ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4200

คำพูดของเย่เฉินทำให้ เฟ่ยซานไห่และเฟ่ยเสวปิงหน้าซีดขาว

พวกเขาเดาได้คร่าวๆนานแล้วว่าเฟ่ยฮ่าวหยางน่าจะสร้างปัญหาใหญ่โตเอาไว้ แต่ว่าเรื่องที่พวกเขารู้ก็มีจำกัด ในเวลาระยะสั้นพวกเขาไม่รู้ว่าเฟ่ยฮ่าวหยางไปทำอะไรให้ใครโกรธไว้

เมื่อได้ยินคำตำหนิอย่างขุ่นเคืองของเย่เฉิน ราวกับว่าในมือของเฟ่ยฮ่าวหยางได้คร่าชีวิตคนไปมากมายก็ทำให้คนทั้งสองรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

เฟ่ยซานไห่รีบพูดอย่างรวดเร็วว่า "คุณเย่...เรื่องของฮ่าวหยาง ผมรู้น้อยมากจริงๆ เรื่องที่คุณพูดมา ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน...อีกทั้ง...อีกทั้ง..."

ขณะเฟ่ยซานไห่พูด เขาก็เหลือบมองไปยังเฟ่ยเสวปิงลูกชายของเขาโดยไม่รู้ตัว หลังจากอึกอักอยู่พักหนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นและพูดอย่างจริงจัง: "อีกทั้ง...ผมก็ไม่ได้เป็นคนสั่งสอนฮ่าวหยางมาด้วยตัวเองตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเลี้ยงดูและเติบโตของเขา ล้วนเป็นลูกชายของผมเสวปิงที่สอนเขา .."

เมื่อเฟ่ยเสวปิงได้ยินแบบนี้ เขาก็ตกใจจนตัวสั่น เขาไม่เคยคิดฝันว่าพ่อของเขาจะยังจำความแค้นตอนมื้อกลางวันได้ และมาตอนนี้ก็ยังไม่ลืมที่จะโยนความผิดมาให้ตัวเอง

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดอย่างขี้ขลาดว่า “คุณเย่ บอกคุณตามตรงว่า ผมขาดการใส่ใจดูแลฮ่าวหยางอย่างเพียงพอมาโดยตลอด เด็กคนนี้เข้าเรียนในโรงเรียนสูงส่งมาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งยังเข้าเรียนในโรงเรียนประจำตั้งแต่อายุ 12 13 ปี เขาไม่ค่อยได้กลับบ้าน อีกทั้งแม่ของเขาตามใจเขาด้วย ทำให้เขาขาดวินัย...”

ภรรยาของเฟ่ยเสวปิงตื่นตระหนกและโพล่งออกมา "เฟ่ยเสวปิง! เวลาแบบนี้แล้วคุณยังต้องการลากฉันลงไปด้วย?!"

เฟ่ยเสวปิงรีบพูด "ไม่ใช่ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึง...พวกเราทั้งคู่...ประมาทในการสั่งสอนลูกของเราจริงๆ..."

เมื่อเย่เฉินเห็นคนในตระกูลเฟ่นโยนความผิดให้กันไปมา เขาก็พูดเยาะเย้ยว่า "ในเมื่อพวกนายตระกูลเฟ่ยชอบหลีกเลี่ยงความผิดกันจากรุ่นสู่รุ่น อย่างนั้นฉันก็จะหาคนมาอีกสักคน ลองดูว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบเหมือนพวกนายหรือเปล่า!"

พูดจบ เย่เฉินก็มองไปที่ว่านพั่วจวินและกล่าวว่า "พั่วจวิน พาคนเข้ามา"

"รับคำสั่ง!" พั่วจวินออกไป จากนั้นในไม่ช้าเขาก็เดินมาพร้อมกับคนสามคน