ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4146

เย่เฉินก็ดูจนตาแดงก่ำขึ้นมาเหมือนกัน!

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ยังจะมีไอ้สัตว์นรกที่ไร้มนุษยธรรม ในช่วงที่สงบเช่นนี้!

ที่น่าเกลียดยิ่งกว่าคือ ไอ้สัตว์นรกพวกนี้ ล้วนแต่เป็นคนแข็งแกร่งทางสังคมที่เรียกว่า และชนชั้นสูงในตะวันตก แต่วิธีการของพวกมัน ช่างโหดร้ายยิ่งนัก!

วิธีการโหดๆ ของบางคน ต่อให้พวกนาซีเห็นแล้ว ก็เกรงว่าจะอายพวกมันเลย!

หลังจากดูวิดีโอสองสามเรื่องอย่างผ่านๆ ความดันโลหิตของเย่เฉินก็ได้เพิ่มสูงขึ้น

เขามองดูว่านพั่วจวิน และพูดอย่างเย็นชาว่า “พั่วจวิน ฉันมีภารกิจให้คุณ!”

ว่านพั่วจวินพูดโดยไม่ลังเลว่า “คุณเย่เชิญพูดมาได้เลย!”

เย่เฉินกล่าวว่า “คุณจัดการให้คน เริ่มวิเคราะห์วิดีโอและไฟล์เหล่านี้ทันที จะต้องรวบรวมให้ได้ว่าพวกมันมีกี่คน และฆ่าผู้หญิงทั้งหมดไปกี่คน แล้วตรวจสอบตัวตนของทุกคนมาให้ฉัน แล้วก็จัดทำเป็นรายชื่อออกมา! รอให้จัดการกับตระกูลเฟ่ยเสร็จแล้ว ฉันค่อยไปจัดการกับพวกมันทีละคน!”

ว่านพั่วจวินพูดทันทีว่า “รับทราบครับ!”

เย่เฉินดาวน์โหลดวิดีโอสองสามวิดีโอของเฟ่ยฮ่าวหยางลงในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แล้วพูดกับว่านพั่วจวินว่า “ใกล้ถึงเวลาที่จะให้เฟ่ยเจี้ยนจงและเฟ่ยเข่อซินออกเดินทางได้แล้ว”

“ครับ!” ว่านพั่วจวินพูดโดยไม่ลังเลว่า “ฉันจะออกคำสั่งเดี๋ยวนี้เลย”

เย่เฉินเดินไปที่ระเบียงด้านนอก และระเบียงบนชั้นสี่ก็สามารถเห็นคฤหาสน์ของตระกูลเฟ่ยที่อยู่ไม่ไกลได้

เมื่อเห็นว่ามีผู้คนจำนวนมากกำลังลาดตระเวนอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเฟ่ย เขาอดไม่ได้ที่จะเช็ดรอยยิ้มเยาะเย้ยจากมุมปากของเขา

หลังจากผ่านคืนนี้ไป จักรพรรดิองค์ใหม่ของตระกูลเฟ่ยจะล่มสลายลงแล้ว

.......

“เก็บของเหรอ?” เฟ่ยเข่อซินถามด้วยความประหลาดใจว่า “ไม่ใช่ว่าจะออกจากดาดฟ้าให้ลูกเรือทำงานหรือ จะต้องให้ฉันกลับไปทำอะไรเหรอ?”

ซูรั่วหลีพูดอย่างจริงจังว่า “คุณต้องกลับไปเก็บของส่วนตัว เฮลิคอปเตอร์จากสำนักว่านหลงจะมารับเราจากไปในอีกครึ่งชั่วโมง”

เฟ่ยเข่อซินประหลาดใจมากยิ่งขึ้น เธอถามอย่างไม่เข้าใจว่า “รั่วหลี คุณเย่ไม่ได้จัดให้เราไปซีเรียหรือ ในเวลานี้ให้เราจากไปจะไปที่ไหนกันเหรอ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธออดไม่ได้ที่จะถามอย่างประหม่าว่า “คุณเย่ไม่ใช่ว่าจะผิดคำพูดเหรอ? ไม่ใช่.........คุณเย่ไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน ดังนั้นเขาอยากให้เราไปที่ไหนกันแน่?”

ซูรั่วหลีพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเย่บอกแล้วว่า จะไปไหนตอนนี้ยังบอกไม่ได้ แม้ว่าตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าเรามีเวลาเตรียมตัวเพียงครึ่งชั่วโมง และเฮลิคอปเตอร์จะมาพาเราออกไปจากที่นี่ อืม ไปโคลัมโบเมืองหลวงของศรีลังกา”

“ศรีลังกา.........” เฟ่ยเข่อซินพึมพำ หันไปมองดินแดนที่อยู่ไกลออกไปทางด้านขวา และพูดโพล่งออกมาว่า “ไม่น่าแปลกใจเลยที่เรือสินค้าจะเคลื่อนตัวช้ามากในช่วงนี้ ปรากฏว่ามีแผนที่จะให้เราลงจากเรืออยู่ที่นี่นั่นเอง......”

เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็มองไปที่ซูรั่วหลี และถามว่า “รั่วหลี คุณก็จะไปโคลัมโบกับพวกเราด้วยใช่ไหม?”