ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4187

พูดถึงเรื่องนี้ เขาก็รีบเสริมว่า "และเป็นเพราะฉันตระหนักรู้ถึงปัญหาของตัวเองแล้ว ดังนั้นฉันจึงอยากออกไปเห็นโลกภายนอก เลยอยากขอให้คุณชายอาน และคุณหนูกู้ช่วยสงเคราะห์ให้สมปรารถนา..."

เมื่อเห็นว่าหงเทียนซือมีทัศนคติที่ดีในการยอมรับความผิดพลาดของเขา ในใจของอานโฉงชิวจึงกลืนคำพูดเสียดสีทั้งหมดที่เขาเตรียมไว้ในใจลงไป

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ต้องการให้หงเทียนซือตามตอแยกู้ชิวอี๋ต่อที่นี่ ดังนั้นเขาจึงมองไปที่อีกฝ่าย และเอ่ยอย่างจริงจังว่า "หงเทียนซือ อย่างที่ผมเพิ่งบอกคุณไปเมื่อกี้นี้ บนโลกนี้ไม่ได้มีแค่สิ่งที่เรียกว่ายาช่วยหัวใจเท่านั้น แต่ยังมียาอายุวัฒนะ ที่ไม่เพียงแต่สามารถรักษาได้ทุกโรคและทำให้คนตายฟื้นคืนชีวิตได้ แต่มันยังทำให้คนอายุน้อยลงไปได้ 20 ปี ดังนั้นแทนที่จะยึดมั่นกับยาช่วยหัวใจ คุณสมควรไปตามหายาอายุวัฒนะจะดีเสียกว่า”

หลังจากได้ยินดังนั้น หงเทียนซือก็ตกตะลึงไปและโพล่งถามว่า “คุณชายอาน คุณไม่ได้กำลังล้อเล่นใช่ไหม? บนโลกนี้มียาวิเศษที่สามารถชุบชีวิตผู้คนได้จริงหรือ?”

อานโฉงชิวพยักหน้าอย่างจริงจังและเอ่ยปากว่า “ผมก็เคยเป็นเหมือนคุณที่เยาะเย้ยเรื่องพวกนี้ จนกระทั่งฉันเห็นมันด้วยตัวเอง ถึงได้รู้ว่ายานี้วิเศษแค่ไหน ถ้าคุณหมกมุ่นอยู่กับยาจริงๆ คุณไปหามันจะดีกว่า”

หงเทียนซือถามอย่างตื่นเต้น “คุณชายอาน คุณเคยเห็นยาอายุวัฒนะด้วยตาของคุณเองที่ไหน?”

อานโฉงชิวเอ่ยคำสี่คำออกมาเบาๆ "หัวเซี่ย จินหลิง"

“จินหลิง?!” หงเทียนซือร้อนใจขึ้นมาในทันที สองมือของเขาประสานคำนับและกล่าวว่า "ขอบคุณคุณชายอาน! ฉันจะกลับไปที่วัดเต๋าและเตรียมตัวให้พร้อม จากนั้นจะไปจินหลิงโดยเร็วที่สุด!"

พูดจบ เขาก็มองไปที่ยายของเย่เฉินและพูดด้วยความละอายว่า "นายหญิง ครั้งนี้ฉันไม่ได้รักษาคุณท่านอานให้ดี ตรงกันข้ามเป็นเพราะฉันเกือบจะประสบภัยพิบัติครั้งใหญ่เพราะความโง่เขลาของตัวเอง ช่างน่าละอายจริงๆ .."

นายหญิงใหญ่รีบเอ่ยเปิดปากพูด “หงเทียนซืออย่าพูดอย่างนั้น ฉีซานป่วยหนัก คุณออกมาจากการเก็บตัวแล้วก็ออกมาทันที อีกทั้งยังหยิบยาต่ออายุออกมาอย่างไม่ลังเล จุดนี้ ในใจของฉันซาบซึ้งอย่างยิ่ง!"

หงเทียนซือถอนหายใจอีกครั้งและเอ่ยอย่างรู้สึกผิด "น่าละอายใจ...ฉันบำเพ็ญเต๋ามาหลายสิบปีแล้ว แต่ในใจของฉันกลับยังไม่ได้รับการปรับให้ตั้งมั่น ช่างน่าละอายใจต่อบรรพบุรุษจริงๆ..."