ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3951

ณ วินาทีนี้ โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุนลงตรงหน้าเธอ

คลอเดียเหมือนอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น

ภาพใบหน้ายิ้มแย้มและเสียงหัวเราะของพ่อแม่และน้องชายทั้งสองปรากฏขึ้นตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง ดูสมจริงจนยากจะหาสิ่งใดมาเทียบ

เปลวไฟแห่งการแก้แค้นที่ลุกโชนอยู่ตรงหน้า ก็กำลังแผดเผาผิวเธอในระยะประชิด เผาจนกระทั่งน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสายจากดวงตากลมโตนั้นเหือดแห้ง

แต่ก่อน ความเกลียดแค้นทำให้เธอต้องก้าวเดินไปข้างหน้าเพียงลำพังอย่างยากลำบากพร้อมกับภาระอันแสนหนักอึ้งที่ต้องแบกรับไว้

ทว่าเมื่อความเกลียดแค้นทั้งหมดดับสูญไปกับเปลวเพลิงตรงหน้า จนในที่สุด นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย

เพียงแต่เมื่อเทียบกับเธอ วินาทีแรกที่หลี่เสี่ยวเฟินเห็นคนตัวเป็นๆถูกแผดเผาด้วยเสียงร้องโหยหวนต่อหน้าต่อตา ก็สะพรึงจนได้แต่ตัวสั่น

เธอทนไม่ได้จนต้องก้มหน้าหลบในอ้อมแขนของเย่เฉิน ปิดตาแน่นจนไม่กล้ามองอีก แต่เย่เฉินกลับตบหลังเธอเบาๆ พลางเอ่ยข้างหูเธอเสียงเบาว่า “อย่ากลัวไปเลย นี่ก็คือโฉมหน้าที่แท้จริงของโลกใบนี้”

แม้ว่าหลี่เสี่ยวเฟินจะเป็นเด็กกำพร้า ทว่าก็ถูกสถานสงเคราะห์รับเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ช่วงชีวิตที่เติบโต ไม่เพียงแต่มีป้าหลี่ที่คอยดูแล ยังมีเหล่าพวกพ้องตัวน้อยที่คอยปกป้องเธออยู่เสมอ

แม้ว่าชีวิตจะลำบากไปหน่อย แต่ทุกคนก็ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกเสียใจหรือน้อยใจ ไม่เคยให้เธอได้มีโอกาสเผชิญกับความโหดร้ายและภยันตรายของโลกใบนี้เลย

ทว่า เหตุการณ์ในครั้งนี้ ทำให้เย่เฉินตระหนักได้ว่า หลี่เสี่ยวเฟินนั้นยังอ่อนต่อโลกอีกมากมายแค่ไหน

เธอในอายุยี่สิบกว่าปี ยังไม่เข้าใจถึงด้านมืดของโลกเท่ากับคลอเดียที่อายุเพียงสิบแปดด้วยซ้ำ

อีกอย่าง ถ้าไม่ใช่เพราะคลอเดียพยายามหาวิธีแจ้งบอกเขา หลี่เสี่ยวเฟินก็อาจจะถูกกัวเหล่ยฆ่าไปแล้วก็ได้