ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3952

ครึ่งประโยคหลัง เย่เฉินไม่ได้พูดออกมา

โอกาสก็ต้องให้cojovoอยู่แล้ว ทว่าไม่ใช่การส่งพวกเขาไปกลับตัวกลับใจที่บ้านแน่ ๆ แต่ให้พวกเขาไปกับสำนักว่านหลง ไปเริ่มต้นใหม่ที่ตะวันออกกลาง　

แน่นอนว่าเหตุผลหลักๆคือให้พวกเขาไปทำงานใช้แรงงาน ส่วนเรื่องจะกลับตัวกลับใจได้หรือไม่ ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

ไม่นาน คลอเดียและหลี่เสี่ยวเฟินก็ออกไปจากโกดังภายใต้ความคุ้มกันของพวกทหารหญิง　

กัวเหล่ยที่ถูกเผาจนไหม้ยังคงนิ่งงันอยู่ตรงกลางโกดัง บนร่างของเขามีควันลอยแผ่ออกมา โกดังที่จุสินค้าได้เป็นหมื่นตัน ณ ตอนนี้ ก็คลุ้งไปด้วยกลิ่นไหม้เกรียม

รวมถึงแก๊งอิตาลีที่มีอังเดรอยู่ในนั้น สีหน้าแต่ละคนที่มองไปยังร่างของกัวเหล่ยต่างก็เผยแต่เพียงแต่ความตระหนกหวาดกลัว

การได้เห็นกัวเหล่ยตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างอนาถ ทำให้พวกเขาต้องสยบต่อความเกรงกลัว

แม้แต่อังเดรเองก็พรั่นพรึงจนโรคหัวใจแทบกำเริบ

เพราะเขากลัว ว่าเย่เฉินจะใช้วิธีเดียวกันมาต่อกรกับเขาในภายหลัง

และยิ่งกลัวอะไร ก็ยิ่งมาแบบนั้น

ทันใดนั้น เย่เฉินก็ชี้ไปยังอังเดรที่นั่งยองอยู่ตรงแถวแรก พลางเอ่ยอย่างราบเรียบว่า “พั่วจวิน เอาตัวมันไป”

“ครับ” ว่านพั่วจวินหิ้วตัวอังเดรขึ้นด้วยมือข้างเดียวโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด กระทั่งพาไปยังตรงหน้าเย่เฉิน

เย่เฉินหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง พลันเอ่ยต่อว่า “คุณเองก็ไม่ต้องกังวลว่าผมจะกลับคำ เพราะถ้าผมต้องมาผิดคำพูดต่อหน้าเหล่าทหารของสำนักว่านหลงเพราะขยะแบบพวกคุณ งั้นต่อจากนี้ ผมจะเอาอะไรมาทำให้กองทัพหมื่นๆคนของสำนักว่านหลงมาเชื่อใจผมอีกล่ะ?”

อังเดรฟังมาถึงตรงนี้ ก็พลันลอบถอนหายใจ

เขาในตอนนี้ยังไม่รู้ว่าการเข้าร่วมสำนักว่านหลงจะดีหรือจะร้าย แต่มีสิ่งหนึ่งที่รับประกันได้ นั่นก็คือถ้าเข้าร่วมสำนักว่านหลง ก็จะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้

เห็นมากับตาว่ากัวเหล่ยถูกไฟเผาจนเป็นได้แค่ศพไหม้ จะมีอะไรที่สำคัญไปกว่าการมีชีวิตอยู่รอดกัน?

ทว่า ไม่ทันไรสีหน้าของเย่เฉินก็พลันหม่นลง พร้อมเอ่ยเสียงเย็นว่า “แต่คุณต้องจำไว้อย่างหนึ่ง ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายเพียงครั้งเดียวที่ผมให้คุณ ถ้าคุณปฏิเสธไม่ให้ความร่วมมือ งั้นจุดจบของคุณ ก็จะเป็นเหมือนกัวเหล่ย ผมให้เวลาคุณคิดสิบวินาที”