ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 413
บทที่ 413
พ่อลูกตระกูลเว่ยนั่งร้องไห้อย่างขมขื่น จนถึงขณะนี้แล้ว พวกเขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับ ที่จะไปรับชะตากรรมที่ภูเขาฉางไบ
เมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงชักช้าอืดอาดอยู่ เย่เฉินจึงกล่าวเรียบ ๆว่า “แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง แต่ที่ภูเขาฉางไบก็หนาวมาก ถ้าพวกแกไม่เตรียมเสื้อผ้าหนา ๆ สำหรับฤดูหนาวไปด้วย ถึงที่นั่นหนาวจนป่วยหนาวจนตาย ก็เป็นการหาเรื่องใส่ตัวเอง”
เมื่อสองพ่อลูกได้ยินประโยคนี้ พวกเขาก็รู้ทันทีว่า หากเกิดล่าช้า และคนของหงห้ามาถึง พวกเขาจะต้องไปที่ภูเขาฉางไบตัวเปล่า
ดังนั้นสองพ่อลูกจึงมองหน้ากัน ลุกขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ร้องไห้แล้วก้าวเดินไปที่ห้องของตนเอง เพื่อเก็บข้าวของ
ตอนนี้ ในใจของพวกเขาได้ละทิ้งการต่อต้านไปแล้ว เพราะความแข็งแกร่งที่เย่เฉินแสดงออกมานั้น มันเกินขอบเขตที่พวกเขาจะแบกรับได้
ตระกูลใหญ่ในเมืองจินหลิง ต่างก็เพิ่มเงินรางวัลเพื่อสังหารตนเอง หากยังไม่ไปอีก คงต้องตายในเมืองจินหลิงจริงๆ!
คนของตระกูลเว่ยที่เหลือหลบเลี่ยงพ่อลูกคู่นี้ แม้ว่าร่างกายของเว่ยหย่งเจิ้งจะไม่แข็งแรง เคลื่อนไหวไม่สะดวก แต่คนอื่น ๆ ก็ไม่ช่วยเหลือเขา ท้ายที่สุด เพราะไม่มีใครอยากล่วงเกินเว่ยเลี่ยงผู้นำคนใหม่ของตระกูลเว่ย ยิ่งไม่มีใครกล้าล่วงเกินคนที่มีอิทธิพลอย่างเย่เฉิน
ตอนที่สองพ่อลูกกำลังเก็บข้าวอยู่ ท่านหงห้าก็พาลูกน้องมาถึงแล้ว
รอบนี้ ท่านหงห้าจัดลูกน้องมาทั้งหมด 6 คน นำรถลาดตระเวนสามคันที่ประสิทธิภาพครอบคลุมทุกด้าน มีสมรรถนะสูงและแข็งแกร่ง มุ่งหน้าไปทางเหนือ ขับไปที่ภูเขาฉางไบโดยตรง
ระยะทางมากกว่าสองพันกิโลเมตร ไปที่นั่นต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวัน
ลูกน้องหลายคนที่ท่านหงห้าจัดไว้ ล้วนเป็นผู้ที่มีความสามารถแข็งแกร่งเป็นพิเศษ ขอแค่มี 6 คนนี้อยู่ สองพ่อลูกตระกูลเว่ยไม่มีโอกาสหลบหนีแน่นอน
แม้แต่เย่เฉินก็ยังรู้สึกว่าหากปล่อยให้พวกเขาไปเอง พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะหนี เพราะเมื่อพวกเขาหนี พวกเขาจะถูกไล่ฆ่าทุกเส้นทางของชีวิต ถึงตอนนั้นพวกเขาอาจจะไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ สู้ไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไบดีกว่า
เว่ยเลี่ยงเฝ้าดูเว่ยหย่งเจิ้งและเว่ยฉางหมิงขึ้นรถ เมื่อรถทั้งสามคันขับออกจากตระกูลเว่ย มุ่งหน้าไปภูเขาฉางไบ ซึ่งอยู่ห่างออกไปสองพันกว่ากิโลเมตร
จนกระทั่งขบวนรถหายไปจากสายตา ดวงตาทั้งคู่ของเขามีน้ำตาคลอเบ้า
ทันใดนั้น เขาก็ก้าวไปหาเย่เฉินโดยไม่กล่าวอะไร เขาคุกเข่าลงบนพื้นทันที แล้วก้มลงกราบสามครั้ง จากนั้นเงยหน้าขึ้น แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณอาจารย์เย่ที่ช่วยเหลือ! ความฝันในชีวิตทั้งสองข้อก็เป็นจริงแล้ว นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของเว่ยเลี่ยง ก็จะเป็นของอาจารย์เย่ บริษัทผลิตยาเว่ยซื่อ ก็เป็นของอาจารย์เย่ ในชีวิตนี้เว่ยเลี่ยงจะฟังคำสั่งของคุณ! ขอแค่คุณสั่งมาว่าจะให้บุกน้ำลุยไฟที่ไหน หากผิดคำสัญญา ขอให้ถูกฟ้าผ่า!”
เย่เฉินยิ้มบาง ๆแล้วกล่าวว่า “เว่ยเลี่ยง นายเป็นคนกล้าหาญ และก็เป็นลูกกตัญญู สิ่งที่ขาดคือโอกาส ผมชื่นชมคุณ ดังนั้นผมเต็มใจที่จะช่วยเหลือคุณ แต่คุณต้องจำไว้ว่า คุณอย่าใช้ชีวิตแบบเดียวกันกับคนที่คุณเกลียด ถ้าหากในอนาคตผมรู้ว่าคุณเป็นเหมือนกับเว่ยหย่งเจิ้ง ผมจะฆ่าคุณด้วยตนเอง เข้าใจแล้วใช่ไหม?”
เว่ยเลี่ยงก้มลงกราบ ค้างไว้ชั่วขณะ แล้วกล่าวเสียงดังว่า “เว่ยเลี่ยงเข้าใจครับ! ถ้าหากในอนาคตเว่ยเลี่ยงเหมือนเว่ยหย่งเจิ้งแม้สักครึ่ง ผิดต่อคำสั่งของอาจารย์เย่ เว่ยเลี่ยงจะชดใช้ด้วยชีวิต!”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...