ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 409

บทที่ 409

เว่ยหย่งเจิ้งพูดจาตระบัดสัตย์ มันไม่เกินความคาดหมายของเย่เฉิน

ตราบใดที่มีลูกมากกว่าหนึ่งคนในครอบครัว ก็ยากที่พ่อแม่จะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างยุติธรรม นี่คือธรรมชาติของมนุษย์

ก็เหมือนกับนายหญิงใหญ่เซียวที่รู้สึกว่า ที่เซียวชูหรันไม่ทิ้งเย่เฉิน เป็นการมองข้ามความหวังดีของผู้อื่น ส่วนเซียวเวยเวยที่ฟังคำสั่งของเธอตลอดมา จึงทำให้เธอรู้สึกพอใจในตัวเซียวเวยเวย

ในสายตาเว่ยหย่งเจิ้ง เขาไม่เคยคิดว่าเว่ยเลี่ยงเป็นลูกของตนเอง เวลาหลายปีที่ผ่านมาเขาถูกตระกูลเว่ยเลี้ยงดูในฐานะคนรับใช้ ดังนั้นเขาจะเต็มใจส่งต่อธุรกิจของตระกูลเว่ยทั้งหมดให้กับเขาได้อย่างไร?

ขณะนี้ เย่เฉินได้มองไปที่เว่ยหย่งเจิ้ง แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า ”คนแซ่เว่ย เรื่องตำแหน่งประธาน ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณคิดให้ดี ๆ แล้วค่อยตอบ”

เว่ยหย่งเจิ้งหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “ผมไม่จำเป็นต้องคิด จะบอกคุณอีกครั้ง ผมไม่สามารถให้เว่ยเลี่ยงดำรงตำแหน่งประธานได้! ผมจะบอกความจริงกับคุณ เริ่มตั้งแต่แรกผมก็ไม่เคยคิดที่จะมอบตำแหน่งประธานให้เขา ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะช่วยตระกูลเว่ยก็ตาม ในสายตาของผม เขาเป็นแค่ลูกนอกสมรสที่ไม่สามารถออกหน้าออกตาได้ เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่ผู้หญิงชนบทคนหนึ่งที่อยู่ภูเขาฉางไบแอบคลอดออกมา!”

เว่ยหย่งเจิ้งมองไปที่เว่ยเลี่ยงแล้วตะโกนด่าว่า “ยังมีแกอีกคน เป็นสุนัขที่กินบนเรือนขี้บนหลังคา ฉันเลี้ยงแกมาหลายปี เพื่อให้แกเป็นสุนัขรับใช้ในตระกูลเว่ย แกกล้าโลภอยากได้ตำแหน่งประธาน ถ้าฉันรู้ว่าแกมีความทะเยอทะยานเหมือนหมาป่าเช่นนี้ ฉันไม่ควรพาแกกลับมาตระกูลเว่ย หลังจากผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ฉันควรจะโยนแกลงไปใต้ภูเขาฉางไบ ให้แกจมน้ำตายอยู่ที่นั่น!”

เว่ยเลี่ยงแสดงสายตาที่ไม่พอใจ และกล่าวด้วยความโกรธว่า “เว่ยหย่งเจิ้ง คุณสามารถดูถูกผมได้ แต่คุณไม่สามารถดูถูกแม่ของผม! ”

“แม่ของแก? ” เว่ยหย่งเจิ้งกล่าวอย่างดูถูกว่า “ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ใต้ภูเขาฉางไบ ที่ไม่เจียมตัว คิดฝันว่าจะแต่งงานกับฉัน คิดถึงเธอทีไร ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงเท่านั้น!”

เว่ยเลี่ยงโกรธจนตัวสั่น จนเส้นเลือดบูดขึ้นมาบนผิวหนัง แล้วกล่าวอย่างโมโหว่า “เว่ยหย่งเจิ้ง คุณดูถูกแม่ของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมจะเอาชีวิตสู้กับคุณ!”

ในขณะที่เขากำลังจะมุ่งเข้าไป ขึ้นเย่เฉินก็ขัดขวางเขาและกล่าวเรียบ ๆว่า “อย่าลงมือทำร้ายตาเฒ่าเช่นนี้ คุณในฐานะผู้นำตระกูลเว่ย เป็นประธานของบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป จะเป็นที่ติฉินนินทาของคนอื่นได้”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเย่เฉิน ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง

ตอนแรกเว่ยหย่งเจิ้งรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ไอ้หนูคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ คุณคิดว่าเรื่องของตระกูลเว่ย คุณพูดยังไงก็จะเป็นอย่างนั้นเหรอ?”