ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4196

เสียงตะโกนของว่านพั่วจวินทำให้ทั้งตระกูลเฟ่ยลุกเป็นไฟทันที!

ในตอนแรกพวกเขายังไม่เข้าใจว่าทำไมวิลล่าตระกูลเฟ่ยที่สิบกว่าปีไม่เคยมีไฟดับจู่ๆจึงเกิดไฟฟ้าดับขึ้นมาอย่างกระทันหัน

แต่เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของว่านพั่วจวิน พวกเขาก็ค่อยรู้แล้วว่า ที่แท้ตระกูลเฟ่ยตกเป็นเป้าหมายของสำนักว่านหลง!

ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือ คราวนี้แม้แต่ว่านพั่วจวินประมุขสำนักว่านหลงผู้โด่งดังก็ถึงกับมาเยือนที่นี่ด้วยตัวเอง

ให้ความรู้สึกราวกับว่า สำนักว่านหลงกำลังจะเปิดศึกสู้ตายกับตระกูลเฟ่ย

สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือ การมาของว่านพั่วจวินในครั้งนี้ไม่ได้พูดถึงจรรยาบรรณการต่อสู้เลย พวกเขาไม่เพียงแต่ต้องการจัดการกับบอดี้การ์ด แต่ถึงขั้นเอ่ยปากว่าแม้กระทั่งครอบครัวของคนเหล่านั้นก็จะไม่ละเว้น นี่แทบจะทำลายจิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาจนหมดสิ้นในคราวเดียว!

เมื่อเฟ่ยซานไห่ได้ยินแบบนั้น เขาก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นและพูดด้วยความตื่นตระหนก: "สำนักว่านหลง! พวกเราไปทำให้สำนักว่านหลงขุ่นเคืองตั้งแต่เมื่อไหร่?!”

เฟ่ยเสวปิงเอ่ยพร้อมสีหน้าเต็มไปด้วยความสยองขวัญ: "พ่อ...เป็นไปได้ไหมที่สำนักว่านหลงจะถูกปู่จ้างมา?!"

“จะเป็นไปได้ยังไง!” เฟ่ยซานไห่ส่ายหัวและพูดว่า: "ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ตาแก่นั่นไม่มีเงิน ต่อให้เขามีเงินก็ไม่สามารถจ้างว่านพั่วจวินได้ ต่อให้เป็นลูกค้ารายใหญ่แค่ไหน ก็เป็นคนอื่น ๆ ในสำนักว่านหลงที่รับงานไปเท่านั้น ว่านพั่วจวินไม่รับงานของคนอื่นมานานแล้ว ... "

เฟ่ยเสวปิงตื่นตระหนกแทบตายและโพล่งถามออกมา "ถ้าเป็นอย่างที่พ่อบอก อย่างนั้นหรือว่าพวกเราไปทำอะไรให้สำนักว่านหลงขุ่นเคืองเข้าแล้ว?!"

เฟ่ยซานไห่เอ่ยเสียงสั่น "ฉันเองก็ไม่รู้... "

เฟยเสวปิงรีบถาม “พ่อ ไปศูนย์พักพิงฉุกเฉินกันไหม? ถ้าเกิดว่านพั่วจวินนำคนบุกเข้ามาฆ่า พวกเราก็อาจจะหนีไม่รอดแล้ว!”

เฟ่ยซานไห่กล่าวด้วยใบหน้าขมขื่น “ไปซ่อนตัวในศูนย์พักพิงฉุกเฉินมีความหมายอะไรกัน? ถ้าคนของว่านพั่วจวินปิดทางข้างบนเอาไว้ อย่างนั้นพวกเราก็จะกลายเป็นแค่หนูในหลุมไม่ใช่หรือไง? หรือจะให้พวกเราอยู่ในนั้นจนกว่าเสบียงจะหมดแล้วหิวตาย?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เฟ่ยเสวปิงก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังอย่างมาก

ในขณะนี้ มีคนตะโกนลั่นว่า "แย่แล้ว! คนของสำนักหมื่นมังกรเข้ามาแล้ว!"