ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4193

พ่อบ้านพูดอย่างเร่งรีบ “พวกเขามาถึงสนามบินเคนเนดีเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”

เฟ่ยซานไห่โกรธขึ้นมาทันทีและโพล่งออกมา "ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าหากพวกเขาสองคนกล้ากลับมา จะต้องบอกเรื่องนี้กับทันที ทำไมถึงรอตั้ง 10 นาทีแล้วค่อยมารายงานฉัน?!”

พ่อบ้านพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "สายของเราที่ด่านศุลากรติดต่อหาคุณโดยตรงแล้ว แต่เขาบอกว่าเขาส่งข้อความหาคุณแล้วแต่คุณไม่ตอบ ดังนั้นก็เลยมาหาผม..."

เฟ่ยซานไห่อุทาน "โทรศัพท์มือถือของฉันอยู่ไหน?!"

นายหญิงใหญ่เอ่ยพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า “ตอนคุณอยู่ในช่วงปฐมพยาบาล ต้องถอดเสื้อผ้าออกหมด ดังนั้นฉันก็เลยเก็บโทรศัพท์มือถือของคุณไปกับเสื้อผ้า…”

“เวรเอ๊ย!” เฟ่ยซานไห่ด่าอย่างโกรธเคือง "เธอรู้ไหมว่าสิบนาทีมันทำให้ฉันล่าช้าไปตั้งเท่าไหร่?! ฉันได้เตรียมนักฆ่าหลายคนใกล้สนามบินให้สแตนด์บายเอาไว้ตลอด 24 ชั่วโมง ขอแค่พวกเขากล้ากลับมาที่นิวยอร์กก็จะสั่งฆ่าพวกเขาในทันที ผลคือตอนนี้กลับช้าไปแล้วสิบนาที! ป่านนี้คนหนีไปไหนต่อไหนแล้ว!"

นายหญิงใหญ่พูดอย่างรู้สึกผิด ๆ “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าจะเป็นแบบนี้…”

เฟ่ยซานไห่จ้องไปที่เธอด้วยความโมโหและพูดอย่างโกรธเคือง "ฉันจะชำระบัญชีกับเธอทีหลัง!"

พูดไป เขาก็บ่นกับตัวเองว่า "ถ้าคุณท่านใหญ่กล้ากลับมาตอนนี้ อาจเป็นเพราะเขาอาจจะรู้ว่ากำลังเจอเรื่องเดือดร้อนและต้องการใช้โอกาสนี้พลิกสถานการณ์! จิ้งจอกเฒ่านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ คนในวัยเก้าสิบ ในช่วงเวลาแบบนี้เขายังสามารถหาโอกาสมาพลิกกลับมาเล่นงานไม่ให้ทันตั้งตัวได้!"

เฟ่ยเสวปิงรีบถาม “พ่อ อย่างนั้นพวกเราจะทำอย่างไรต่อไป?”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฟ่ยซานไห่ก็รีบพูดกับเฟ่ยเสวหมิง ลูกชายคนที่สามของเขาอย่างรวดเร็วว่า “เสวหมิง แกรีบไปปล่อยอ้านฮัวออกมาในทันที ไม่ว่าเป็นใคร ขอแค่สามารถฆ่าพวกเขาสองคนได้ ฉันจะให้เงินพันล้านดอลลาร์! เร็วเข้า! ให้เร็วที่สุด! ให้ทุกคนที่กล้าฆ่าคนในนิวยอร์กและไม่กล้าฆ่าพกปืนไปที่ถนนเพื่อค้นหาที่อยู่ของพวกเขา!”