ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3952
ครึ่งประโยคหลัง เย่เฉินไม่ได้พูดออกมา
โอกาสก็ต้องให้cojovoอยู่แล้ว ทว่าไม่ใช่การส่งพวกเขาไปกลับตัวกลับใจที่บ้านแน่ ๆ แต่ให้พวกเขาไปกับสำนักว่านหลง ไปเริ่มต้นใหม่ที่ตะวันออกกลาง
แน่นอนว่าเหตุผลหลักๆคือให้พวกเขาไปทำงานใช้แรงงาน ส่วนเรื่องจะกลับตัวกลับใจได้หรือไม่ ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น
ไม่นาน คลอเดียและหลี่เสี่ยวเฟินก็ออกไปจากโกดังภายใต้ความคุ้มกันของพวกทหารหญิง
กัวเหล่ยที่ถูกเผาจนไหม้ยังคงนิ่งงันอยู่ตรงกลางโกดัง บนร่างของเขามีควันลอยแผ่ออกมา โกดังที่จุสินค้าได้เป็นหมื่นตัน ณ ตอนนี้ ก็คลุ้งไปด้วยกลิ่นไหม้เกรียม
รวมถึงแก๊งอิตาลีที่มีอังเดรอยู่ในนั้น สีหน้าแต่ละคนที่มองไปยังร่างของกัวเหล่ยต่างก็เผยแต่เพียงแต่ความตระหนกหวาดกลัว
การได้เห็นกัวเหล่ยตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างอนาถ ทำให้พวกเขาต้องสยบต่อความเกรงกลัว
แม้แต่อังเดรเองก็พรั่นพรึงจนโรคหัวใจแทบกำเริบ
เพราะเขากลัว ว่าเย่เฉินจะใช้วิธีเดียวกันมาต่อกรกับเขาในภายหลัง
และยิ่งกลัวอะไร ก็ยิ่งมาแบบนั้น
ทันใดนั้น เย่เฉินก็ชี้ไปยังอังเดรที่นั่งยองอยู่ตรงแถวแรก พลางเอ่ยอย่างราบเรียบว่า “พั่วจวิน เอาตัวมันไป”
“ครับ” ว่านพั่วจวินหิ้วตัวอังเดรขึ้นด้วยมือข้างเดียวโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด กระทั่งพาไปยังตรงหน้าเย่เฉิน
เย่เฉินหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง พลันเอ่ยต่อว่า “คุณเองก็ไม่ต้องกังวลว่าผมจะกลับคำ เพราะถ้าผมต้องมาผิดคำพูดต่อหน้าเหล่าทหารของสำนักว่านหลงเพราะขยะแบบพวกคุณ งั้นต่อจากนี้ ผมจะเอาอะไรมาทำให้กองทัพหมื่นๆคนของสำนักว่านหลงมาเชื่อใจผมอีกล่ะ?”
อังเดรฟังมาถึงตรงนี้ ก็พลันลอบถอนหายใจ
เขาในตอนนี้ยังไม่รู้ว่าการเข้าร่วมสำนักว่านหลงจะดีหรือจะร้าย แต่มีสิ่งหนึ่งที่รับประกันได้ นั่นก็คือถ้าเข้าร่วมสำนักว่านหลง ก็จะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้
เห็นมากับตาว่ากัวเหล่ยถูกไฟเผาจนเป็นได้แค่ศพไหม้ จะมีอะไรที่สำคัญไปกว่าการมีชีวิตอยู่รอดกัน?
ทว่า ไม่ทันไรสีหน้าของเย่เฉินก็พลันหม่นลง พร้อมเอ่ยเสียงเย็นว่า “แต่คุณต้องจำไว้อย่างหนึ่ง ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายเพียงครั้งเดียวที่ผมให้คุณ ถ้าคุณปฏิเสธไม่ให้ความร่วมมือ งั้นจุดจบของคุณ ก็จะเป็นเหมือนกัวเหล่ย ผมให้เวลาคุณคิดสิบวินาที”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...