แม้ว่าตระกูลเฉียวจะพอมีชื่อเสียงบ้างในอเมริกา แต่ยังไงก็เป็นได้แค่พวกชนชั้นกลางตอนบน จะกล้ามามีเรื่องกับสำนักว่านหลงได้ยังไงกัน?
คิดได้ดังนั้น เขาก็เอ่ยปากโดยไม่รู้ตัวว่า “นาย......นายจะเป็นว่านพั่วจวินได้ยังไงกัน......ตระกูลเฉียวไม่เคยทำอะไรให้สำนักว่านหลงด้วยซ้ำ......สำนักว่านหลงจะมาลงมือกับฉันได้ยังไง?”
ว่านพั่วจวินยิ้มเย็น “ทำไมต้องลงมือกับนาย เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
พูดเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปหิ้วตัวชายหนุ่มเหมือนจับลูกไก่ และพากลับไปยังเรือสินค้า
ณ ตอนนี้ ศพสิบกว่าร่างโผล่พ้นขึ้นมาล่องลอยบนผิวน้ำ ดาดฟ้าเรือบนเรือสำราญเองก็เกลื่อนไปด้วยร่างไร้ลมหายใจนับสิบ
ทหารหลายนายของสำนักว่านหลงเริ่มตรวจค้นเรือสำราญ พวกเขาเดินตระเวนลึกเข้าไปภายในเรือ ก่อนจะพบสรั่งเรืออีกห้าคนที่ซ่อนตัวอยู่ข้างใน
หลังจากยิงทั้งห้าคนทิ้ง พวกเขาไม่พบเด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวอยู่ในเรือสำราญ จึงรีบถอนตัวออกมาจากด้านใน
ท้ายเรือของเรือสำราญยิ่งจมเร็วขึ้น หัวเรือเองก็ยิ่งเชิดสูงขึ้นทำมุมกว้าง
หลังจากที่ทหารทุกนายของสำนักว่านหลงถอนตัวกลับมายังเรือสินค้า เรือสำราญนั่นก็ทำมุมลาดเอียงมากกว่าสี่สิบห้าองศา
ไม่กี่นาทีผ่านไป ส่วนครึ่งท้ายเรือทั้งลำก็จมลงไปในน้ำ ส่วนครึ่งหัวเองก็ตั้งฉากกับผิวน้ำพอดี
บนผิวน้ำ ณ ตอนนี้ เหลือไว้เพียงศพที่ล่องลอย และส่วนประกอบแผ่นเหล็กต่างๆที่กระจัดกระจายจากการระเบิด
เย่เฉินจดจ้องผิวน้ำอย่างละเอียดเพียงชั่วครู่ เมื่อมั่นใจว่าพวกว่านพั่วจวินกำจัดคนทิ้งไปจนหมด ก็จึงจะหันกลับมามองคนสองคนที่กำลังตัวสั่นและถูกเชือกมัดตัว เขาเดินไปยังตรงหน้าของชายหนุ่ม พลันเอ่ยเสียงเย็นว่า “มา มาแนะนำตัวกันหน่อยจะดีกว่า”
เย่เฉินพลันเอ่ยเสียงเย็นว่า “ถ้ายังพูดอะไรที่ฉันไม่อยากฟังอีก ฉันจะยิงตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของแกด้วยแน่!”
อีกฝ่ายผวาจนร้องหนักกว่าเดิม ก่อนจะอ้อนวอนด้วยตัวสั่นสะท้านว่า “ไม่เอา......ไม่เอา.....ผมพูด......ผมยอมพูดทั้งหมดเลย......”
เย่เฉินเอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า “แนะนำตัวก่อน ชื่อแซ่อะไร มาจากไหน”
อีกฝ่ายตอบเสียงสะอื้นว่า “ผม......ผมชื่อเฉียวเฟยหยู่......เป็นคุณชายสามของตระกูลเฉียวแห่งซีแอตเทิล......”
“ตระกูลเฉียว?” เย่เฉินขมวดคิ้ว พลางถามว่านพั่วจวินว่า “พั่วจวิน นายรู้จักตระกูลเฉียวไหม?”
ว่านพั่วจวินครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยว่า “เคยได้ยินมาก่อนครับ ตระกูลเชื้อสายจีน เดิมทีไม่ได้มีอำนาจมากขนาดนั้น ทรัพย์สินทั้งหมดรวมกันก็น่าจะประมาณสองสามหมื่นล้านดอลล่าร์ แต่หลายปีมานี้พัฒนาขึ้นเร็วมาก สินทรพย์รวมก็น่าจะใกล้แตะแสนล้านดอลล่าร์แล้ว ค่อนข้างมีอิทธิพลระดับหนึ่งในชายฝั่งตะวันตก ครับ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...