ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4145

เมื่อเห็นเย่เฉินก้าวเดินออกมา เฉียวเฟยหยุนที่สงบลงอย่างสมบูรณ์แต่เดิมก็ได้ร้องไห้ออกมาทันที

เขาพยายามคลานเข้าหาเย่เฉิน แต่ร่างกายของเขาสูญเสียความแข็งแกร่งไปแล้วหลังจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง และเขาทำได้เพียงดิ้นอยู่บนพื้นเหมือนหนอน และคร่ำครวญในปากของเขาว่า “คุณเย่.....ฉันจะพูดทุกอย่าง.......บอกทุกอย่างแก่คุณ โปรดให้ฉันตายอย่างไม่ทรมานด้วยเถอะ.......”

เยเฉินถามเขาว่า “ทำไม? ตอนนี้รู้ตัวว่าตัวเองผิดแล้วเหรอ?”

“รู้แล้ว........รู้แล้ว........” เฉียวเฟยหยุนร้องไห้และพูดว่า “ฉันมีความผิด ฉันสมควรตาย.......ฉันขอโทษจริงๆ สำหรับผู้หญิงไร้เดียงสาทุกคนที่ถูกฉันฆ่าไป......ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอแค่คุณให้โอกาสฉันได้ชดเชยความผิดด้วยชีวิตให้พวกเธอ......”

สำหรับเฉียวเฟยหยุนแล้ว สองชั่วโมงที่ผ่านมานั้น มันน่ากลัวยิ่งกว่านรกบนดินเป็นหมื่นเท่าเลยทีเดียว

ในเวลานี้ เมื่อเขาคิดว่าเขาจะต้องทนต่อการทรมานที่รุนแรงเช่นนี้ในอนาคต เขาก็ได้ละทิ้งความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ในส่วนลึกของหัวใจแล้ว

ในตอนนี้ เขาแค่อยากจะตายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ่งตายแบบไม่ทรมานเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าคนคนนี้ต่ำต้อยราวกับหนอนตัวหนึ่ง เย่เฉินกลับไม่สามารถรู้สึกถึงความสงสารต่อเขาได้เลยแม้แต่น้อย

เย่เฉินไม่เคยเป็นสาวพรหมจารี ในความเห็นของเขา ถ้าใครกระทำผิด ก็ต้องชดใช้เท่ากับความผิดที่กระทำไป นี่ถึงเป็นความเที่ยงธรรมและความยุติธรรมที่แท้จริง

ไม่ปล่อยให้คนเช่นนั้นตกอยู่ในความสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์ แล้วจะจะคู่ควรกับสาวบริสุทธิ์เหล่านั้นที่ถูกทรมานจนสิ้นหวังได้อย่างไร?

ในเวลานี้ เย่เฉินมองไปที่เฉียวเฟยหยุนอย่างเย็นชา และพูดเบาๆ ว่า “ฉันสามารถให้โอกาสคุณได้ แต่เพียงครั้งเดียว คุณต้องมอบหลักฐานทั้งหมดที่มีให้กับฉัน และจะต้องไม่ปิดบังแม้แต่น้อย ตราบเท่าที่คุณให้ความร่วมมืออย่างจริงใจ นับตั้งแต่นี้ ไปจนวันที่คุณตาย ฉันจะให้การรักษาอย่างมีมนุษยธรรมเป็นครั้งสุดท้าย”