ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4232
คนตระกูลอานมองส่งตามกู้ชิวอี๋ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไป และถึงได้หันหลังกลับเข้าคฤหาสน์ไปด้วยความอาลัยอาวรณ์
กับกู้ชิวอี๋แล้วคนตระกูลอานนั้นล้วนทั้งชอบทั้งรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณเหมือนๆกัน หลังจากที่กู้ชิวอี๋กลับไปแล้วนายหญิงใหญ่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด สะอึกสะอื้นเอ่ยพูดกับลูกสาวลูกชาย : "นี่เป็นผลดีที่พี่สาวของแกให้ไว้กับพ่อแกและพวกเรา.....ถ้าไม่ใช่ว่าในตอนนั้นเธอกำหนดเรื่องการแต่งงานให้เฉินเอ๋อ เกรงว่าอุปสรรคในตอนนี้ของพ่อแก...ก็คงจะข้ามผ่านไปไม่ได้จริงๆแล้ว...."
อานโฉงชิวอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้เช่นกัน : “แม่พูดถูก ถ้าหากไม่ใช่ยาช่วยหัวใจของคุณกู้ คืนนี้พ่ออาจจะจากเราไปแล้วก็ได้.....”
นายหญิงใหญ่พูดขึ้นมาอย่างจริงจัง : “เรื่องนี้พวกเราติดหนี้บุญคุณครั้งใหญ่กับตระกูลกู้เอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรู้สึกหรือว่าตามเหตุตามผลแล้วจะต้องไปเยี่ยมเยียนขอบคุณด้วยตัวเองถึงที่ จากที่ฉันดูแล้ว รอให้ร่างกายของพ่อแกดีขึ้นซักหน่อย พวกเราทั้งครอบครัวไปที่เย่นจิง ไปขอบคุณพ่อของหนานหนานกันต่อหน้า อย่าให้เขารู้สึกว่าพวกเราตระกูลอานเสียมารยาท”
อานโฉงชิวพยักหน้าลง : “แม่พูดถูก ความมีไมตรีจิตต่อกันมากขนาดนี้ จะต้องไปขอบคุณถึงที่จริงๆครับ เพียงแต่ตอนนี้ความจำของพ่อค่อนข้างแย่อยู่เลย เรื่องนี้กลัวว่าพ่อจะลืมไปอย่างรวดเร็ว ถึงตอนนั้นพอพ่อได้ยินว่าจะไปเย่นจิง คงจะไม่ยอมสิครับ”
ในใจของอานโฉงชิวชัดเจนดี หลังจากที่ครอบครัวของพี่สาวเกิดเรื่องขึ้น คุณท่านก็ปฏิเสธเย่นจิงกับเมืองจินหลิงมาโดยตลอด ในชีวิตประจำวัน หากได้ยินสองชื่อสถานที่นี้ก็จะตบโต๊ะด่าว่าด้วยความโมโหขึ้นมา แต่ตอนนี้ความจำของเขา หยุดลงตรงที่หลังจากที่พี่สาวเสียชีวิตไปได้ไม่นาน สถานการณ์แบบนี้ให้เขาไปที่เยนจิง เขาจะต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน
นายหญิงใหญ่ได้ยินแล้ว ก็พยักหน้าลงเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้นอย่างถอดถอนใจ : “นี่เป็นปัญหาอยู่จริงๆ ถึงตอนนั้นค่อยดูสภาพของพ่อแกแล้วกัน ถ้าหากสามารถพูดกับเขาได้ ให้เขารู้ว่าเป็นสถานการณ์อะไร บางทีเขาอาจจะรับได้ก็ได้ อย่างมากก็คอยพูดกับเขาทุกวัน”
ว่าแล้ว นายหญิงใหญ่ก็ถอนหายใจออกมา พลางเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ความจริงแล้ว ฉันอยากจะพาพ่อแกไปที่เยนจิงด้วยกัน ยังมีความเห็นแก่ตัวอีกอย่างนึงด้วย.....”
สองสามคนรีบมองมายังนายหญิงใหญ่ รอคำพูดต่อไปของเธอ
นายหญิงใหญ่พยักหน้าลงอย่างปลื้มใจ พลางเอ่ยขึ้นด้วยความหดหู่ : “ที่ฉันกังวลที่สุดตอนนี้ก็คือพ่อของแกจะรอไม่ถึงวันนั้นที่เฉินเอ๋อกลับมา พวกเราหาเฉินเอ๋อมาแล้วยี่สิบปี จนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่ได้อะไรเลย ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะสามารถหาที่อยู่ของเขาเจอได้.....”
พูดมาถึงตรงนี้แล้ว นายหญิงใหญ่ก็ตาแดง พลางถอยหายใจและเอ่ยขึ้น : “ปีสองปีก็ยังพอว่า สามปี ห้าปี เป็นสิบปีเขาจะต้องรอต่อไปไม่ไหวแน่ๆ....”
อานโฉงชิวได้ยินแล้วก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ : “ถ้าหากซื้อยาอายุวัฒนะได้ก็คงดี ปัญหาเหล่านี้ของพ่อก็จะสามารถแก้ไขปัญหาต่างๆไปได้อย่างง่ายดาย”
วันนี้นายหญิงใหญ่ได้เห็นประสิทธิภาพของยาช่วยหัวใจแล้ว ก็มีความมั่นใจกับยานี้มาก จึงรีบเอ่ยขึ้น : “โฉงชิว พวกเรากลับไปห้องรับแขก แกบอกแม่หน่อยว่าเรื่องยาอายุวัฒนะนั่นมันคืออะไร ช่วงนี้แม่เองก็ได้ยินคนพูดถึงเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าพวกเขาพูดมามันดูเป็นจอมยุทธแฟนตาซีเกินไป เหมือนกับเป็นเรื่องจริง เพราะฉะนั้นจึงไม่สามารถไปตัดสินว่าจริงเท็จได้เลยเหมือนกัน”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...