ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4232

คนตระกูลอานมองส่งตามกู้ชิวอี๋ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไป และถึงได้หันหลังกลับเข้าคฤหาสน์ไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

กับกู้ชิวอี๋แล้วคนตระกูลอานนั้นล้วนทั้งชอบทั้งรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณเหมือนๆกัน หลังจากที่กู้ชิวอี๋กลับไปแล้วนายหญิงใหญ่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด สะอึกสะอื้นเอ่ยพูดกับลูกสาวลูกชาย : "นี่เป็นผลดีที่พี่สาวของแกให้ไว้กับพ่อแกและพวกเรา.....ถ้าไม่ใช่ว่าในตอนนั้นเธอกำหนดเรื่องการแต่งงานให้เฉินเอ๋อ เกรงว่าอุปสรรคในตอนนี้ของพ่อแก...ก็คงจะข้ามผ่านไปไม่ได้จริงๆแล้ว...."

อานโฉงชิวอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้เช่นกัน : “แม่พูดถูก ถ้าหากไม่ใช่ยาช่วยหัวใจของคุณกู้ คืนนี้พ่ออาจจะจากเราไปแล้วก็ได้.....”

นายหญิงใหญ่พูดขึ้นมาอย่างจริงจัง : “เรื่องนี้พวกเราติดหนี้บุญคุณครั้งใหญ่กับตระกูลกู้เอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรู้สึกหรือว่าตามเหตุตามผลแล้วจะต้องไปเยี่ยมเยียนขอบคุณด้วยตัวเองถึงที่ จากที่ฉันดูแล้ว รอให้ร่างกายของพ่อแกดีขึ้นซักหน่อย พวกเราทั้งครอบครัวไปที่เย่นจิง ไปขอบคุณพ่อของหนานหนานกันต่อหน้า อย่าให้เขารู้สึกว่าพวกเราตระกูลอานเสียมารยาท”

อานโฉงชิวพยักหน้าลง : “แม่พูดถูก ความมีไมตรีจิตต่อกันมากขนาดนี้ จะต้องไปขอบคุณถึงที่จริงๆครับ เพียงแต่ตอนนี้ความจำของพ่อค่อนข้างแย่อยู่เลย เรื่องนี้กลัวว่าพ่อจะลืมไปอย่างรวดเร็ว ถึงตอนนั้นพอพ่อได้ยินว่าจะไปเย่นจิง คงจะไม่ยอมสิครับ”

ในใจของอานโฉงชิวชัดเจนดี หลังจากที่ครอบครัวของพี่สาวเกิดเรื่องขึ้น คุณท่านก็ปฏิเสธเย่นจิงกับเมืองจินหลิงมาโดยตลอด ในชีวิตประจำวัน หากได้ยินสองชื่อสถานที่นี้ก็จะตบโต๊ะด่าว่าด้วยความโมโหขึ้นมา แต่ตอนนี้ความจำของเขา หยุดลงตรงที่หลังจากที่พี่สาวเสียชีวิตไปได้ไม่นาน สถานการณ์แบบนี้ให้เขาไปที่เยนจิง เขาจะต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน

นายหญิงใหญ่ได้ยินแล้ว ก็พยักหน้าลงเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้นอย่างถอดถอนใจ : “นี่เป็นปัญหาอยู่จริงๆ ถึงตอนนั้นค่อยดูสภาพของพ่อแกแล้วกัน ถ้าหากสามารถพูดกับเขาได้ ให้เขารู้ว่าเป็นสถานการณ์อะไร บางทีเขาอาจจะรับได้ก็ได้ อย่างมากก็คอยพูดกับเขาทุกวัน”

ว่าแล้ว นายหญิงใหญ่ก็ถอนหายใจออกมา พลางเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ความจริงแล้ว ฉันอยากจะพาพ่อแกไปที่เยนจิงด้วยกัน ยังมีความเห็นแก่ตัวอีกอย่างนึงด้วย.....”

สองสามคนรีบมองมายังนายหญิงใหญ่ รอคำพูดต่อไปของเธอ