ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3957

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยปากว่า “งั้นเอาแบบนี้ เราค่อยๆเข้าหาพวกมันช้าๆ จากนั้นนายก็หาทหารร่างผอมไม่กี่คน ปลอมตัวแล้วนอนราบบนดาดฟ้าเรือ พยายามเข้าใกล้พวกมันให้ได้มากที่สุด ก่อนที่พวกมันจะจับสังเกตได้”

ว่านพั่วจวินแปลกใจเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า “คุณเย่หมายถึงต้องการหาโอกาสเข้าใกล้พวกมัน จากนั้นก็ค่อยจับตัวพวกมันหรือเปล่าครับ? ผมคิดว่า วิธีนี้ไม่น่าจะได้ผล......อีกฝ่ายระแวงขนาดนี้ ถึงเราจะย่นระยะห่างได้จนเหลือหนึ่งกิโลเมตร แต่ถ้าพวกมันรู้เข้าแล้วรีบขับเรือหนีเต็มสปีด เราก็ไม่มีวิธีอะไรที่จะเอาพวกมันอยู่เลย......”

ว่านพั่วจวินรู้สึกว่า ถึงแม้เย่เฉินจะมีความสามารถเก่งกาจขนาดไหน ก็ไม่มีทางที่จะไล่ตามความเร็วเรือเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงด้วยขาทั้งสองข้างบนผืนทะเลกว้างใหญ่ได้

ทว่า เย่เฉินกลับเอ่ยด้วยสีหน้าเยือกเย็นว่า “ฉันไม่ได้จะไล่ตามมัน แต่จะทำลายมันต่างหาก!”

“ทำลาย?!”

ว่านพั่วจวินได้ยินดังนั้นแล้วก็เบิกตาโพลงอ้าปากค้าง

เขาคิดว่าเย่เฉินต้องเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งสองฝั่งแน่ๆ จึงเอ่ยต่อว่า “คุณเย่......แต่พวกผมไม่มีอาวุธที่สามารถยิงทำลายเรือขนาดนี้ได้น่ะสิครับ......”

พูดเสร็จ เขาก็อธิบายอย่างจริงจังว่า “ด้วยกำลังอาวุธของเราในตอนนี้ ถึงจะย่นระยะห่างให้เหลือเพียงห้าร้อยเมตร แต่กระสุนที่ยิงออกไปมากสุดก็ทำได้แค่ให้อีกฝ่ายรู้สึกแสบๆคันๆ”　

เย่เฉินเผยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยตอบว่า “พวกนายไม่มี แต่ฉันมี”

นั่นก็คือยันต์ขลังที่เย่เฉินทำขึ้นมาก่อนงานประมูล

และก็เป็นครั้งนั้น ที่เย่เฉินสร้างเครื่องมือทางธรรมด้วยยาเสริมชี่ปราณที่ถูกเสริมด้วยปราณทิพย์

เครื่องมือที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าฟ้าร้อง-----มีดทะลุวิญญาณ

เครื่องมือแบบยันต์ฟ้าร้อง ตอนอัญเชิญสายฟ้าดูเอิกเกริกยิ่งใหญ่มากมายก็จริง ทว่าพลังโจมตีกลับไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น