ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4212

“นี่…นี่…”

เฟ่ยซานไห่พูดไม่ออก

ถ้ามีคนพูดถึงว่าเขาได้ตำแหน่งผู้นำตระกูลมาได้อย่างไร เขาสามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่า ตนาได้มาโดยวิธีการทางกฎหมาย

นี้ คือสิ่งที่เรียกว่ามีเหตุมีผล

ทุกยุคสมัยและทุกประเทศ เมื่อใดก็ตามที่เป็นงานใหญ่ล้วนต้องให้ความสำคัญกับการมีเหตุมีผล แม้แต่ผู้รุกรานที่ชั่วช้าที่สุดก็ยังสามารถสร้างคำโกหกอันสวยหรูได้ นับประสาอะไรกับเฟ่ยซานไห่

อย่างไรก็ตาม ถ้าผู้คนรู้ว่าเขาส่งคนไปไล่ฆ่าพ่อของตัวเองไปทั่วโลก อย่างนั้นนี่ก็ไม่ใช่การมีเหตุมีผลแล้ว

เมื่อเรื่องอื้อฉาวดังกล่าวถูกเปิดเผยไปก็เป็นไปไม่ได้แล้วที่เขาจะยังคงเป็นผู้นำตระกูลต่อไป ถึงตอนนั้นเขาคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับผิดและลาออก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ทำได้เพียงพยายามครั้งสุดท้ายและพูดว่า “คุณเย่ ยังไงทั้งพ่อและผมล้วนมีจุดด่างพร้อยอยู่ทั้งคู่และไม่เหมาะที่จะเป็นผู้นำตระกูลอีกต่อไป อย่างนั้นก็ปล่อยให้เฟ่ยเสวปิงลูกชายของผมรับหน้าที่ต่อเถอะ!"

สำหรับเฟ่ยซานไห่ ถ้าในท้ายที่สุดเขาต้องสละตำแหน่ง อย่างนั้นเขาย่อมต้องสละตำแหน่งนี้ไปให้ลูกชายของเขา

อย่างไรก็ตาม เย่เฉินกลับปฏิเสธเขาโดยไม่ลังเลและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไม? คดีของเฟยฮ่าวหยางใกล้จะถูกเปิดเผย คุณก็ต้องการให้พ่อของเฟ่ยฮ่าวหยางเป็นผู้นำตระกูลทันที? คุณคิดว่าใครที่มีจุดด่างพร้อยมากที่สุดคนนั้นเหมาะสมกับตำแหน่งผู้นำตระกูลที่สุดหรือไง?”

“ผม...เอ่อ…” เฟ่ยซานไห่พูดไม่ออก

เขาค่อยตระหนักได้ว่า เมื่อเย่เฉินโยนทฤษฎีจุดด่างพร้อยนี้ออกมา ไม่เพียงแต่ตัวเขาและพ่อของตนเท่านั้นที่ถูกปัดตก แต่นี่ยังรวมไปถึงลูกชายคนโตของเขาเฟ่ยเสวปิงด้วย

ขณะที่เขาคิดจะเสนอชื่อลูกชายคนที่สองของเขา แต่ในเวลานี้เอง จู่ๆสมองของเขาก็ได้สติกลับมา “เย่เฉินอ้อมไปมาตั้งนานก็เพราะอยากให้เข่อซินเป็นผู้นำตระกูลสินะ?! เหตุผลที่เขาไม่พูดออกมาให้ชัดเจน จะต้องเป็นเพราะเขาต้องผลักเรือไปตามแม่น้ำ ปล่อยให้คนอื่นไม่มีอะไรจะพูดอีก อย่างนั้นหากฉันยังคงกัดฟันต่อไป เกิดเขาไม่พอใจขึ้นมา จุดจบของฉันคงไม่ดีแย่...” "

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รีบพูดขึ้น "คุณเย่...ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมยังมีตัวเลือกที่เหมาะสมกว่าอยู่...”