ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4198
ในเวลานี้ คนในตระกูลเฟ่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามเฟ่ยซานไห่ลงไปชั้นล่างด้วยลิฟต์ เพื่อไปยังห้องโถงที่ชั้นหนึ่ง
ส่วนผู้เก่งกาจวิชาบู๊ที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่คนของตระกูลเฟ่ยก็ทำได้แค่เพียงเดินตามหลังอย่างเงียบๆเช่นกัน และไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไร
พวกเขารู้ดีอย่างยิ่งว่า หลังจากจางชวนไปแล้ว จางชวนที่เป็นคนที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขาก็ยังต้องนั่งคุกเข่าอยู่ในร้านอาหารไปตลอดทั้งบ่าย สถานการณ์แบบนี้ พวกเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของสำนักว่านหลงได้ยังไง
เพียงแต่ เมื่อครู่นี้ว่นพั่วจวินแค่บอกให้บอดี้การ์ดที่มีปืนมอบตัว แต่พวกเขาไม่ได้บอกว่าผู้เก่งกาจวิชาบู๊เหล่านี้ก็จะต้องออกไปด้วย ดังนั้นสิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้ก็คือแกล้งทำตัวเป็นลูกหลานตระกูลเฟ่ย
และเมื่อคนตระกูลเฟ่ยลงมาที่ชั้นล่าง พวกเขาถึงพบว่าในห้องโถงที่งดงามราวกับพระราชวังแห่งนี้ มีเพียงว่านพั่วจวินคนเดียวเท่านั้นที่นั่งอยู่
เฟ่ยซานไห่ถูกพยุงไปยังด้านหน้าของว่านพั่วจวิน เขาโค้งคำนับด้วยความเคารพและพูดด้วยความกังวลใจว่า "ประมุขว่าน....ผมเจ้าบ้านตระกูลเฟ่ย เฟ่ยซานไห่...ไม่ทราบว่า...ไม่ทราบว่าพวกเราตระกูลเฟ่ยไปทำให้ท่านประมุขว่านขุ่นเคืองใจที่ใด จนประมุขว่านถึงกับต้องมาเอาเรื่องถึงหน้าประตูแบบนี้...”
ว่านพั่วจวินเหลือบมองเขาและพูดเยาะเย้ย "ดูเหมือนว่าเจ้าบ้านตระกูลเฟ่ยอย่างนายจะยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป ตระกูลเฟ่ยของพวกนายทำเรื่องเลวร้ายต่อฟ้าดิน อะไรลงไป ในใจของนายน่าจะรู้ดีไม่ใช่หรือไง?”
เฟ่ยซานไห่พูดด้วยความตื่นตระหนก "ประมุขว่าน...ผม...ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าสิ่งที่คุณพูดหมายถึงอะไร แม้ว่าผมเฟ่ยซานไห่จะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ผมก็ยังไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายต่อฟ้าดินใด ๆ เลย ... "
ขณะที่พูดไป จู่ๆเขาก็นึกบางอย่างได้และอธิบายอย่างเร่งรีบ "อ้อใช่ ประมุขว่าน...ก่อนหน้านี้ในตระกูลเฟ่ยของพวกเรามีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เรื่องการสลับอำนาจอยู่บ้าง แต่ผมคิดว่า เรื่องพวกนั้นถือเป็นเรื่องภายในบ้านของตระกูลเรา ต่อให้จะมีบางสิ่งที่ไม่เหมาะสมในเรื่องนี้ แต่นี่ก็ยังห่างไกลจากการทำเรื่องเลวร้ายต่อฟ้าดิน"
ว่านพั่วจวินแค่นเสียงใส่อย่างเย็นชาและพูดว่า "เฟ่ยซานไห่ ดูเหมือนว่านายจะยังไม่รู้จักตัวเองดีพอจริงๆ ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ลูกพี่ของฉันบอกฉันให้ให้โอกาสนายกลับใจ ถ้านายสามารถอธิบายความผิดของนายออกมาทีละข้อๆได้อย่างชัดเจน อีกเดี๋ยวเขามาแล้ว เขาจะผ่อนปรนในการจัดการนายสักหน่อย แต่นี่นายกลับยังไม่รู้ตัว อย่างนั้นก็ได้แต่รอให้เขาบอกนายแล้วว่านายทำผิดที่ไหน!"
เฟ่ยซานไห่ตกใจสุดขีด เขาไม่คาดคิดว่าว่านพั่วจวินซึ่งเป็นถึงประมุขสำนักว่านหลง จะยังมีลูกพี่อยู่อีก?!
อย่างนั้นลูกพี่ของว่านพั่วจวินเป็นใครกัน?
ขณะคิด จู่ๆด้านนอกก็มีเสียงเฮลิคอปเตอร์คำรามดัง
แต่ไม่คาดคิดว่า เขาต่างหากที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ทั้งหมด!
ในเวลานี้ว่านพั่วจวินเพิ่งลุกขึ้นจากโซฟาและพูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพว่า "คุณเย่!"
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปที่เฟ่ยซานไห่ซึ่งกำลังตกใจอย่างมากและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไม? นายแปลกใจมากที่เห็นฉันงั้นหรือ?”
เฟ่ยซานไห่รีบพูดด้วยความเคารพอย่างรวดเร็ว "คุณเย่...ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นผมและลูกชายที่มีตาหามีแววไม่จนทำให้คุณขุ่นเคืองอยู่หลายครั้ง ได้โปรดคุณช่วยเห็นแก่อายุที่มากแล้วของผม ให้โอกาสผมได้แก้ตัว...”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม "โอ้? ต้องการปรับปรุงตัวใหม่ นายรู้รึเปล่าว่าตัวเองทำผิดที่ตรงไหน?”
“เอ่อ…” เฟ่ยซานไห่ประสานมือเอ่ย “เป็นผมที่ไม่ควรปล่อยเส้นผมบังภูเขา เอ่ยดูถูกคุณไป...คุณเย่...คุณได้โปรดอย่าได้ถือสาคนตัวเล็กๆอย่างผม!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...