ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4102
“ไม่เจอ...” อานโฉงชิวถอนหายใจ “พูดไปแล้วก็แปลกเหมือนกัน มีคนตามหาเกือบแทบจะทุกที่ทั่วโลกแล้ว แต่ก็หาไม่เจอ บางทีอาจจะไปผิดทางแล้วก็ได้”
หลี่ญ่าหลินถามอีกครั้ง “ในจีนหาแล้วยัง?”
"แน่นอน" อานโฉงชิวเอ่ย “ตอนนั้นเราเริ่มจากสถานที่ต้นเรื่อง พลิกแผ่นดินค้นหาที่นั่นและเริ่มแผ่ขยายไปทั่วประเทศ เมื่อหาในประเทศไม่พบ เราก็ค่อยขยายไปยังดินแดนประเทศเพื่อนบ้าน แล้วกระจายไปทั่วทั้งเอเชีย แล้วก็ไปสู่ทั่วโลก หาไปทุกหนทุกแห่ง แต่ก็ไม่มีข่าว”
หลี่ญ่าหลินถามอีกครั้ง “อย่างนั้นนายได้ส่งใครไปตรวจสอบที่ตระกูลพี่เขยของนายแล้วยัง? บางทีไม่แน่อาจเป็นพวกเขาที่ซ่อนเด็กไว้”
อานโฉงชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าพวกเราทำ เราไม่ได้แค่ตรวจสอบ ในช่วงสองสามปีแรกก็ยังส่งทีมระดับแนวหน้าไปจับตาดูพวกเขาเสมอ แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใดๆ เลย”
“แต่เราก็ไม่ได้ยอมแพ้ เพราะท้ายที่สุดแล้วตระกูลใหญ่ที่ไหนบ้างที่จะไม่รู้จักเล่นลูกไม้? เราระมัดระวังอย่างยิ่ง หากไม่ได้รับยืนยัน 100% พวกเราก็ยังไม่ยอมแก้เพราะกลัวว่าพวกเขาจะเอาไปซ่อนไว้ลึกเกินไป”
“ดังนั้น เมื่อ 15 ปีที่แล้ว พวกเราจึงส่งคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้าไปในบ้านของพวกเขา หนึ่งในนั้นใช้เวลาเกือบสิบปีถึงได้เป็นพ่อบ้านส่วนตัวของผู้สืบทอดคนแรกของตระกูลพวกเขา”
“ช่วงนั้นก็ประมาณเกือบห้าปีที่แล้ว และเป็นในเวลานั้นเองที่เราถึงค่อยแน่ใจได้ 100% ว่าตระกูลพี่เขยของฉันไม่รู้จริงๆว่าหลานชายของฉันอยู่ที่ไหน! อีกทั้งคุณท่านตระกูลพวกเขาเองก็เหมือนกับพวกเราที่ตามหาเขาไปทั่ว....”
“ดังนั้นนายเข้าใจแล้วยังว่าทำไมถึงได้ใช้เงินมากขนาดนั้น?”
หลี่ญ่าหลินพยักหน้าและถอนหายใจ: “ฉันเข้าใจ…ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ใช้จ่ายเงินหลายพันล้านดอลลาร์ไปกับสิ่งที่ไร้ผลลัพธ์มีก็แต่คนรวยอย่างพวกนายที่สามารถผลาญเงินจำนวนมากขนาดนี้เล่นได้”
อานโฉงชิวยิ้ม “ไม่ถึงกับผลาญทิ้งหรอก แม้ว่าจะใช้เงินไปมากมาย แต่มันก็ถูกใช้ไปทีละเล็กทีละน้อยเป็นเวลา 20 ปี และกำไรจากเงินที่ถูกใส่ไว้ในกองทุนทรัสต์เองก็มีมากเช่นกัน หากนับมาถึงครึ่งปีที่แล้ว ยอดคงเหลือในบัญชียังมีเกือบสามหมื่นห้าพันหกร้อยล้าน”
หลี่ญ่าหลินอุทาน "ทำไมถึงได้เยอะขนาดนั้น! ไม่ได้ใช้ไปหลายพันล้านเหรียญแล้วเหรอไง?"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...