ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3956

เขาครุ่นคิดชั่วครู่ จู่ๆก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ พลันรีบเอ่ยทันทีว่า “แต่เหมือนผมเคยได้ยินมาว่า ถ้ามี “สินค้าเกรดดี” ถูกตาต้องใจคนใหญ่คนโตล่วงหน้า อีกฝ่ายก็จะส่งเรือมารับคนไปทีเดียว จะไม่มาเสียเวลาดำเนินการตามขั้นตอนแบบนี้อีก” 　

เย่เฉินถามต่อว่า “มันหมายความว่ายังไง?”

อีกฝ่ายรีบอธิบายต่อว่า “ปกติ ก่อนที่พวกผมจะส่งมอบคน จะมีการสืบประวัติของเป้าหมายให้ละเอียดในระดับหนึ่งเสียก่อน พร้อมทั้งถ่ายรูปภาพ แล้วรวบรวมเป็นเอกสารส่งให้คนกลาง คนกลางก็จะเอาเอกสารพวกนี้ให้ลูกค้า VIP ระดับสูงอ่านก่อน ถ้าในนั้นไม่มีคนที่ลูกค้า VIP พวกนี้ถูกใจ ก็จะถูกส่งไปขายต่อตามขั้นตอน แต่ถ้ามี ก็จะไม่ถูกนำไปประมูลขาย แต่คนกลางจะเป็นคนไปคุยเรื่องราคากับลูกค้า VIP จากนั้นก็ค่อยส่งคนไปที่ลูกค้าทีเดียวเลยตอนหลัง”　

เย่เฉินฟังมาถึงตรงนี้ สีหน้าก็พลันเยือกเย็นลง ก่อนเอ่ยถามว่า “ถ้าตามที่นายพูด งั้นก็แปลว่าในเด็กผู้หญิงทั้งหกคนที่พวกนายจะส่งมอบครั้งนี้ มีคนต้องใจพวกลูกค้า VIP สินะ?”

อีกฝ่ายพยักหน้า “แม้ว่าพวกผมจะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ก็น่าจะไม่ผิดแน่ๆ”

เย่เฉินขมวดคิ้วแน่น สัญชาตญาณกำลังบอกเขา ว่าผู้หญิงที่ต้องใจลูกค้า VIP คนนั้น เป็นไปได้สูงมากๆที่จะเป็นหลี่เสี่ยวเฟิน

ทันใดนั้น จู่ๆเสียงเครื่องสื่อสารบนเรือก็ดังขึ้น

ก่อนจะมีเสียงผู้ชายพูดขึ้นมาว่า “แวนคูเวอร์ 003 ทราบแล้วเปลี่ยน”

สมาชิกแก๊งอิตาลีคนนั้นมองไปยังเย่เฉิน พลางถามอย่างประหม่าว่า “ผม......ผมต้องตอบไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า “ตอบตามปกติ”

“ครับ”

เย่เฉินจิปาก พลันเอ่ยเสียงเย็นว่า “เจ้าพวกนี้ขี้ระแวงชะมัด ถึงขั้นจะใช้โดรนมาพิสูจน์ว่าจริงไม่จริง จุดนี้ฉันยอมรับว่าคิดไม่ถึงเลยจริงๆ”

ว่านพั่วจวินเอ่ยอย่างตระหนักว่า “คนพวกนี้รอบคอบมากจริงๆ ระยะห่างระหว่างพวกมันกับเรา ก็อยู่ในจุดที่อาวุธปืนอัตโนมัติไม่สามารถโจมตีถึงได้ ระยะห่างสองกิโลเมตร ถ้าจะสร้างความเสียหายให้เรือลำนี้ อย่างน้อยก็ต้องเป็นพวกปืนไรเฟิลต่อต้านวัสดุ ที่เราหาได้จากแคนาดา ก็มีแต่ปืนธรรมดาที่มีระยะยิงไม่กี่ร้อยเมตร และถ้าพวกนั้นสังเกตได้ถึงความผิดปกติ พวกมันก็จะรีบหนีกลับทันที แทบจะไม่มีวิธีอะไรที่เราสามารถเอาพวกมันอยู่ได้เลย......”

เย่เฉินถามต่อว่า “ถ้าพวกมันจะหนี เรือของเราตามทันไหม?”

“ไม่มีทางเลยครับ......” ว่านพั่วจวินส่ายหน้า “คุณเย่ เรือสำราญหรูหราแบบนี้ จะไม่มีทางใช้ระบบขับเคลื่อนแบบธรรมดาแน่นอน ถ้าให้เปรียบก็เหมือนรถเฟอร์รารี่ แต่ของเรา กลับเหมือนรถบรรทุกเก่าที่ไม่ได้รับการซ่อมแซมดูแลมาสิบกว่าปี ถ้าพวกมันเร่งความเร็วขึ้นมาจริงๆ ก็น่าจะเร็วกว่าเราหลายเท่าเลยตรับ”

“เรือสินค้าลำนี้ วิ่งได้ถึงระยะทางเรือยี่สิบนอตก็ถือว่าบุญโขแล้ว แต่เรือสำราญของฝ่ายนั้น คงจะสามารถวิ่งได้ถึงห้าสิบนอตอย่างสบายเลย นั่นก็แปลว่าเทียบเท่าเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ความเร็วขนาดนี้ ถ้าเราอยากจะตามให้ทัน ก็เหมือนกำลังเพ้อถึงฝันที่เป็นไปไม่ได้”