ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4100

“ใช่...” “อานโฉงชิวเอ่ยตาแดงก่ำ “ช่างโหดร้ายเกินไปจริงๆ...ดังนั้นในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา เมื่อเขาตื่นนอนในทุกวัน ก็จะต้องพบกับความเจ็บปวดจากการเพิ่งสูญเสียลูกสาวสุดที่รัก”

พูดไป เขาก็ทุบหัวใจของเขาและกัดฟันเอ่ยว่า "คนเป็นลูก ทุกวันต้องเห็นพ่อของตัวเองใช้ชีวิตท่ามกลางความเจ็บปวด ในใจของฉัน มันเจ็บปวดมากเช่นกัน...”

จมูกของหลี่ญ่าหลินแสบร้อนเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะลูบมันและเอ่ยปาก “หมอพูดว่ายังไงบ้าง? มีวิธีอะไรดีๆ ไหม? เลิกพูดถึงการรักษากันดีกว่า ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เขาแย่ลง...”

อานโฉงชิวส่ายหัวและพูดอย่างเศร้าใจว่า “หมอเองก็ช่วยไม่ได้ โรคนี้ล้วนไม่ได้เกิดจากแรงภายนอกไม่ว่าจะเรื่องดีหรือร้าย พูดไปแล้ว ก็คือเป็นมารในใจของพ่อฉันเอง เขาไม่ยอมปล่อยมันไปเลยจริงๆ แม้ว่าจะหลายปีไปแล้ว”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อานโฉงชิวก็จิบเหล้าแล้วพูดกับหลี่ญ่าหลินว่า "ดังนั้นนายเข้าใจแล้วยัง ว่าทำไมไอ้บ้าอย่างฉันถึงได้ยอมทุ่มเงินกว่าสามแสนล้านเหรียญเพื่อซื้อยาอายุวัฒนะนั่น...หากมีมัน พ่อฉันก็จะสามารถหลุดพ้นได้..."

หลี่ญ่าหลินไม่มีอะไรจะพูด เขาเทเหล้าให้ตัวเองจนเต็มแก้ว จากนั้นก็ดื่มมันจนหมดแล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า "ขอโทษด้วยโฉงชิว ปากฉันมันเปราะ พูดจาพล่อยๆ นายอย่าได้ถือสา"

อานโฉงชิวโบกมือและเอ่ยยิ้มๆ “ฉันรู้จักนายมาตั้งหลายปีแล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่านายนิสัยเป็นยังไง?”

หลี่ญ่าหลินพยักหน้าและถามเขาว่า "แล้วนายตัดสินใจทำยังไงต่อ?"

อานโฉงชิวกล่าวว่า "กลับมาพักผ่อนสักหน่อย อีกเดี๋ยวฉันคงต้องไปหัวเซี่ยอีกครั้ง ลองดูว่าฉันจะหาเจ้าของยาอายุวัฒนะได้หรือไม่ ไม่ว่าจอย่างไรก็ตาม ฉันจะต้องขอยาอายุวัฒนะจากเขามาให้ได้..."

พูดถึงเรื่องนี้ เขาก็ถอนหายใจยาว ตามองขวดเหล้าที่เหลืออยู่ก้นขวดและพูดด้วยน้ำเสียงที่ว่างเปล่าว่า “แม้ว่าพ่อฉันจะทำผิดพลาดนับพันครั้ง แต่เมื่อคิดถึงบทลงโทษทั้งหมดที่เขาได้รับในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา ก็ถือว่าใช้หนี้ได้แล้ว...”