ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 413

บทที่ 413

พ่อลูกตระกูลเว่ยนั่งร้องไห้อย่างขมขื่น จนถึงขณะนี้แล้ว พวกเขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับ ที่จะไปรับชะตากรรมที่ภูเขาฉางไบ

เมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงชักช้าอืดอาดอยู่ เย่เฉินจึงกล่าวเรียบ ๆว่า “แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง แต่ที่ภูเขาฉางไบก็หนาวมาก ถ้าพวกแกไม่เตรียมเสื้อผ้าหนา ๆ สำหรับฤดูหนาวไปด้วย ถึงที่นั่นหนาวจนป่วยหนาวจนตาย ก็เป็นการหาเรื่องใส่ตัวเอง”

เมื่อสองพ่อลูกได้ยินประโยคนี้ พวกเขาก็รู้ทันทีว่า หากเกิดล่าช้า และคนของหงห้ามาถึง พวกเขาจะต้องไปที่ภูเขาฉางไบตัวเปล่า

ดังนั้นสองพ่อลูกจึงมองหน้ากัน ลุกขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ร้องไห้แล้วก้าวเดินไปที่ห้องของตนเอง เพื่อเก็บข้าวของ

ตอนนี้ ในใจของพวกเขาได้ละทิ้งการต่อต้านไปแล้ว เพราะความแข็งแกร่งที่เย่เฉินแสดงออกมานั้น มันเกินขอบเขตที่พวกเขาจะแบกรับได้

ตระกูลใหญ่ในเมืองจินหลิง ต่างก็เพิ่มเงินรางวัลเพื่อสังหารตนเอง หากยังไม่ไปอีก คงต้องตายในเมืองจินหลิงจริงๆ!

คนของตระกูลเว่ยที่เหลือหลบเลี่ยงพ่อลูกคู่นี้ แม้ว่าร่างกายของเว่ยหย่งเจิ้งจะไม่แข็งแรง เคลื่อนไหวไม่สะดวก แต่คนอื่น ๆ ก็ไม่ช่วยเหลือเขา ท้ายที่สุด เพราะไม่มีใครอยากล่วงเกินเว่ยเลี่ยงผู้นำคนใหม่ของตระกูลเว่ย ยิ่งไม่มีใครกล้าล่วงเกินคนที่มีอิทธิพลอย่างเย่เฉิน

ตอนที่สองพ่อลูกกำลังเก็บข้าวอยู่ ท่านหงห้าก็พาลูกน้องมาถึงแล้ว

รอบนี้ ท่านหงห้าจัดลูกน้องมาทั้งหมด 6 คน นำรถลาดตระเวนสามคันที่ประสิทธิภาพครอบคลุมทุกด้าน มีสมรรถนะสูงและแข็งแกร่ง มุ่งหน้าไปทางเหนือ ขับไปที่ภูเขาฉางไบโดยตรง

ระยะทางมากกว่าสองพันกิโลเมตร ไปที่นั่นต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวัน

ลูกน้องหลายคนที่ท่านหงห้าจัดไว้ ล้วนเป็นผู้ที่มีความสามารถแข็งแกร่งเป็นพิเศษ ขอแค่มี 6 คนนี้อยู่ สองพ่อลูกตระกูลเว่ยไม่มีโอกาสหลบหนีแน่นอน

แม้แต่เย่เฉินก็ยังรู้สึกว่าหากปล่อยให้พวกเขาไปเอง พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะหนี เพราะเมื่อพวกเขาหนี พวกเขาจะถูกไล่ฆ่าทุกเส้นทางของชีวิต ถึงตอนนั้นพวกเขาอาจจะไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ สู้ไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไบดีกว่า