คาซูโอะ ฮันโซพนมมือ และพูดด้วยความหวาดกลัวว่า: “อาจารย์เย่…….มีผู้ชายนามสกุลหยุนจ้างพวกเรามาในราคาสูง ให้พวกเราลักพาตัวผู้หญิงสองคนในห้องนี้ แล้วฆ่าคนอื่นทิ้ง…….ผมไม่รู้จริงๆว่าเป็นคุณครับ……..”
จากนั้น สายตาของเขาก็เหลือบมองกู้ชิวอี๋และเฉินตัวตัวในห้อง และก็จำกู้ชิวอี๋ในนั้นได้ทันที!
ในเวลานี้ เขาตกใจจนแทบจะอกสั่นขวัญหาย!
เขาไม่เพียงแต่เป็นแฟนคลับของกู้ชิวอี๋ ตอนนั้นอยู่ที่ภูเขาเย่หลิงซาน ก็เคยเห็นกู้ชิวอี๋กับตาตัวเอง รู้ว่ากู้ชิวอี๋เป็นเพื่อนสนิทของเย่เฉินแล้ว
ในเวลานี้เองเขาตระหนักได้ว่า ที่แท้คนที่เฉียวเฟยหยุนให้ตัวเองลักพาตัว คือกู้ชิวอี๋!
เขาอดไม่ได้ที่จะด่าทอในใจ: “นี่แม่งหมาบ้าไม่ใช่เหรอ?! ฉันยอมไปลักพาตัวอามาเทราสึ โอมิคามิ ก็ไม่ยอมลักพาตัวผู้หญิงของเย่เฉิน…….”
คาซูโอะ ฮันโซที่กระสับกระส่ายอย่างยิ่งร้องไห้แล้วพูดว่า: “มิน่าล่ะ…….มิน่าล่ะผู้ชายนามสกุลหยุนคนนั้น ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมบอกว่าใครคือเป้าหมาย…….อาจารย์เย่ ผมถูกคนหลอกใช้! คนคนนั้นบอกกับผมแค่ว่ามีผู้หญิงสองคนอยู่ในห้องนี้ ให้พวกเราลักพาตัวผู้หญิงสองคนก่อน โดยไม่บอกกับผมว่าผู้หญิงสองคนนี้เป็นใครเลย…….”
จากนั้น เขาคุกเข่าเดินไม่กี่ก้าว มาถึงตรงหน้าของเย่เฉิน ก้มกราบคำนับอย่างบ้าคลั่งไปด้วย ร้องไห้พูดไปด้วยว่า: “อาจารย์เย่…….ผมไม่ทราบจริงๆว่าคุณและคุณกู้อยู่ที่นี่…….ถ้าผมรู้ ต่อให้จะให้ความกล้ากับผมหนึ่งหมื่นเท่า ผมก็ไม่กล้าทำร้ายคุณกู้เด็ดขาด…….คุณได้โปรดเมตตา และไว้ชีวิตผมในครั้งนี้ด้วย……..”
เฉินจ้างโจงและกู้ชิวอี๋ต่างก็มึนงง
กู้ชิวอี๋ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเฉินจ้างโจงก็ไม่เข้าใจ ทำไมคนเหล่านี้ถึงเข้ามาด้วยความกระตือรือร้นเอาจริงเอาจังอย่างออกนอกหน้า เมื่อเห็นเย่เฉินกลับคุกเข่าลงขอความเมตตาทันที
และสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ตอนนี้คาซูโอะ ฮันโซกลัวแทบตายจริงๆ
คาซูโอะ ฮันโซตื่นตระหนกแทบตาย เหมือนหมากลางถนน และพูดสำนึกผิดว่า: “อาจารย์เย่…….ชื่อเสียงของคุณ ดังก้องหูของพวกเรามาตั้งนานแล้ว ความแข็งแกร่งของคุณ เหมือนราวกับมีปาฏิหาริย์ในสายตาของพวกเรา ผมไม่ได้ตั้งใจเห็นคุณเป็นศัตรู…….ทุกอย่างนี้อยู่ภายใต้การบงการของคนอื่น…….”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดออกมาว่า: “ฉันถามแกว่า คนว่าจ้างแก คือใคร?”
คาซูโอะ ฮันโซรีบพูดว่า: “คนที่จีนที่นามสกุลหยุน รายละเอียดชื่ออะไรผมก็ไม่ราบ รู้แค่ว่าคือคุณหยุน”
เย่เฉินหาข้อมูลของเฉียวเฟยหยุน เปิดรูปภาพออกมา และถามเขาว่า: “ใช่คนนี้หรือเปล่า?”
คาซูโอะ ฮันโซคุกเข่าลงบนพื้นแล้วก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว หลังจากที่เห็นชัดๆ ก็รีบคุกเข่าถอยกลับไป จากนั้นถึงได้ก้มคำนับพูดว่า: “ตอบอาจารย์เย่ ก็คือเขา!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...