ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3961

เรือชูชีพสองลำนี้ ปกติแล้วจะไม่เหมือนของเรือสินค้าที่แขวนอยู่บนผนังทั้งสองข้างของลำเรือ แต่เพราะต้องการคงรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามของตัวเรือสำราญ ก็เลยต้องเก็บซ่อนไว้ใต้ดาดฟ้าเรือ เมื่อถึงคราวที่ต้องใช้ ก็ต้องเปิดฝาดาดฟ้าเรือออกก่อน จากนั้นค่อยใช้ปั้นจั่นยกของชนิดพิเศษยกเรือชูชีพขึ้นมา จึงจะสามารถนำไปปล่อยลงสู่ผิวน้ำจากทั้งสองข้างของลำเรือได้　

ดังนั้น ขั้นตอนทั้งหมดที่ว่ามาอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามนาที

ถ้าในตอนปกติ หากประสบเหตุฉุกเฉินขึ้นมาจริงๆ เวลาสองสามนาทีในการปล่อยเรือชูชีพก็ถือว่าเพียงพอ

ทว่า เรือสินค้าของฝั่งเย่เฉิน ตอนนี้อยู่ห่างจากพวกเขาเพียงแค่ร้อยกว่าเมตรแล้ว พวกเขาแทบจะไม่มีเวลาที่เพียงพอในการปล่อยเรือชูชีพก่อนที่เรือสินค้าจะพุ่งเข้ามาเลยด้วยซ้ำ

หัวหน้าเห็นเวลาลดเหลือน้อยลงไปทุกที พลันรีบตวาดเสียงใส่เครื่องสื่อสารไปยังฝั่งตรงข้ามอีกครั้งว่า “แวนคูเวอร์ 003 ฉันขอเตือนอีกครั้ง เรือของพวกนายต้องอยู่ห่างจากเราในระยะหนึ่งไมล์ทะเลขึ้นไป! หยุดเข้าใกล้เรือของเราเดี๋ยวนี้ หากยังเข้าใกล้ต่อไป ทางเราจะยิงตอบโต้ทันที!”

เรือสินค้า ณ เวลานี้อยู่ห่างจากอีกฝ่ายในระยะไม่ถึงห้าร้อยเมตร ว่านพั่วจวินเอาเครื่องสื่อสารมายังตรงหัวเรือ เห็นเพียงเย่เฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างใจเย็น พลันรีบเอ่ยถามอย่างนอบน้อมว่า “คุณเย่ เราจะเอายังไงกันต่อดีครับ?”

เย่เฉินเอ่ยเสียงเรียบว่า “จากนี้ไปก็ฝากพวกนายแล้วกัน ฉันมีเงื่อนไขสามอย่าง หนึ่ง ห้ามปล่อยใครไปเด็ดขาด สอง กำจัดคนที่มีอาวุธอยู่ในมือไปให้หมด สาม ไว้ชีวิตสองสามคนเอาตัวขึ้นมาสอบปากคำ”

ว่านพั่วจวินพยักหน้า ก่อนจะประสานมือคารวะแล้วเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “คุณเย่ไว้ใจได้ ผมจะลุล่วงภารกิจแน่นอน!”

เรือสำราญของอีกฝ่ายสูญเสียแรงขับเคลื่อนไปหมดแล้ว สำหรับว่านพั่วจวิน รวมทั้งยอดฝีมืออีกสิบคนของสำนักว่านหลง การจะต่อกรกับทหารของอีกฝ่ายนั้นย่อมถือเป็นเรื่องง่ายดาย

เย่เฉินพยักหน้า ก่อนจะชี้ไปยังชายหนุ่มที่ถูกคนมากมายปกป้อง พลางเอ่ยว่า “ฉันว่าเจ้านั่นดูท่าจะไม่ใช่คนธรรมดา ต้องจับเป็นมาให้ได้!”

เดิมที อุปสรรคเพียงหนึ่งเดียวของว่านพั่วจวินและทหารนายอื่นๆของสำนักว่านหลง ก็คือเรือสำราญของอีกฝ่ายนั้นรวดเร็วกว่าพวกเขาไปมากโข แม้ว่าพวกเขาทุกคนต่างก็เป็นยอดฝีมือบู๊ แต่ถ้าไม่มีจังหวะและโอกาสสู้ในระยะประชิด สุดท้ายก็ทำได้เพียงมองพวกมันหนีไปต่อหน้าต่อตา