ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3938

สรุปบท บทที่ 3938 ความแข็งแกร่งเหนือจินตนาการ: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

อ่านสรุป บทที่ 3938 ความแข็งแกร่งเหนือจินตนาการ จาก ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน โดย เมฆทอง

บทที่ บทที่ 3938 ความแข็งแกร่งเหนือจินตนาการ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนิยาย จีน ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เมฆทอง อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

ว่านพั่วจวินมองไปที่ปืนพกเบเร็ตต้าในมือและส่ายหัวอย่างดูถูก เขาจับกระบอกปืนเอาไว้ด้วยมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับที่ลำกล้อง จากนั้นทั้งสองมือก็ออกแรงเล็กน้อยและหักบิดปืนพกที่ทำด้วยเหล็กจนบิดเบี้ยว

อังเดรที่เห็นภาพนี้ ทั้งตัวก็ตะลึงไปจนแทบจะฉี่ราด!

เขาเคยได้ยินมาว่าคนของสำนักว่านหลงล้วนเป็นยอดฝีมือในแต่ละด้าน แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าร่างกายของว่านพั่วจวินก็จะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ แม้กระทั่งปืนพกที่ทำจากเหล็กก็สามารถบิดจนเป็นเกลียวได้อย่างง่ายดาย ความแข็งแกร่งนี้ ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปสามารถมีได้

ในเวลานี้ เขาเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าเช่นกันว่า ชายตรงหน้าเขาคนนี้ ก็คือว่านพั่วจวิน ประมุขของสำนักว่านหลงผู้โด่งดังคนนั้น!

คนอื่นๆ เมื่อเห็นภาพนี้ก็ล้วนตกใจจนตัวสั่น พวกเขารู้ว่าตนไม่มีโอกาสชนะเลยสักนิด เวลาแบบนี้หากยังกล้าเสนอหน้าออกไปก็คงจะต้องตายเท่านั้น

ดังนั้นผู้คนจำนวนมากจึงนั่งยองๆ ลงกับพื้นพร้อมเอามือกุมหัวไว้ แม้แต่คนที่ยังแออัดอยู่บนบันไดก็ยังนั่งยองๆลงเช่นกัน

อังเดรเองก็หน้าซีดด้วยความกลัว เขามองไปที่เย่เฉินและถามตะกุกตะกัก "เย่... คุณเย่... นี่...นี่เกิดอะไรขึ้น...ที่นี่เกิดความเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า..."

เย่เฉินยิ้มน้อยๆและพูดว่า “ไม่มีความเข้าใจผิดอะไรนี่ นายไม่ได้ชนะได้เรือของฉันไปลำหนึ่งหรือไง? ตอนนั้นฉันจะมอบเรือให้นาย”

แม้ว่าอังเดรจะโง่ แต่ตอนนี้เขาก็รู้ว่าเย่เฉินแกล้งทำเป็นคนอ่อนแอ

เย่เฉินโบกมือและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เอาเงินนายแม้แต่แดงเดียว”

อังเดร给ได้ยินดังนั้นก็โล่งใจเล็กน้อย แต่ในใจของเขาก็ยังคงประหม่าอย่างยิ่งและความอย่างอกสั่นขวัญแขวนว่า “คุณเย่... อย่างนั้นเรื่องวันนี้... ต้องทำอย่างไรคุณถึงจะพอใจ..."

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า "อังเดร ฉันเห็นนายอยู่ที่แวนคูเวอร์ต่อไปก็ได้แต่ทำเรื่องเล็กๆน้อยๆ แก๊งมากมายล้วนรุมล้อมพวกนายจนหืดขึ้นคอแล้ว พวกนายถูกพวกเขากดเอาไว้แบบนี้ ไม่รู้สึกอึดอัดบ้างเลยหรือไง?"

อังเดรไม่เข้าใจเจตนาของเย่เฉิน แต่เขาก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา: "คุณเย่...เรียนตามตรง...พวกเราค่อนข้างอึดอัดอยู่บ้างจริงๆ ในแวนคูเวอร์ พื้นที่ของเรามีขนาดเล็กลงเรื่อยๆ รายได้ของเราก็น้อยลงเรื่อยๆ เงินรายสัปดาห์ของลูกน้องก็ยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ ชีวิตอยู่ยากจริงๆ..."

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน