ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4152

ทันทีที่เย่เฉินพูดแบบนี้ สีหน้าของเฟ่ยซานไห่ก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว

เขาจ้องไปที่เย่เฉิน และถามอย่างเย็นชาว่า “คนที่ลักพาตัวหลานชายของฉันไปคือคุณงั้นเหรอ?!”

เย่เฉินไม่ตอบ แต่ดันเก้าอี้ถอยหลังเล็กน้อย ยกขาขึ้นมานั่งในท่าไขว่ขา มองดูโต๊ะอาหารว่างเปล่า แล้วถามอย่างจางๆว่า “ไม่ใช่บอกว่าเชิญมาทานข้าวเหรอ? ทำไมไม่มีแม้แต่ถั่วลิสงจานเดียวเลย? หรือว่านี่ก็คือวิธีการต้อนรับแขกของตระกูลเฟ่ยพวกคุณงั้นเหรอ?”

เฟ่ยซานไห่ไม่คาดคิดเลยว่าเย่เฉินไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตาเลย และทุบโต๊ะอย่างโกรธจัด และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้าหนู! นี่คือตระกูลเฟ่ย! ถ้ามึงไม่บอกกูมาตรงๆ ว่าหลานชายของฉันฮ่าวหยางอยู่ตรงไหนกันแน่ งั้นก็อย่าคิดที่จะออกจากประตูนี้ไปได้อย่างมีชีวิตอยู่!”

เฟ่ยเสวปิงก็โกรธมากเช่นกัน

เขาเคยโดนเย่เฉินต่อว่าหลายครั้งที่โรงแรมแมนชั่นมาก่อน และเขาได้จดจำความแค้นนี้ไว้ในใจมาโดยตลอด เขาไม่เคยคิดว่าเย่เฉินจะมาที่บ้านของตัวเองในตอนนี้ ยังไม่รู้จะกลับใจ และพูดโอ้อวด มันช่างเหลือทนจริงๆเลย!

ดังนั้น เขาจึงกัดฟันและพูดกับเย่เฉินว่า “เจ้าหนู! ถ้าคุณไม่พูดตามความจริง ฉันก็จะทำให้คุณตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน! ถ้าฉันตรวจสอบได้ว่า คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวลูกชายของฉันจริงๆ ฉันเฟ่ยเสวปิงขอสาบานต่อพระเจ้าว่า ฉันจะฆ่าทั้งครอบครัวของคุณอย่างแน่นอน!”

“ฆ่าทั้งครอบครัวของฉันงั้นเหรอ?” เย่เฉินยิ้มอย่างเหยียดหยาม และกล่าวว่า “เฟ่ยเสวปิง กลางวันแสกๆ ควรพูดเพ้อเจ้อให้น้อยลง อีกอย่างคุณต้องรู้ว่า มีคำกล่าวที่ว่าหายนะมักมาจากปาก!”

เฟ่ยเสวปิงโกรธด้วยทัศนคติที่เย่อหยิ่งของเย่เฉิน และตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “นี่คุณกำลังกลั่นแกล้งตระกูลเฟ่ยเราไม่มีคนงั้นเหรอ!”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ตะโกนทันทีว่า “จางชวน!”

ทันทีที่เสียงสิ้น ชายวัยกลางคนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยความเคารพด้วยมือของเขาว่า “คุณชายใหญ่มีอะไรให้รับใช้เหรอครับ?”

ในเวลานี้ ก็คือบอดี้การ์ดส่วนตัวของเฟ่ยซานไห่และเฟ่ยเสวปิง น้องศิษย์ของหยวนจื่อซู จางชวน

แม้ว่าจางชวนจะไม่แข็งแกร่งเท่ากับหยวนจื่อซู แต่ในบรรดาบอดี้การ์ดทั้งหมดในปัจจุบันของตระกูลเฟ่ย เขาก็เป็นบอดี้การ์ดระดับสูงสุดแน่นอน

เฟ่ยเสวปิงไม่สามารถทนต่อเย่เฉินได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงชี้ไปที่เย่เฉินและตะโกนใส่จางชวนว่า “ตัดหูของเขาซะ ช่วยแก้แค้นให้ลูกชายของฉันฮ่าวหยาง!”