อานข่ายเฟิงที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าคล้อยตาม : “ใช่พี่ ช่วงนี้ในแวดวงนี้ก็มีคนจำนวนมากที่กำลังเผยแพร่ถึงประสิทธิผลที่มหัศจรรย์ของยาอายุวัฒนะ เดิมทีฉันคิดอยากจะส่งคนคิดหาวิธีไปสืบ แต่ช่วงนี้งานเยอะมาก ไม่สามารถดึงกำลังออกมาได้เลยจริงๆ อยากจะรอหลังจากที่พี่กลับมาแล้ว พวกเราปรึกษากันให้ดีก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ”
อานโฉงชิวมองดูเวลาแล้วเอ่ยขึ้น : “แม่ คืนนี้ดึกเกินไปแล้ว ไม่อย่างนั้นแม่ไปพักผ่อนก่อน ผมกับข่ายเฟิงไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อ รอให้แม่พักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้ผมค่อยพูดถึงเรื่องยาอายุวัฒนะกับแม่กับทุกคนนะครับ”
นายหญิงใหญ่โบกมือ : “ไม่ต้องๆ แม่ไม่เหนื่อยเลยซักนิดเดียว ถ้าหากหนานหนานยังไม่ไป ฉันสามารถดึงเธอให้อยู่คุยได้อีกทั้งคืน ตอนนี้เธอกลับนครนิวยอร์กไปแล้ว หัวใจฉันนี่วังเวงมาก ยิ่งไม่อยากนอนเลย”
ว่าแล้วเธอก็มองไปรอบๆ แล้วเอ่ยพูดขึ้นกับทุกคน : “คืนนี้เราไม่ต้องรีบนอนกันหรอก เป็นการประชุมในครอบครัวแล้วกัน ทุกคนมาพูดคุยกันหน่อย”
ทุกคนเห็นนายหญิงใหญ่พูดแบบนี้แล้ว ก็รับปากกัน ทุกคนก็ตามนายหญิงใหญ่กลับมายังห้องรับแขกอีกครั้ง
หลังจากที่นั่งลงในห้องรับแขกแล้ว อานโฉงชิวก็เล่าถึงในระหว่างที่ไปเมืองจินหลิงของตัวเองก่อนหน้านี้ทั้งหมดออกมา
เมื่อทุกคนได้ยินที่เขาเล่าจากปากถึงยาอายุวัฒนะที่นำมาซึ่งประสิทธิภาพอันน่ามหัศจรรย์ให้พวกนักประมูลเหล่านั้น แต่ละคนก็ตกตะลึงกันจนอ้าปากค้าง
อานโฉงชิวรีบเอ่ยขึ้น : “แม่ ความจริงแล้ววิธีที่น่าเชื่อถือได้มากที่สุดก็คือปีหน้าพาพ่อไปเข้าร่วมการประมูลยาอายุวัฒนะด้วย ประมูลยาอายุวัฒนะที่งานประมูลแล้วก็กินยาที่งานไปเลย”
นายหญิงใหญ่ถอนหายใจออกมา : “แต่จากที่แกพูด พวกเขาจัดปีละครั้ง ปีนี้เพิ่งจะสิ้นสุดไป ถ้าอย่างนั้นครั้งต่อไปก็ต้องรออีกปีนึง ถึงแม้ว่าตอนนี้สภาพร่างกายของพ่อแกจะสามารถยื้อไปได้อีกปีนึงไม่ใช่ปัญหา แต่ตอนนี้ใช้ชีวิตแต่ละวันอยู่ท่ามกลางความเศร้าเสียใจ ถ้าหากข้ามไปอีกหนึ่งปี ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากมีสถานการณ์อย่างวันนี้เกิดขึ้นอีก ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีวิธีแล้ว.....”
พูดมานั้น นายหญิงใหญ่ก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง : “เมื่อกี้พวกแกก็ได้ยินที่หนานหนานบอกแล้ว ยาช่วยหัวใจทั้งหมดเหลือเพียงแค่เม็ดนี้เท่านั้น เพราะฉะนั้นพวกเราจะต้องเตรียมตัวเอาไว้ให้มาก งานประมูลเป็นแผนการสุดท้าย ถ้าหากสามารถได้ยาอายุวัฒนะมาจากช่องทางอื่นก่อนการประมูลก็คงจะดีมากเลย!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...