ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3955

มองจากที่ไกลๆ ก็เหมือนแสงสว่างดวงเล็กที่กำลังล่องลอยอยู่บนผิวน้ำอย่างเชื่องช้า

คนขับเรือเห็นดังนั้น ก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “พวกเขามาแล้ว!”

เย่เฉินจดจ้องแสงดวงเล็กที่ยังอยู่ไกล ก่อนจะเอ่ยกับว่านพั่วจวินว่า “พั่วจวิน รออีกฝ่ายมาถึงเมื่อไหร่ นายก็พาคนบุกเข้าไปหาพวกมัน จัดการพวกที่ยังมีแรงขัดขืนให้หมดก่อน แล้วจับตัวพวกมันมาสักสองสามคนมาสอบปากคำ”

ว่านพั่วจวินพยักหน้า พลันเอ่ยปากว่า “คุณเย่ไว้ใจได้ ผมจะลุล่วงตามที่สั่งแน่นอน!”

เย่เฉินรู้ดี ว่าเบื้องหลังธุรกิจสีเทาแบบนี้ต้องซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดไหน อุตสาหกรรมห่วงโซ่ตั้งแต่ต้นทางยันปลายทาง คงน่าจะครอบคลุมไปทั่วทั้งยุโรปอเมริกาแล้ว

ฉะนั้น เขาเองก็รู้ดีอีกเช่นกัน ว่าไม่มีทางที่ตัวเองจะสามารถทำลายห่วงโซ่ทั้งหมดให้สิ้นซากได้　

แต่ในเมื่อเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ซ้ำยังมาบังเอิญรู้เข้าว่าคนพวกนี้จะมีการลักลอบส่งมอบคนกันในคืนนี้ เย่เฉินจึงตัดสินใจว่ายังไงก็ให้บทเรียนสักเล็กน้อยกับคนพวกนี้จะดีกว่า

ไม่ว่าคนกลางของพวกแก๊งในแวนคูเวอร์จะเป็นใคร แต่อย่างน้อยคืนนี้ก็ต้องล่อให้คนของคนกลางที่ถูกส่งมาเอาของติดกับเสียก่อน จากนั้นก็ค่อยมาบีบบังคับให้พวกมันคายข้อมูลที่เป็นประโยชน์ออกมา

พรุ่งนี้เช้า แก๊งอิตาลีทั้งแก๊งก็จะเหมือนหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้ คนที่มารับมอบของจากพวกเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย นี่จะสามารถเป็นคำเตือนให้คนกลางที่แท้จริงได้แน่ ๆ ว่าอย่างน้อยพวกเขาก็ควรที่จะอยู่ห่างๆจากแวนคูเวอร์

ณ เวลานี้ แสงสว่างบนผิวน้ำทะเลนั่นยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

ทว่าอีกฝ่ายกลับหยุดชะงักตั้งแต่ระยะทางห่างสองกิโลเมตรจากเรือสินค้า