ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 409
บทที่ 409
เว่ยหย่งเจิ้งพูดจาตระบัดสัตย์ มันไม่เกินความคาดหมายของเย่เฉิน
ตราบใดที่มีลูกมากกว่าหนึ่งคนในครอบครัว ก็ยากที่พ่อแม่จะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างยุติธรรม นี่คือธรรมชาติของมนุษย์
ก็เหมือนกับนายหญิงใหญ่เซียวที่รู้สึกว่า ที่เซียวชูหรันไม่ทิ้งเย่เฉิน เป็นการมองข้ามความหวังดีของผู้อื่น ส่วนเซียวเวยเวยที่ฟังคำสั่งของเธอตลอดมา จึงทำให้เธอรู้สึกพอใจในตัวเซียวเวยเวย
ในสายตาเว่ยหย่งเจิ้ง เขาไม่เคยคิดว่าเว่ยเลี่ยงเป็นลูกของตนเอง เวลาหลายปีที่ผ่านมาเขาถูกตระกูลเว่ยเลี้ยงดูในฐานะคนรับใช้ ดังนั้นเขาจะเต็มใจส่งต่อธุรกิจของตระกูลเว่ยทั้งหมดให้กับเขาได้อย่างไร?
ขณะนี้ เย่เฉินได้มองไปที่เว่ยหย่งเจิ้ง แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า ”คนแซ่เว่ย เรื่องตำแหน่งประธาน ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณคิดให้ดี ๆ แล้วค่อยตอบ”
เว่ยหย่งเจิ้งหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “ผมไม่จำเป็นต้องคิด จะบอกคุณอีกครั้ง ผมไม่สามารถให้เว่ยเลี่ยงดำรงตำแหน่งประธานได้! ผมจะบอกความจริงกับคุณ เริ่มตั้งแต่แรกผมก็ไม่เคยคิดที่จะมอบตำแหน่งประธานให้เขา ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะช่วยตระกูลเว่ยก็ตาม ในสายตาของผม เขาเป็นแค่ลูกนอกสมรสที่ไม่สามารถออกหน้าออกตาได้ เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่ผู้หญิงชนบทคนหนึ่งที่อยู่ภูเขาฉางไบแอบคลอดออกมา!”
เว่ยหย่งเจิ้งมองไปที่เว่ยเลี่ยงแล้วตะโกนด่าว่า “ยังมีแกอีกคน เป็นสุนัขที่กินบนเรือนขี้บนหลังคา ฉันเลี้ยงแกมาหลายปี เพื่อให้แกเป็นสุนัขรับใช้ในตระกูลเว่ย แกกล้าโลภอยากได้ตำแหน่งประธาน ถ้าฉันรู้ว่าแกมีความทะเยอทะยานเหมือนหมาป่าเช่นนี้ ฉันไม่ควรพาแกกลับมาตระกูลเว่ย หลังจากผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ฉันควรจะโยนแกลงไปใต้ภูเขาฉางไบ ให้แกจมน้ำตายอยู่ที่นั่น!”
เว่ยเลี่ยงแสดงสายตาที่ไม่พอใจ และกล่าวด้วยความโกรธว่า “เว่ยหย่งเจิ้ง คุณสามารถดูถูกผมได้ แต่คุณไม่สามารถดูถูกแม่ของผม! ”
“แม่ของแก? ” เว่ยหย่งเจิ้งกล่าวอย่างดูถูกว่า “ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ใต้ภูเขาฉางไบ ที่ไม่เจียมตัว คิดฝันว่าจะแต่งงานกับฉัน คิดถึงเธอทีไร ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงเท่านั้น!”
เว่ยเลี่ยงโกรธจนตัวสั่น จนเส้นเลือดบูดขึ้นมาบนผิวหนัง แล้วกล่าวอย่างโมโหว่า “เว่ยหย่งเจิ้ง คุณดูถูกแม่ของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมจะเอาชีวิตสู้กับคุณ!”
ในขณะที่เขากำลังจะมุ่งเข้าไป ขึ้นเย่เฉินก็ขัดขวางเขาและกล่าวเรียบ ๆว่า “อย่าลงมือทำร้ายตาเฒ่าเช่นนี้ คุณในฐานะผู้นำตระกูลเว่ย เป็นประธานของบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป จะเป็นที่ติฉินนินทาของคนอื่นได้”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเย่เฉิน ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง
ตอนแรกเว่ยหย่งเจิ้งรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ไอ้หนูคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ คุณคิดว่าเรื่องของตระกูลเว่ย คุณพูดยังไงก็จะเป็นอย่างนั้นเหรอ?”
เมื่อเว่ยหย่งเจิ้งได้ยินว่าเย่เฉินกำลังจะสั่งคำบัญชาสังหารตนเองกับลูกชาย เขาก็กล่าวเยาะเย้ยทันทีว่า “คุณคิดว่าคุณแน่เหรอ?ตระกูลเว่ยของผมมีมูลค่าอย่างน้อย1000 ล้าน ผมสามารถเอา1000 ล้านออกมาเพื่อสั่งคำบัญชาสังหารคุณได้!”
เย่เฉินกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า “ขยะอย่างคุณ ไม่มีคุณสมบัติที่จะสั่งคำบัญชาสังหารได้”
ขณะพูด เย่เฉินล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และโทรหาท่านหงห้าโดยตรง!
ฝั่งโน้นรับสายทันที ท่านหงห้าก็ถามด้วยความเคารพว่า “อาจารย์เย่ คุณมีอะไรจะสั่งหงห้า?”
เย่เฉินกล่าวว่า “หงห้า ผมจะสั่งคำบัญชาสังหาร ผมจะตามฆ่าเว่ยหย่งเจิ้งกับเว่ยฉางหมิงสองพ่อลูก รางวัล100 ล้าน! มีผลตั้งแต่เที่ยงคืนของวันนี้!”
หงห้ารีบกล่าวว่า “อาจารย์เย่โปรดวางใจได้ ผมจะรีบแจ้งทั่วสารทิศทันที!”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...