ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4172

อานโยวโยวพาอานโฉงชิว วิ่งไปจนถึงศูนย์การแพทย์ของตระกูลอาน

ศูนย์การแพทย์แห่งนี้ไม่เพียงแต่มีผู้เชี่ยวชาญชั้นนำจากหลายแผนกเท่านั้น แต่ยังมีห้องไอซียู ห้องคลอด และห้องผ่าตัดอีกหลายแห่ง

อุปกรณ์ฮาร์ดแวร์ของที่นี่ถึงขั้นที่สามารถรับมือกับการปลูกถ่ายอวัยวะที่ซับซ้อนที่สุดในโลกได้

ในเวลานี้ อานฉี่ซานคุณท่านตระกูลอาน กำลังนอนอยู่ในหอผู้ป่วยไอซียูที่ใหญ่ที่สุดในศูนย์การแพทย์

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอุปกรณ์และท่อต่างๆ ใบหน้าสวมด้วยหน้ากากออกซิเจน และอาศัยเครื่องช่วยหายใจในการประคองลมหายใจอันน้อยนิด

ภรรยาของเขา ซึ่งก็คือยายของเย่เฉินนั่งอยู่ข้างๆ เขา สองมือค่อยๆลูบมือขวาของเขาอย่างอ่อนโยนและร้องไห้อยู่ก่อนหน้าแล้ว

แม้ว่าแพทย์หลายคนจะคอยอยู่เคียงข้าง แต่ตอนนี้พวกเขาก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว

ในสายตาของพวกเขา ชีวิตของอานฉี่ซานมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ราวกับไส้ตะเกียงน้ำมันที่ถูกเผาไหม้จนหยดสุดท้าย เปลวไฟมีขนาดเล็กจนแทบจะมองไม่เห็น ในขณะเดียวกันก็วูบไหวไม่ปกติ ราวกับว่าอาจจะดับลงเมื่อใดก็ได้

ในเวลานี้ สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ก็คือรอให้ไฟดับลงสนิท ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่คิดเข้าไปแทรกแซง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ แม้ว่าอัตราการหายใจจะสูงขึ้นเล็กน้อย ก็ยังอาจทำให้เปลวไฟสุดท้ายดับลงได้ ดังนั้นการรักษาที่ดีที่สุดคืออย่าไปยุ่งกับมันและปล่อยให้น้ำมันและไฟสองสามเส้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ในไส้ตะเกียงไหม้ลงจนหมด

ลูกหลานคนอื่นๆในตระกูลอาน ต่างก็พร้อมหน้ากันอยู่ในห้องพักผ่อนของห้องไอซียู

น้ารองและน้าสามของเย่เฉินกำลังนั่งเคียงข้างกันบนโซฟา นอกจากนี้ยังมีชายชราร่างรูปร่างผอม ผมเคราหงอก ดูคล้ายเซียนคนหนึ่งอยู่ ในเวลานี้กำลังนั่งตรงข้ามพวกเขา มือข้างหนึ่งประหกบเป็นมุทรา และไม่รู้ว่ากำลังพึมพำท่องอะไร

หลานๆของตระกูลอานคนอื่นๆ รวมถึงสตรีคนอื่นๆ ก็กำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งทั้งสองข้างของโซฟา ท่าทางโศกเศร้า

เมื่ออานโยวโยวและอานโฉงชิวพุ่งเข้ามา ทุกคนในนั้นก็ลุกขึ้นทันที

อานข่ายเฟิงรีบวิ่งเข้าไปด้วยดวงตาแดงก่ำและคว้าแขนของอานโฉงชิวเอาไว้พร้อมเอ่ยสะอื้น "พี่ใหญ่... ในที่สุดคุณก็กลับมา..."