ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4200
คำพูดของเย่เฉินทำให้ เฟ่ยซานไห่และเฟ่ยเสวปิงหน้าซีดขาว
พวกเขาเดาได้คร่าวๆนานแล้วว่าเฟ่ยฮ่าวหยางน่าจะสร้างปัญหาใหญ่โตเอาไว้ แต่ว่าเรื่องที่พวกเขารู้ก็มีจำกัด ในเวลาระยะสั้นพวกเขาไม่รู้ว่าเฟ่ยฮ่าวหยางไปทำอะไรให้ใครโกรธไว้
เมื่อได้ยินคำตำหนิอย่างขุ่นเคืองของเย่เฉิน ราวกับว่าในมือของเฟ่ยฮ่าวหยางได้คร่าชีวิตคนไปมากมายก็ทำให้คนทั้งสองรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที
เฟ่ยซานไห่รีบพูดอย่างรวดเร็วว่า "คุณเย่...เรื่องของฮ่าวหยาง ผมรู้น้อยมากจริงๆ เรื่องที่คุณพูดมา ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน...อีกทั้ง...อีกทั้ง..."
ขณะเฟ่ยซานไห่พูด เขาก็เหลือบมองไปยังเฟ่ยเสวปิงลูกชายของเขาโดยไม่รู้ตัว หลังจากอึกอักอยู่พักหนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นและพูดอย่างจริงจัง: "อีกทั้ง...ผมก็ไม่ได้เป็นคนสั่งสอนฮ่าวหยางมาด้วยตัวเองตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเลี้ยงดูและเติบโตของเขา ล้วนเป็นลูกชายของผมเสวปิงที่สอนเขา .."
เมื่อเฟ่ยเสวปิงได้ยินแบบนี้ เขาก็ตกใจจนตัวสั่น เขาไม่เคยคิดฝันว่าพ่อของเขาจะยังจำความแค้นตอนมื้อกลางวันได้ และมาตอนนี้ก็ยังไม่ลืมที่จะโยนความผิดมาให้ตัวเอง
ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดอย่างขี้ขลาดว่า “คุณเย่ บอกคุณตามตรงว่า ผมขาดการใส่ใจดูแลฮ่าวหยางอย่างเพียงพอมาโดยตลอด เด็กคนนี้เข้าเรียนในโรงเรียนสูงส่งมาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งยังเข้าเรียนในโรงเรียนประจำตั้งแต่อายุ 12 13 ปี เขาไม่ค่อยได้กลับบ้าน อีกทั้งแม่ของเขาตามใจเขาด้วย ทำให้เขาขาดวินัย...”
ภรรยาของเฟ่ยเสวปิงตื่นตระหนกและโพล่งออกมา "เฟ่ยเสวปิง! เวลาแบบนี้แล้วคุณยังต้องการลากฉันลงไปด้วย?!"
เฟ่ยเสวปิงรีบพูด "ไม่ใช่ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึง...พวกเราทั้งคู่...ประมาทในการสั่งสอนลูกของเราจริงๆ..."
เมื่อเย่เฉินเห็นคนในตระกูลเฟ่นโยนความผิดให้กันไปมา เขาก็พูดเยาะเย้ยว่า "ในเมื่อพวกนายตระกูลเฟ่ยชอบหลีกเลี่ยงความผิดกันจากรุ่นสู่รุ่น อย่างนั้นฉันก็จะหาคนมาอีกสักคน ลองดูว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบเหมือนพวกนายหรือเปล่า!"
พูดจบ เย่เฉินก็มองไปที่ว่านพั่วจวินและกล่าวว่า "พั่วจวิน พาคนเข้ามา"
"รับคำสั่ง!" พั่วจวินออกไป จากนั้นในไม่ช้าเขาก็เดินมาพร้อมกับคนสามคน
ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าตัวเองหมดความหวังที่จะพลิกชีวิตแล้ว ถูกลูกชายไล่ออกจากตำแหน่ง หกระเหินไปต่างแดนไม่ได้มีโอกาสแก้แค้น แต่ไม่เคยคิดเลยว่าแย่เฉินกลับให้โอกาสที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมกับตน!
ดังนั้น ในตอนนี้ เขาจึงรู้สึกตื่นเต้นสุดขีด
เมื่อเขาเห็นเฟ่ยซานไห่ หัวใจที่ตื่นเต้นของเขาถูกแทนที่ด้วยความโกรธอย่างท่วมท้นทันที!
สายตาของเขาจ้องไปที่เฟ่ยซานไห่อย่างแน่นิ่งและโพล่งออกมาอย่างโกรธเคือง "แกมันสัตว์เดรัจฉาน! เสียแรงที่ฉันให้ชีวิตกับแก ให้แกได้เพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งของแกไปทั้งชีวิต! แต่นายกลับกล้าที่จะแย่งชิงอำนาจของฉันแถมยังต้องการเอาชีวิตของฉัน!"
เฟ่ยซานไห่ตกใจจนตัวสั่นด้วยความกลัวและพูดตะกุกตะกัก "พ่อ... พ่อ คุณเข้าใจผิดแล้วพ่อ... ผมไม่ได้ต้องการที่จะแย่งชิงอำนาจของคุณ และไม่ได้ต้องการชีวิตของคุณ ผมแค่หวังว่าตระกูลเฟ่ยจะสามารถเจริญพัฒนาไปอย่างสั่นคงได้ คุณเล่นจ่ายเงิน 2 แสนล้านเหรียญเพื่อซื้อยา สำหรับตระกูลเฟ่ยแล้ว นี่เป็นภาระครั้งใหญ่จริงๆ...”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...