เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3938

ว่านพั่วจวินมองไปที่ปืนพกเบเร็ตต้าในมือและส่ายหัวอย่างดูถูก เขาจับกระบอกปืนเอาไว้ด้วยมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับที่ลำกล้อง จากนั้นทั้งสองมือก็ออกแรงเล็กน้อยและหักบิดปืนพกที่ทำด้วยเหล็กจนบิดเบี้ยว

อังเดรที่เห็นภาพนี้ ทั้งตัวก็ตะลึงไปจนแทบจะฉี่ราด!

เขาเคยได้ยินมาว่าคนของสำนักว่านหลงล้วนเป็นยอดฝีมือในแต่ละด้าน แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าร่างกายของว่านพั่วจวินก็จะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ แม้กระทั่งปืนพกที่ทำจากเหล็กก็สามารถบิดจนเป็นเกลียวได้อย่างง่ายดาย ความแข็งแกร่งนี้ ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปสามารถมีได้

ในเวลานี้ เขาเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าเช่นกันว่า ชายตรงหน้าเขาคนนี้ ก็คือว่านพั่วจวิน ประมุขของสำนักว่านหลงผู้โด่งดังคนนั้น!

คนอื่นๆ เมื่อเห็นภาพนี้ก็ล้วนตกใจจนตัวสั่น พวกเขารู้ว่าตนไม่มีโอกาสชนะเลยสักนิด เวลาแบบนี้หากยังกล้าเสนอหน้าออกไปก็คงจะต้องตายเท่านั้น

ดังนั้นผู้คนจำนวนมากจึงนั่งยองๆ ลงกับพื้นพร้อมเอามือกุมหัวไว้ แม้แต่คนที่ยังแออัดอยู่บนบันไดก็ยังนั่งยองๆลงเช่นกัน

อังเดรเองก็หน้าซีดด้วยความกลัว เขามองไปที่เย่เฉินและถามตะกุกตะกัก "เย่... คุณเย่... นี่...นี่เกิดอะไรขึ้น...ที่นี่เกิดความเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า..."

เย่เฉินยิ้มน้อยๆและพูดว่า “ไม่มีความเข้าใจผิดอะไรนี่ นายไม่ได้ชนะได้เรือของฉันไปลำหนึ่งหรือไง? ตอนนั้นฉันจะมอบเรือให้นาย”

แม้ว่าอังเดรจะโง่ แต่ตอนนี้เขาก็รู้ว่าเย่เฉินแกล้งทำเป็นคนอ่อนแอ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน