ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3902
ประโยคสั้นๆ นี้ของเย่เฉิน ทำให้คลอเดียตกใจอย่างสมบูรณ์
เธอปิดรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอโดยจิตสำนึก และพูดโพล่งออกมาว่า “คุณ...... คุณดูออกได้อย่างไร?!”
เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมยว่า “แม้ว่ารอยแผลเป็นของคุณจะทำได้สมจริงมาก แต่ก็เป็นเพียงเอฟเฟกต์ภาพเท่านั้น หากเป็นรอยแผลเป็นจริง มันก็จะยังเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเยื่อร่างกายของคุณ กล่าวอีกนัยหนึ่ง รอยแผลเป็นจริงยังมีชีวิตอยู่ รอยแผลเป็นปลอมไม่ว่าจะทำได้สมจริงแค่ไหน มันก็เป็นเพียงวัสดุชนิดหนึ่งเท่านั้น”
คำอธิบายของเย่เฉิน ทำให้คลอเดียไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย
เธอสามารถเข้าใจได้ว่ารอยแผลเป็นนั้นเป็นของปลอม แต่เธอไม่เข้าใจว่าเย่เฉินจะสามารถมองออกได้อย่างไร
สำหรับเย่เฉินแล้ว ความสามารถในการรับรู้ของปราณทิพย์นั้นอยู่ไกลเกินกว่าจะมองเห็น
เมื่อเขาเห็นหน้าคลอเดียเป็นครั้งแรก เขาก็พบว่า รอยแผลเป็นของคลอเดียนั้นไร้ชีวิตชีวาโดยสิ้นเชิง
มันก็เหมือนกับดอกไม้ประดิษฐ์ที่เหมือนจริง มันทำได้แค่รูปลักษณ์ที่เหมือนกันทุกประการ แต่ไม่สามารถทำให้ให้เกิดความมีชีวิตชีวาขึ้นมาเหมือนกับดอกไม่ของจริงได้
จากจุดนี้เพียงอย่างเดียว เย่เฉินก็สามารถตัดสินได้ว่า รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอ ต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน
ก็เพราะในขณะนั้นเอง ที่เขาสรุปว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคลอเดีย
เพียงแต่ว่า เขายังไม่เข้าใจว่า ที่คลอเดียทำให้ตัวเองมาที่แคนาดาให้ได้ มันมีเจตนาอะไรกันแน่
“และผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาธรรมดา หรือไม่มีคุณสมบัติสำหรับการประมูลอีกต่อไป ก็จะถูกขายให้กับแก๊งแอลจีเรียที่เคลื่อนไหวอยู่ในยุโรป โดยทั่วไปก็มีชะตากรรมเดียวเท่านั้น ก็คือให้มีส่วนร่วมการค้าขายเนื้อหนังที่สกปรก ภายใต้การบังคับของพวกเขา ถูกลดทอนให้เป็นเครื่องมือหาเงินไปตลอดชีวิต จนหมดคุณค่าแล้วก็จะถูกฆ่าทิ้ง........”
“แต่เดิม แก๊งอิตาลีก็ทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้ด้วย ต่อมาหลังจากที่พ่อรับหน้าที่ ภายใต้คำแนะนำของแม่ เรื่องแบบนี้ก็หยุดไปเลย........”
“แต่ช่วงไม่กี่ปีมานี้ การใช้ชีวิตของแก๊งอิตาลีที่อยู่ในแวนคูเวอร์ไม่ค่อยจะดีนัก ในช่วงไม่กี่ปีมานี้อำนาจของเอเชียได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในแคนาดา แก๊งเชื้อสายจีน แก๊งเวียดนาม และแก๊งเกาหลีมีการขยายตัวอย่างต่อเนื่อง และคนอเมริกันก็เริ่มให้ความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ อาณาเขตของแก๊งอิตาลีก็หดตัวลงเรื่อยๆ รายได้ทุกประเภทจึงลดลงอย่างรวดเร็ว.......”
“กัวเหล่ยแนะนำพ่อของฉันโดยตลอดมาว่าให้ร่วมมือกับแก๊งใหญ่ในยุโรปและอเมริกาหลายแก๊งทำธุรกิจค้าขายมนุษย์ ลักพาตัวเด็กผู้หญิงจากแคนาดา โดยเฉพาะลักพาตัวนักท่องเที่ยว ผู้อพยพใหม่หรือคนลักลอบเข้าเมือง จากนั้นจึงลักลอบนำพวกเขาออกนอกประเทศ และมอบให้แก่แก๊งยุโรปและอเมริกาขนาดใหญ่พวกนั้นสำหรับความร่วมมือและการกระจายออกไป แทบไม่มีต้นทุนใดๆ เลย แต่ละปีจะสามารถทำรายได้เกือบหลักร้อยล้านเลยทีเดียว แต่พ่อของฉันไม่เคยตกลง และก็เพราะเหตุนี้ ถึงสร้างความขุ่นเคืองกับพวกเขา”
“หลังจากที่พ่อของฉันถูกฆ่า พวกเขาก็เริ่มต้นธุรกิจนี้ขึ้นมาใหม่ ล่าสุดมีกรณีของหญิงสาวหายตัวไปในแวนคูเวอร์และพื้นที่โดยรอบบ่อยครั้ง ในเวลาเพียงสองเดือน ก็ได้มีมากกว่ายี่สิบรายแล้ว แต่ส่วนใหญ่ในหมู่ผู้ที่ถูกลักพาตัวไปจะเป็นผู้ลักลอบเข้าเมือง ตำรวจแวนคูเวอร์ก็เลยเมินเฉย”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...