ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3937

ว่านพั่วจวิน มองไปที่เย่เฉินด้วยท่าทางเช่นเดิม จากนั้นก็เอ่ยด้วยความเคารพว่า "คุณเย่ โปรดออกคำสั่ง!"

กัวเหล่ยอดไม่ได้ที่จะถ่มน้ำลายแล้วด่าขึ้น "ฉันละยอมแกแล้วจริงๆ จะตายแล้วยังแกล้งทำเป็นอวดเก่งอยู่อีก ฉันว่านายคงเป็นโคตรเหง้าบรรพบุรุษของพวกชอบทำเป็นเก่งเสียมากกว่า?”

ท่าทางของว่านพั่วจวินเย็นชาอย่างยิ่ง แต่กลับไม่มองเขาแม้แต่น้อย และรอคำสั่งของเย่เฉินอยู่อย่างเงียบ ๆ

ในเวลานี้ เย่เฉินขี้เกียจเกินกว่าจะแสร้งทำเป็นขี้ขลาดแล้ว เขาเหยียดตัวอย่างเกียจคร้านแล้วพูดอย่างสบายๆ “พั่วจวิน ทำลาย ก่อนที่นายจะเริ่ม แนะนำตัวกับพวกเขาก่อนสักหน่อยเถอะ”

คำพูดของ เย่เฉิน ทำให้ อังเดร และ กัวเหล่ย ตกตะลึงโดยตรง

กัวเหล่ยอดคิดไม่ได้ว่า “ชื่อพั่วจวินอะไรนั่นเสียสติไปแล้วก็แล้วไป แม้แต่คนแซ่เย่เองก็เสียสติไปด้วยแล้วหรือไง?”

ขณะที่กำลังสงสัย ว่านพั่วจวินก็ประสานมือให้เย่เฉินด้วยความเคารพ ก่อนจะมองที่กัวเหล่ย อังเดร และคนอื่นๆ ทันที จากนั้นก็พูดเรียบๆ “แนะนำตัวสักหน่อย ฉันแซ่ว่าน ชื่อว่านพั่วจวิน”

“ว่านพั่วจวิน?!” เมื่อกัวเหล่ยได้ยินชื่อนี้ เขาก็ตกตะลึงไป จากนั้นก็รู้สึกอยู่ตลอดว่าชื่อนี้ช่างคุ้นหูอย่างมาก แต่เขากลับจำไม่ได้ว่าเป็นใคร

ในเวลานี้ อังเดรพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า “นายชื่อว่านพั่วจวิน?! แม่งเอ๊ย ไม่น่าล่ะทำไมนายถึงหยิ่งผยองขนาดนี้ ที่แท้นายมีชื่อเดียวกับประมุขสำนักว่านหลงที่มีชื่อเสียง!”

ฝูงชนเองก็นึกขึ้นมาได้เช่นกัน!

ไม่น่าล่ะชื่อนี้ถึงได้ฟังคุ้นหู!

ว่านพั่วจวินประมุขผู้โด่งดังแห่งสำนักว่านหลง นั่นเป็นบุคคลในตำนานราวกับเทพเชียวนะ!

อย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้ไม่มีใครเชื่อว่าว่านพั่วจวินที่อยู่ข้างหน้าเราคือคนเดียวกันกับว่านพั่วจวินประมุขแห่งสำนักว่านหลงคนนั้น