ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4002

คำพูดของว่านพั่วจวิน ไม่ได้ทำให้เย่เฉินรู้สึกแปลกใจ

เขารู้ดีว่าสหรัฐอเมริกาไม่ใช่เขตของสำนักว่านหลง กองกำลังของสำนักว่านหลง อยู่ในตะวันออกกลางทั้งหมด และไม่มีทางที่จะควบคุมที่นี่ได้มาก

ยิ่งไปกว่านั้น นิวยอร์กยังเป็นมหานครระดับนานาชาติอีกด้วย แค่สนามบินพลเรือนเพียงก็มีหลายแห่งแล้ว ปริมาณเข้าออกของท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี อย่างน้อยก็กว่าสิบล้านต่อปี อยากหาคนจากการไหลของผู้โดยสารมากกว่า 200,000 คนในหนึ่งวันออกมา ความยากนั้นสามารถจินตนาการได้

ยิ่งไปกว่านั้น เฉียวเฟยหยุนนี้มีความเป็นไปได้ที่จะใช้ช่องทางพิเศษออกจากสนามบิน ซึ่งทำให้ยิ่งตามไม่ได้

ดังนั้น จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ร่องรอยของเขาจะหายไปชั่วคราว

ดังนั้น เย่เฉินจึงพูดว่า:"พั่วจวิน คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองมากเกินไป เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติมาก ฉันเข้าใจได้"

เย่เฉินพูดอีกว่า:"ตอนนี้เขาไปถึงนิวยอร์กแล้ว มีความเป็นไปได้มากที่สุดว่าจะไปขอที่หลบภัยจากหัวหน้าของเขา และช่วงนี้ไม่น่าจะออกมาก่อกรรมทำชั่วอีก คุณสามารถใช้ประโยชน์จากหน้าต่างของสองสามวันนี้ได้พอดี รีบทำการควบคุมให้สำเร็จ เพื่อให้แน่ใจว่าตอนที่เขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทุกอย่างจะอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา"

ว่านพั่วจวินพูดยืนยันทันที:"คุณเย่วางใจได้ครับ ผมจะวางกรอบดักศัตรูในนิวยอร์กแน่นอน ขอแค่เขากล้าปรากฏตัวในนิวยอร์ก ก็จะควบคุมให้สำเร็จโดยเร็วที่สุด!"

"โอเค!"เย่เฉินพูดว่า:"ช่วงนี้คุณเดินทางไปมาคงจะเหนื่อยมากแล้วแน่ๆ พักผ่อนที่นิวยอร์กสักสองวันเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไร เราค่อยติดต่อกัน"

"ได้ครับ คุณเย่ ทางสนามบินผมจะให้คนตามดูไว้ต่อ เพื่อป้องกันไม่ให้ไอ้แซ่เฉียวโกง"

……

ในขณะนี้ ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี

โบอิงบิซิเนสเจ็ตของเฉียวเฟยหยุนจอดอยู่ในโรงเก็บเครื่องบินเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้ว

หลังจากที่เครื่องบินลำนี้ลงจอดแล้ว ก็ขับเข้าไปในโรงเก็บเครื่องบินตลอดทาง แต่หลังจากที่เครื่องบินจอดสนิท ประตูก็ไม่เคยเปิดอีกเลย

เฉียวเฟยหยุนนั่งอยู่ในเครื่องบิน และดูเวลาบนนาฬิกาตลอด