เย่เฉินเห็นลุงโจงขยิบตาให้ตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร แต่ก็เข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง และรู้ว่าผู้หญิงที่ถูกขโมยโทรศัพท์ไป คงจะถูกหลอก
แต่ว่า เย่เฉินไม่ได้จากไปทันที แต่เดินวางมาดอยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้น และเดินเข้าไปในร้านห่านย่างของลุงโจง
หลังจากเข้ามาแล้ว เย่เฉินจงใจหามุมหันหลังไปที่ประตูและนั่งลง จากนั้นทักทายลุงโจงและพูดว่า:"ขอข้าวห่านย่างหนึ่งที่ครับ"
เดิมทีเฉินจ้างโจงไม่อยากให้เย่เฉินเข้ามาตอนนี้ แต่เมื่อเห็นว่าเขานั่งอยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างหลบซ่อน เขาไม่ได้พูดอะไรมาก และตอบว่า:"โอเค คุณรอสักครู่ ฉันต้องช่วยผู้หญิงคนนี้โทรแจ้งตำรวจก่อน"
หลังจากนั้น เฉินจ้างโจงหยิบโทรศัพท์ออกมา ป้อนตัวเลขสามตัว 911 จากนั้นมองที่หญิงสาวแล้วถามว่า:"สาวน้อย หนูจะบอกตำรวจเอง หรือให้ฉันช่วยบอก?"
หญิงสาวมองเฉินจ้างโจงอย่างซาบซึ้ง และพูดว่า:"ขอยืมโทรศัพท์ของคุณหน่อยค่ะ ฉันจะพูดกับตำรวจเอง"
"โอเค"เฉินจ้าวโจงยื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอโดยตรง หลังจากที่อีกฝ่ายรับไป ก็โทรหา 911
ทางโทรศัพท์ เด็กหญิงบอกคนรับสายว่า โทรศัพท์ของเธอถูกขโมย จากนั้นจึงแจ้งที่อยู่ให้อีกฝ่าย หลังจากอีกฝ่ายลงทะเบียนเสร็จสิ้น ก็วางสาย ส่งโทรศัพท์คืนให้เฉินจ้างโจง และกล่าวขอบคุณ:"ขอบคุณค่ะเถ้าแก่ ฉันแจ้งตำรวจแล้ว อีกสักพักตำรวจจะมา"
"ไม่เป็นไร"เฉินจ้างโจงยิ้มเล็กน้อย เก็บโทรศัพท์ แล้วพูดว่า:"เธอจะกินอะไรหน่อยไหม? มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"
หญิงสาวรีบพูดว่า:"ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ฉันเพิ่งทานอาหารเย็นมา ขอบคุณค่ะเถ้าแก่"
"ไม่ต้องเกรงใจ"เฉินจ้างโจงพยักหน้า และพูดกับลูกน้องว่า:"ขอน้ำหนึ่งแก้วให้ผู้หญิงคนนี้หน่อย"
ลูกน้องไม่พูดอะไร ก็ยื่นแก้วน้ำมะนาวให้หญิงสาวทันที
หญิงสาวกล่าวอย่างขอบคุณ:"เถ้าแก่ ขอบคุณมากค่ะ"
ตำรวจพยักหน้า และถามว่า:"อีกฝ่ายมีคนเดียวเหรอ?"
เด็กหญิงพูดว่า:"คนที่แย่งโทรศัพท์ฉันไว้มีคนเดียว แต่เขาขึ้นรถแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว"
ตำรวจถามอีกครั้งว่า:"แล้วคุณเห็นหน้าตาของคนขโมยมือถือคุณไหม? เป็นคนเชื้อชาติไหน และสูงเท่าไหร่? อ้วนหรือผอม?"
หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า:"เขาเร็วเกินไป ฉันยังไม่ตอบสนอง ดังนั้นจึงไม่เห็นรูปร่างของเขาชัดเจน แต่ที่แน่ชัดคือผู้ชายคนนั้นเป็นคนผิวเหลือง สูง ผอม และเคลื่อนไหวเร็วมาก"
ตำรวจพูดอย่างช่วยไม่ได้:"คนสีเหลืองที่มีความสูง และผอมปานกลางจับเอาได้ในไชน่าทาวน์ หากไม่มีรูปลักษณ์ที่ละเอียด จะจับคนได้ยากมาก"
พูดไป อีกฝ่ายก็อธิบายว่า:"จริงๆ แล้ว คุณก็รู้ว่ามีการขโมยโทรศัพท์มือถือ แล็ปท็อป และกระเป๋าเป้ของผู้หญิงอย่างน้อยหลายพันคดี ตามท้องถนนในนิวยอร์กทุกวัน และยากที่คนส่วนใหญ่จะจับพวกเขาได้"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...