ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4219
ความสนใจของจางชวนล้วนไปอยู่ที่เย่เฉิน เมื่อจู่ๆได้ยินหยวนจื่อซูเอ่ยพูด เขาก็ค่อยพบว่าศิษย์พี่ของตนกลับมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนเด็กที่น้อยเนื้อต่ำใจและเจอเข้ากับพ่อแม่ก็มิปาน เขาร้องไห้และพูดว่า "ศิษย์พี่หยวน...ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้วศิษย์พี่หยวน ... "
หยวนจื่อซูรีบไปข้างหน้าเพื่อช่วยประคองเขาและพูดอย่างปวดใจ "ศิษย์น้องจาง ทำไมนายถึงไม่มีพลังวิชาแล้ว?!”
จางชวนกล่าวอย่างเสียใจว่า “ศิษย์พี่คงไม่รู้ว่า ตอนเที่ยงวันนี้ คุณเย่มาที่บ้านเพื่อจัดเลี้ยง ผมมีตาหามีแววไม่ กล้าทำตัววางอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าคุณเย่ ดังนั้นคุณเย่เลยทำลายพลังวิชาของผมไป และให้ผมคุกเข่าอยู่ในร้านอาหารมาจนถึงตอนนี้..."
พูดจบ เขาก็ค่อยนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้และโพล่งออกมาว่า “ศิษย์พี่ คุณเย่บอกว่าอีกเดี๋ยวจะมีคนมาสอนบทเรียนให้ผมทีหลัง ที่หมายถึงคงไม่ใช่ศิษย์พี่หรอกนะ...”
หยวนจื่อซู ตกใจมาก
เขารู้ว่าเย่เฉินแข็งแกร่งอย่างยิ่ง แข็งแกร่งมากจนไม่อาจหยั่งถึงได้ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าเย่เฉินจะทำลายพลังวิชาของจางชวนได้โดยตรง
สิ่งที่ทำให้เขายิ่งเหลือเชื่อก็คือแม้ว่าจางชวนจะไม่มีพลังวิชาแล้ว แต่เส้นลมปราณในตัวเขาก็ยังคงดีอยู่ และไม่มีร่องรอยของการแตกสลาย ซึ่งนี่หมายความว่า พลังวิชาของจางชวนไม่ได้ถูกทำลายด้วยพลังรุนแรง
แค่เพียงเรื่องนี้ ก็ทำให้หยวนจื่อซูตะลึงงันไปแล้ว
การทำลายพลังวิชาของคนๆหนึ่งด้วยความรุนแรง อันที่จริงไม่ใช่เรื่องยากอะไร ขอแค่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ คุณก็สามารถล้มเขาได้และทำลายเส้นลมปราณทั้งหมดของเขาทิ้ง
นี่เท่ากับการทำลายเส้นเอ็นของคนคนหนึ่ง ที่เป็นไปอย่างง่ายดายและหยาบกระด้าง
อย่างไรก็ตาม วิธีของเย่เฉินนี้มาในลักษณะที่แปลกกว่านั้น
เส้นลมปราณนั้นยังไม่บุบสลาย แต่พลังวิชากลับถูกทำลายไปอย่างสมบูรณ์ ซึ่งนี่ทำให้หยวนจื่อซูรู้สึกราวกับว่าเย่เฉินได้ผนึกพลังวิชาของจางชวนไว้อย่างสมบูรณ์ด้วยพลังบางอย่าง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รีบเอ่ยด้วยความสำนึกเสียใจว่า “ศิษย์พี่ ผมผิดไปแล้ว...เป็นผมที่มีตาหามีแววไม่จนทำให้คุณเย่ต้องขุ่นเคือง ศิษย์พี่ได้โปรดลงโทษ..."
หยวนจื่อซูตบหน้าเขาอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แน่นอนว่าฉันจะต้องลงโทษนายแน่! คนอย่างนาย จะให้คุณเย่มาลงมือเองหรือไงกัน?”
พูดจบ สายตาของเขาก็เหลือบมองเย่เฉินอย่างเงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าเย่เฉินยังคงเย็นชาและไม่เคลื่อนไหว เขาก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันและวิ่งไปข้างหน้าเพื่อเตะจางชวนลงไปที่พื้น ก่อนจะด่าอย่างโกรธเคือง "วันนี้ ฉันจะสอนบทเรียนให้คนสารเลวตาบอดอย่างนายแทนคุณเย่เอง! "
พูดจบ เขาก็คว้าจางชวนขึ้นมาและตบหน้าอีกฝ่ายไปติดๆ ผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง เสียงฝ่ามือก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนใบหน้าของจางชวนบวมช้ำ
จางชวนถูกตบหน้าไปติดๆแต่แทนที่จะกล้าที่จะโกรธ เขากลับสะอื้นไห้อย่างนอบน้อม "ศิษย์พี่พูดถูก เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่จริงๆ ทั้งหมดเป็นเพราะผมมันไม่มีตา ผมมันไอ้สารเลว ผมสมควรตาย..."
เย่เฉินไหนเลยจะมองไม่ออกถึงแผนเจ็บตัวของทั้งสองคนนี้ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "พอแล้ว! พวกนายพี่น้องไม่ต้องมาเล่นละครต่อหน้าฉันแล้ว! หยวนจื่อซูที่เป็นนักบู๊เจ็ดดาวตบคนพิการไปตั้งหลายรอบขนาดนี้ แม้แต่ฟันซี่เดียวกลับยังไม่หลุดออกมา เขาคิดว่าฉันเย่เฉินเป็นคนโง่ให้หลอกหรือไง?” "
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...