บทที่ 411
เมื่อได้ยินประโยคนี้ เว่ยหย่งเจิ้งรู้สึกสิ้นหวัง!
เขาไม่ชอบภูเขาฉางไบที่ลำบากและหนาวเหน็บ!
สมัยก่อนถ้าไม่เป็นเพราะว่าเริ่มบุกเบิกธุรกิจ จำเป็นต้องไปเก็บยาด้วยตนเอง เขาก็ไม่ยอมไปยังสถานที่ที่หนาวเหน็บแห่งนั้น
เพราะเขาดูถูกสถานที่ที่ลำบากและหนาวเหน็บแห่งนั้น ฉะนั้นเขาจึงดูถูกแม่ของเว่ยเลี่ยงมาก เขาคิดว่าเธอเป็นของเล่นชั่วคราว แค่เล่นสนุกก็พอ
แต่ เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่า เย่เฉินจะลงโทษเขา โดยห้ามเขาลงมาจากภูเขาฉางไบตลอดชีวิต!
นั่นเป็นสถานที่ที่ตนเองรังเกียจมาตลอด!
ให้ตนเองไสหัวไปที่นั่น ห้ามออกจากไปที่นั่นตลอดชีวิต วิธีนี้ก็ไม่แตกต่างจากการฆ่าให้ตาย?
ตอนนี้สุขภาพของเขาไม่แข็งแรง เดิมก็สามารถอยู่ได้ไม่กี่ปี ถ้าหากให้ไปอยู่ที่ภูเขาฉางไบ เกรงว่าจะเสียชีวิตเร็วขึ้นไปอีก?
อีกอย่าง การใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น สำหรับชายชราที่ชอบใช้ชีวิตด้วยความเพลิดเพลินอย่างเขา ก็เหมือนตายทั้งเป็น!
เขามองไปที่เย่เฉินอย่างสิ้นหวัง ร้องไห้และขอร้องว่า “อาจารย์เย่ ชายชราอย่างผมมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่ปีแล้ว ขอร้องคุณได้โปรดเมตตา ผมยินยอมที่จะมอบบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อให้เว่ยเลี่ยง ได้โปรดให้ผมอยู่ในเมืองจินหลิง ใช้บั้นปลายชีวิตอย่างสงบ........”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน