริงจังว่า “กัวเหล่ยทำธุรกิจกลโกงทางโทรศัพท์ในประเทศจีน หลังจากเกิดเรื่องขึ้นถึงหนีมาที่แคนาดา และมาเพิ่งพาแม่ของฉัน.......”
“คุณปู่ของกัวเหล่ย เป็นพี่น้องกันกับยายฉัน ทั้งสองครอบครัวมีความสัมพันธ์ระหว่างกันอยู่บ้าง และกัวเหล่ยก็เป็นลูกคนเดียวในครอบครัว แม่ของเขากลัวว่าเขาจะถูกจับและถูกส่งตัวเข้าคุก จึงมาขอร้องแม่ฉ้นให้รับเขาไว้ หลังจากนั้นแม่ก็จัดให้เขาเป็นคนขับรถติดตามพ่อของฉัน........”
“เมื่อสามเดือนที่แล้ว กัวเหล่ยและรองผู้บัญชาการของบริษัทเกลี้ยกล่อมพ่อของฉันให้ร่วมมือกับแก๊งอเมริกัน แต่พ่อของฉันไม่เห็นด้วย”
“เมื่อสองเดือนก่อน มีคนจุดไฟเผาบ้านของฉัน ทั้งครอบครัวของฉันมีห้าคน มีเพียงฉันคนเดียวที่โชคดีรอดชีวิตมาได้........”
“ตั้งแต่นั้นมา รองผู้บัญชาการของบริษัทก็รับช่วงต่อจากพ่อของฉัน และกัวเหล่ยก็เลยกลายเป็นคนดังอยู่ภายใต้อำนาจของเขา.........”
หลี่เสี่ยวเฟินตกตะลึง และพูดโพล่งออกมาว่า “ถ้า.......ถ้าอย่างนั้นก็พูดได้ว่า......พ่อแม่ของคุณและน้องชายทั้งสองคนของคุณ ไม่ได้เสียชีวิตในกองไฟ! มันคือการฆาตกรรมชัดๆ ทำไมตำรวจไม่ได้สอบสวนเรื่องนี้งั้นหรือ?”
คลอเดียส่ายหัวเบาๆ แล้วพูดว่า “ผลที่ตำรวจประกาศคือเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ หลังจากที่ฉันหนีออกจากที่เกิดเหตุในเวลานั้น และหาที่หลบซ่อน ในช่วงหลายวันที่ฉันซ่อนตัวอยู่ คือกัวเหล่ยเป็นผู้ลงนามบนหนังสือยินยอมฌาปนกิจในฐานะสมาชิกครอบครัว จากนั้นก็ได้ทำการฌาปนกิจพ่อแม่และน้องชายอีกสองคนไปเลย ในเรื่องนี้ก็ไม่มีหลักฐานอะไรหลงเหลืออยู่อีกเลย”
หลี่เสี่ยวเฟินพูดโดยจิตสำนึกว่า “คุณควรไปแจ้งตำรวจและฟ้องร้องพวกเขาในข้อหาฆาตกรรม บอกเหตุการณ์เหล่านี้ให้ตำรวจ และให้ตำรวจจับกุมตัวพวกเขาทั้งหมด!”
ในเวลานี้เย่เฉินพูดเบาๆ ว่า “เสี่ยวเฟิน เหตุผลที่คลอเดียยังมีชีวิตอยู่ ก็เพราะว่าเธอไม่ได้บอกเหตุการณ์เหล่านี้ให้ตำรวจ”
“ใช่......” คลอเดียพยักหน้าเบาๆ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “พวกเขาคิดว่าฉันรอดชีวิตจากไฟไหม้โดยบังเอิญ แต่ไม่รู้ว่า อันที่จริงตอนที่เกิดเพลิงไหม้ ฉันก็ได้พบว่าพ่อแม่ของฉันและน้องชายได้เสียชีวิตไปแล้ว.......”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...