เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3915

พวกเขาเห็นว่ากัวเหล่ยมาต่างก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็ทักทายอย่างเคารพ

กัวเหล่ยสะบัดผมอย่างพอใจ แล้วเดินส่ายผ่านเข้าไป

ห้องด้านในนั้นมีบันไดเส้นทางหนึ่งลงสู่ชั้นใต้ดิน

กัวเหล่ยชี้บันได แล้วพูดยิ้มๆว่า “คาสิโนอยู่ที่ด้านล่างแห่งนี้”

เมื่อพวกเย่เฉินทั้งสามคนเดินตามเขาลงไปชั้นใต้ดินแล้ว ก็พบว่าด้านในเป็นสถานที่แตกต่างออกไป

เมื่อลงจากบันได ก็เป็นห้องโถงใหญ่ประมาณร้อยห้าหกสิบตารางเมตร ด้านในมีโต๊ะพนันต่างๆวางอยู่

ตรงหน้าของทุกโต๊ะพนัน ล้วนมีคนแจกไพ่ที่แจกไพ่โดยเฉพาะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกโต๊ะพนันจะมีลูกค้า

เย่เฉินกวาดมองดู พบว่าที่นี่ไม่ได้ถือว่าธุรกิจดีเท่าไหร่นัก มีโต๊ะพนันกว่าครึ่งหนึ่งที่ไม่มีลูกค้า ส่วนโต๊ะพนันอื่นๆ อย่างน้อยที่สุดมีเพียงแค่คนเดียว และอย่างมากที่สุดก็มีแค่สามถึงห้าคนเท่านั้น

ฉะนั้นเย่เฉินจึงขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างมีอารมณ์ไม่พอใจว่า “ที่นี่ของนาย ทำไมถึงมีคนน้อยอย่างนี้?”

กัวเหล่ยได้ยินประโยคนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย

ช่วงนี้ธุรกิจคาสิโนยิ่งอยู่ยิ่งแย่ คนก็ยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลงจริงๆ

แต่ว่า ต่อหน้าเย่เฉินเขาก็ไม่สามารถแสดงสิ่งน่าอายออกมาให้เห็นได้ ฉะนั้นจึงยิ้มแห้งแล้วพูดว่า “พวกเรามาเร็วไปหน่อย ลูกค้าส่วนมากมักจะชอบมาตอนดึกๆกัน”

เย่เฉินพูดอย่างไม่มีการปิดบังว่า “ฉันไปเล่นคาสิโนมาทั่วโลกมากมายขนาดนี้ ไม่ว่าประเทศไหน ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของคาสิโนล้วนเป็นเวลาสองทุ่มถึงเที่ยงคืน ที่นายนี่มันสามทุ่มกว่าแล้วยังไม่มีลูกค้าอีก เห็นได้ชัดเลยว่าธุรกิจไม่ดีนี่นา”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน