ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 411
บทที่ 411
เมื่อได้ยินประโยคนี้ เว่ยหย่งเจิ้งรู้สึกสิ้นหวัง!
เขาไม่ชอบภูเขาฉางไบที่ลำบากและหนาวเหน็บ!
สมัยก่อนถ้าไม่เป็นเพราะว่าเริ่มบุกเบิกธุรกิจ จำเป็นต้องไปเก็บยาด้วยตนเอง เขาก็ไม่ยอมไปยังสถานที่ที่หนาวเหน็บแห่งนั้น
เพราะเขาดูถูกสถานที่ที่ลำบากและหนาวเหน็บแห่งนั้น ฉะนั้นเขาจึงดูถูกแม่ของเว่ยเลี่ยงมาก เขาคิดว่าเธอเป็นของเล่นชั่วคราว แค่เล่นสนุกก็พอ
แต่ เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่า เย่เฉินจะลงโทษเขา โดยห้ามเขาลงมาจากภูเขาฉางไบตลอดชีวิต!
นั่นเป็นสถานที่ที่ตนเองรังเกียจมาตลอด!
ให้ตนเองไสหัวไปที่นั่น ห้ามออกจากไปที่นั่นตลอดชีวิต วิธีนี้ก็ไม่แตกต่างจากการฆ่าให้ตาย?
ตอนนี้สุขภาพของเขาไม่แข็งแรง เดิมก็สามารถอยู่ได้ไม่กี่ปี ถ้าหากให้ไปอยู่ที่ภูเขาฉางไบ เกรงว่าจะเสียชีวิตเร็วขึ้นไปอีก?
อีกอย่าง การใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น สำหรับชายชราที่ชอบใช้ชีวิตด้วยความเพลิดเพลินอย่างเขา ก็เหมือนตายทั้งเป็น!
เขามองไปที่เย่เฉินอย่างสิ้นหวัง ร้องไห้และขอร้องว่า “อาจารย์เย่ ชายชราอย่างผมมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่ปีแล้ว ขอร้องคุณได้โปรดเมตตา ผมยินยอมที่จะมอบบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อให้เว่ยเลี่ยง ได้โปรดให้ผมอยู่ในเมืองจินหลิง ใช้บั้นปลายชีวิตอย่างสงบ........”
เดิมเขาดำรงตำแหน่งผู้นำคนที่สองของบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อ ด้วยเส้นสายที่กว้างขวางในเมืองจินหลิง และด้วยชื่อเสียงฐานะของครอบครัว ทำให้เขาใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาทุกวัน หลงใหลมัวเมาในเงินทอง
อยู่ดี ๆให้เขาไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไบ และไม่อนุญาตให้ออกจากที่นั่นตลอดชีวิต มันเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตเสียอีก!
เนื่องจาก หากรับโทษในเรือนจำ อย่างน้อยคุณก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมสมัยใหม่ได้
แต่ว่า ถ้าหากไปอยู่ที่ภูเขาฉางไบ สถานที่หนาวเหน็บและลำบาก ตนเองจะทนได้อย่างไร?
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...