ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4165

อานโฉงชิวพูดอย่างจริงจังว่า “ญ่าหลิน มองโลกในแง่ดีหน่อย! ก็แค่ประสบกับความพ่ายแพ้เล็กน้อยในด้านที่ตนแข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่หรือไง ฉันบอกกับนาย เรื่องพวกนี้นั้นไม่สำคัญ”

พูดจบ เขาก็ชี้มือมาที่ตัวเองแล้วโพล่งออกมาว่า “ดูฉันสิ ข้าได้รับเกียรติเป็นแขกผู้มีเกียรติทุกหนทุกแห่งมาหลายปีแล้ว แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นชายชราอายุ 90 ปีก็ยังจ้องลุกขึ้นยืนและมอบตำแหน่งที่นั่งที่ดีที่สุดกับฉัน แต่ผลคือตอนไปงานประมูลเมื่อคราวที่แล้วฉันกลับถูกไล่ออกมาจากงานต่อหน้าคนมากมาย ตอนนั้นฉันแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนีเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่นายดูฉันตอนนี้สิ ก็คิดตกแล้วไม่ใช่หรือไง!”

“คนเรา ต่อให้เก่งแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะไว้หน้านาย นายที่เป็นนักสืบ ต่อให้นายเก่งมากแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะสามารถคลี่คลายคดีทั้งหมดที่มีได้”

“นายจะต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับความล้มเหลว ในขณะเดียวกันก็ต้องพยายามรักษาสภาพจิตใจให้เป็นปกติ รอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปแล้วนายค่อยมาดูคดีนี้อีกครั้ง บางทีก็อาจเป็นแค่มีใครบางคนมาตดใส่หน้านายเท่านั้น ต่อให้ตดเหม็นแค่ไหน วันหนึ่งมันก็ต้องสลายไปไม่ช้าก็เร็ว”

“แต่ถ้านายยังมัวยึดมั่นกับเรื่องนี้ไม่ยอมวางลง รอให้นายอายุ 70 หรือ 80 ปีก็ยังจำตดนั้นได้อยู่ รู้สึกว่าการหาคนที่ตดใส่นายไม่เจอนั้นทำให้ในใจของนายรับไม่ได้อย่างยิ่งและก้าวผ่านมันไปไม่ได้ อย่างนั้นนายก็จะไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน นายว่าเรื่องนี้มีเหตุผลไหม?”

หลี่ญ่าหลินอดยิ้มไม่ได้ "เรื่องโน้มน้าวใจคนนี้ นายแม่งเก่งจริงๆ"

พูดจบ เขาก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วพูดกับอานฉงชิว "มามามา ดื่มเหล้า เอาให้หมดแก้วนี้!"

อานโฉงชิวโบกมือ "อย่าดื่มให้มากนัก ดื่มเล็กน้อยก็พอ คุณยังต้องประหยัดแรงสำหรับการดูละครฉากใหญ่ เมื่อละครฉากใหญ่ขึ้นแสดงแล้ว ความกดดันของนายก็จะเบาลงมาก"

หลี่ญ่าหลินสีหน้าแข็งค้างไปและถามเขาว่า "นายหมายถึง 'การลงโทษสาธารณะ' ใช่ไหม?"

ไม่นานหลังจากเฟ่ยฮ่าวหยางถูกลักพาตัว อานโฉงชิวและหลี่ญ่าหลินก็คาดเดาเกี่ยวกับแรงจูงใจเบื้องหลังเหตุการณ์นี้แล้วและคิดว่าต้องมีใครบางคนวางแผนที่จะให้บทลงโทษกับตระกูลเฟยต่อหน้าสาธารณชน