ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4164

ในเวลานี้ เฉินจ้างโจงยกอาหารสองจานขึ้นมา จานหนึ่งคือห่านย่างกวางตุ้งอันขึ้นชื่อ และอีกจานคือรวมอาหารจานตุ๋น

เขาวางอาหารไว้ข้างหน้าเย่เฉินและกู้ชิวอี๋ ก่อนจะกระซิบกับพวกเขาว่า “คุณชายเย่ คุณหนูกู้ มีลูกค้าเก่าแก่คนหนึ่งมาที่ร้าน หลี่ญ่าหลินนักสืบชาวจีนก็มาด้วย พวกคุณอย่าเพิ่งลงไปตอนนี้เลย"

เย่เฉินรีบถาม “ลุงโจง หลี่ญ่าหลินจำคุณไม่ได้ใช่ไหม?”

"ไม่" เฉินจ้างโจงเอ่ย "วันนั้นรูปลักษณ์ของผมแตกต่างไปจากปกติมาก นอกจากนี้วันนั้นก็แค่พบหน้ากันเพียงครั้งเดียว เขาเองก็อาจจะจำผมไม่ได้ นอกจากนี้เมื่อครู่ผมยังลองหยั่งเชิงดูแล้ว เขาจำผมไม่ได้จริงๆ ไม่จะไม่มีปัญหาอะไร”

"อย่างนั้นก็ดีแล้ว" เย่เฉินโล่งใจเล็กน้อย แล้วถามด้วยความสงสัย “ลุงโจง คุณรู้จักชายวัยกลางคนที่มากับหลี่ญ่าหลินไหม?”

เฉินจ้างโจงเอ่ย "ผมรู้จักเขามานานแล้ว เขาเป็นลูกค้าประจำที่ร้านเรา อย่างไรก็ตามผมไม่ค่อยรู้แน่ชัดเกี่ยวกับตัวตนของเขา แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยพูดอะไรเลย และผมก็ไม่เคยถามถึงเรื่องนี้"

พูดไป เขาก็เอ่ยเสริมขึ้น “แต่ฉันเดาว่าตัวตนของเขาจะต้องพิเศษอย่างมาก น่าจะเป็นผู้ชายที่มีภูมิหลังมากมาย”

จากนั้นเฉินจ้างโจงก็ถามเย่เฉินว่า “คุณชายเย่ คุณรู้จักชายผู้นั้นหรือ?”

เย่เฉินลังเลในใจ ก่อนจะตัดสินใจยังไม่บอกเฉินจ้างโจงในตอนนี้ นั่นเพราะน้าชายใหญ่ของเขาอยู่ชั้นล่างในเวลานี้ ถ้าเฉินจ้างโจงตกใจมากเกินไปเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาอาจจะเปิดเผยอะไรบางอย่างออกไปได้

ดังนั้นเขาจึงยิ้มและพูดกับเฉินจ้างโจงว่า “ผมเองก็ไม่รู้จักเขาเหมือนกัน แค่ถามไปเรื่อยเปื่อย ลุงโจง คุณลงไปทำธุระเถอะ ไม่ต้องสนใจพวกเรา อีกเดี๋ยวให้พนักงานนำอาหารมาให้พวกเราก็พอแล้ว”