ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4147

“ใช่” ซูรั่วหลียิ้มและกล่าวว่า “ตามสั่งขอของคุณเย่ ฉันจะต้องปกป้องคุณไปถึงที่หมาย”

เฟ่ยเข่อซินพยักหน้าเบาๆ แล้วถามอีกครั้งว่า “แล้วคุณปู่ของฉันรู้หรือไม่?”

ซูรั่วหลีกล่าวว่า “ฉันรีบมาแจ้งให้คุณทราบทันทีที่ได้รับคำสั่ง ทางด้านคุณท่านเฟ่ยและคุณหยวน คุณไปบอกพวกเขาเองเถอะ”

“โอเค” เฟ่ยเข่อซินไม่สามารถซ่อนความเศร้าโศกในใจได้และพูดว่า “ฉันจะไปบอกคุณปู่และอาจารย์หยวน และให้พวกเขารีบเก็บข้าวของส่วนตัว”

“โอเค” ซูรั่วหลีพูดว่า “ฉันก็จะไปเก็บของก่อน พวกเรามาเจอกันที่ดาดฟ้าในอีกยี่สิบห้านาที”

เฟ่ยเข่อซินวิ่งเหยาะๆ กลับไปที่ห้องโดยสารของเรือสินค้า เฟ่ยเจี้ยนจงก็ไม่ได้ทำอะไรเลยในเวลานี้ กำลังพยายามที่จะแกะสลักเศษไม้ขนาดเท่ากำปั้นด้วยมีดอยู่

ไม้ชิ้นนี้ เป็นหนึ่งในไม้หลายชิ้นที่เขาเก็บมาได้โดยบังเอิญบนเรือสินค้า เพราะมันน่าเบื่อจริงๆ ดังนั้นเขาจึงเก็บมันมาและแกะสลักอะไรบางอย่างเพื่อฆ่าเวลาที่น่าเบื่อ

ในเวลานี้ หยวนจื่อซูผู้คุ้มกันส่วนตัวของเขา กำลังใช้กระดาษทรายละเอียดที่เขาหามา ช่วยขัดงานแกะสลักไม้รูปแบบหนึ่งในนั้น และในขณะที่ขัดเงาเขาก็ชมด้วยว่า “คุณท่านเฟ่ย ไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะมีฝีมือเช่นนี้ด้วย รูปทาร่าองค์นี้ผ่านการแกะสลักของคุณ มันเหมือนจริงมากอยู่แล้ว!”

เฟ่ยเจี้ยนจงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ความปรารถนาสูงสุดของฉันตอนยังเป็นเด็กก็คือการเป็นประติมากร และฉันก็เคยเรียนรู้งานฝีมือจากอาจารย์เฒ่าอย่างจริงจังเป็นระยะเวลาหนึ่งด้วย”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เหลือบมองรูปปั้นทาร่าแกะสลักที่อยู่ในมือของหยวนจื่อซู และพูดอย่างจริงจังว่า “อาจารย์หยวน รูปปั้นทาร่าแกะสลักองค์นี้มอบให้คุณแล้ว ถ้าฉันจากไปในอนาคต คุณก็สามารถเก็บเป็นความทรงจำไว้ได้!”

หยวนจื่อซูกล่าวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง “ขอบคุณคุณท่านเฟ่ย ฉันชอบรูปปั้นทาร่าแกะสลักองค์นี้จริงๆ และฉันจะรักษามันให้ดี เพื่อไม่ให้เสียความตั้งใจที่ดีของคุณ!”